Η καθαίρεση του Ρεπουμπλικανού προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, Κέβιν Μακάρθι, μετά την πρόταση αποπομπής που κατέθεσε μέλος του ίδιου κόμματος, αποτελεί κορύφωση του θεάτρου του παραλόγου που μαστίζει τις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια (και που δεν περιορίζεται εκεί). Αν το δημοκρατικό πολίτευμα βασίζεται στη διαμόρφωση πλειοψηφιών που θα καθορίζουν την πορεία της χώρας, πώς εξηγείται ότι το ίδιο σύστημα επιτρέπει σε ένα μόνο μέλος του συνόλου να προκαλεί βραχυκύκλωμα στη Βουλή, στην κυβέρνηση, στη λειτουργία και στις δεσμεύσεις του κράτους; Είναι αδύνατον να υπολογίσουμε το τελικό κόστος που θα έχει αυτή η επίδειξη πυγμής μιας φανατισμένης μειοψηφίας, καθώς ουδείς γνωρίζει πώς και πότε θα αντικατασταθεί ο Μακάρθι. Αυτό που είναι φανερό, όμως, είναι το πόσο ακριβά πληρώνουν οι ΗΠΑ την ακραία πόλωση και την κατάντια της πολιτικής όταν ανερμάτιστοι δημαγωγοί πρωταγωνιστούν στα μέσα ενημέρωσης όλο το εικοσιτετράωρο. Ο Τραμπ είναι και σύμπτωμα αυτής της κατάστασης και παράγοντας της εξάπλωσής της. Ο Μακάρθι είχε υποταχθεί στον τέως πρόεδρο και στους φανατικούς οπαδούς του στη Βουλή για να καταφέρει να εκλεγεί πρόεδρος, πετυχαίνοντάς το μόνο με τη 15η ψηφοφορία. Για να πείσει τους ακραίους συναδέλφους του να τον υπερψηφίσουν, ο Μακάρθι είχε αλλάξει τον κανονισμό της Βουλής ώστε να αρκεί ένας βουλευτής για την κατάθεση πρότασης αποπομπής. Με αυτό το όπλο τον έριξε ο βουλευτής Ματ Γκετς, καταγγέλλοντάς τον για συνεργασία με Δημοκρα-τικούς βουλευτές.
Πιθανώς, ο μόνος δρόμος εμπρός είναι να εφαρμοστούν οι νόμοι, να λειτουρ- γήσουν οι θεσμοί και να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους ο Τραμπ και οι σύμμαχοί του.
Παρότι ο Μακάρθι υιοθέτησε πολλά από τα ψέματα και τις θέσεις του Τραμπ, το αξίωμα του προέδρου της Βουλής φαίνεται να ξύπνησε αίσθημα ευθύνης μέσα του. Γι’ αυτό πέτυχε συμβιβασμό με τους Δημοκρατικούς ώστε να υπάρξει συμφωνία για την αποτροπή «στάσης πληρωμών» του κράτους. Η τορπίλη Γκετς πέτυχε τον στόχο να τιμωρήσει τον «προδότη» Μακάρθι, χωρίς, όμως, να γνωρίζει ο ίδιος ή οποιοσδήποτε άλλος ποιος θα αντικαταστήσει τον τρίτο τη τάξει πολιτειακό παράγοντα. Ο Τραμπ προτείνει έναν ακραίο οπαδό του, που σημαίνει ότι το αδιέξοδο ίσως κρατήσει αρκετό καιρό, καθώς έτσι δύσκολα θα συμφωνήσουν μεταξύ τους οι Ρεπουμπλικανοί. Και οι Δημοκρατικοί, που σύσσωμοι καταψήφισαν τον Μακάρθι, δεν θα υπερψηφίσουν αντίπαλο που στηρίζει τον Τραμπ στην προσπάθειά του να υπονομεύσει τη δημοκρατία. Οπότε φαίνεται απίθανο να υπάρξει συμβιβασμός και λειτουργική Βουλή σύντομα.
Το ουσιαστικό ερώτημα είναι εάν το αδιέξοδο θα οδηγήσει υποχρεωτικά σε μεγαλύτερη συνεννόηση μεταξύ αυτών που απορρίπτουν τις ακρότητες στην πολιτική σκηνή, στα κοινωνικά δίκτυα και στα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ, ή εάν θα επικρατήσουν η πόλωση και η παράλυση. Η πρώτη εκδοχή μοιάζει ευσεβής πόθος, η δεύτερη αναπόφευκτη. Οι ακραίοι Ρεπουμπλικανοί κορυφώνουν την επιθετικότητα και τη μισαλλοδοξία για να «κερδίσουν» τους εξοργισμένους, αντισυστημικούς ψηφοφόρους, χωρίς καμία σκέψη για το ότι η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί. Το κυβερνάν δεν τους απασχολεί, μόνον οι εντυπώσεις και η δημοσιότητα, που εξασφαλίζουν την πολιτική επιρροή και επανεκλογή τους. Και όσο πληθαίνουν τα νομικά προβλήματα του Τραμπ, τόσο οι σύμμαχοί του θα επιδιώκουν χάος στους θεσμούς. Ετσι, πιθανώς ο μόνος δρόμος εμπρός είναι να εφαρμοστούν οι νόμοι, να λειτουργήσουν οι θεσμοί και να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους ο Τραμπ και οι σύμμαχοί του. Αυτό μπορεί να μοιάζει ριψοκίνδυνο, αλλά είναι ο μόνος τρόπος ώστε να επιβληθούν όρια σε μια ομάδα που δεν βάζει τίποτα μπροστά από τον δικό της υστερόβουλο ακτιβισμό, που επιλέγει να καταστρέψει τους δημοκρατικούς θεσμούς σαν να της ανήκουν και δεν θέλει να πέσουν στα χέρια του εχθρού.
