Σχέδιο φαραωνικό ή όνειρο θερινής νυκτός. Διαλέγετε και παίρνετε. Προσωπικά, για να ξεφύγω από την πλήξη των αυτοδιοικητικών εκλογών αφού τουλάχιστον για την Αθήνα και την Αττική θεωρώ δεδομένη τη νίκη του Μπακογιάννη και του Χαρδαλιά, στήνω διάφορα σκηνικά. Φαντασθείτε τη διευρυμένη περίμετρο του κέντρου της Αθήνας. Ξεκινά από το Πεδίον του Αρεως, περνάει από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και το Πολυτεχνείο, μέσω της πλατείας Εξαρχείων, από όπου το ιππικό έχει εκδιώξει τις φυλές των αγρίων, ακολουθεί την υπέροχη αθηναϊκή τριλογία έως την πλατεία Συντάγματος, τον Βασιλικό Κήπο που τον λέμε Εθνικό γιατί έτσι γουστάρουμε, τους Στύλους του Ναού του Ολυμπίου Διος, και ακολουθεί τη διαδρομή που ξεκινά από την προτομή που θυμίζει Μπετόβεν αλλά είναι της Μελίνας, Μουσείο της Ακρόπολης και φτάνει μέχρι το Μοναστηράκι και την Πλάκα. Φαντασθείτε τώρα όλη αυτή την περίμετρο χωρίς τροχοφόρα, εκτός από τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας και τα απαραίτητα για την τροφοδοσία και την ασφάλεια. Πω πω, θα πέσουν να με φάνε οι επαγγελματίες και οι κάτοικοι των περιοχών αυτών. Ομως, δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Δεν είμαι ούτε πολεοδόμος, ούτε συγκοινωνιολόγος, ούτε συνταγματολόγος. Απλώς σήμερα που ψηφίζουμε για την Αθήνα παραχωρώ στον εαυτό μου το δικαίωμα να ονειρεύεται τη δική του Νεφελοκοκκυγία, και ας μου λείπει η ποιητική μεγαλοφυΐα του Αριστοφάνη.
Μα δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Εγιναν στη Ρώμη θα μου πείτε, όμως, κατά τας γραφάς «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι» – Οβελίξ Ι, 24. Αλλο η Αθήνα και άλλο η Ρώμη. Καμιά αντίρρηση. Η Ρώμη έχει μια αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια αιώνων. Μπορείς να πάρεις μια νοητή γραμμή που ξεκινά από την μπουτίκ του Γκούτσι και φτάνει χωρίς διακοπή έως τα χρόνια του Αυγούστου. Πριν από τον Αύγουστο, η δημοκρατία δεν άφησε σοβαρή αρχιτεκτονική. Η Αθήνα η ταλαίπωρη ήταν για αιώνες ξεχασμένη από την Ιστορία, ώσπου έγινε πρωτεύουσα χάρη στον Οθωνα, τον γιο ενός ελληνολάτρη Βαυαρού βασιλιά, του Λουδοβίκου, του οποίου τη μνήμη τιμά απλώς αποσιωπώντας τον. Τον αντιμετωπίζει με τον ίδιο σεβασμό που αντιμετωπίζει και την Αμαλία, η οποία έφτιαξε τον Βασιλικό Κήπο που τον λέμε Εθνικό επειδή έτσι γουστάρουμε. Η πόλη η οποία έγινε πρωτεύουσα του κράτους χάρη στον Παρθενώνα, την κιβωτό της μνήμης ενός ολόκληρου πολιτισμού, δεν έχει την τόλμη να επεξεργαστεί τη δική της βιωμένη μνήμη. Περπατάω στην Αθήνα, την πόλη όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα και έζησα τα περισσότερα χρόνια του βίου μου, και δεν μπορώ να βρω κανένα σημείο αναφοράς της βιωμένης μνήμης μου. Από κινηματογράφους, εστιατόρια έως τα «στέκια» της κοινής μας ζωής.
Μην υποκύψετε στους περιορισμούς της πραγματικότητας. Απλώς σκεφθείτε πώς θα ήταν η ζωή σας στην Αθήνα αν έμοιαζε με τη Νεφελοκοκκυγία μου. Είπαμε, δεν πρόκειται να γίνει και είμαι σίγουρος ότι αν κάποιος υποψήφιος δήμαρχος εμφανιζόταν με τέτοιο πρόγραμμα θα αποτύγχανε πριν ακόμη ανοίξουν οι κάλπες. Ευτυχώς, εγώ δεν έχω τέτοιες βλέψεις και το μόνο που επιθυμώ είναι να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου. Η Αθήνα δεν πρόκειται να αποκτήσει το ιστορικό κέντρο που της αξίζει. Παραδέχομαι ότι το σχέδιο ανάπλασης και ανάδειξης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου είναι ένα σημαντικό βήμα. Την πλουσιότερη συλλογή αρχαιοτήτων στον κόσμο που φιλοξενεί την είχαμε εγκαταλείψει σε ένα περιβάλλον ελεγχόμενο από τις φυλές των Εξαρχείων. Δίπλα του τα κτίρια του Πολυτεχνείου, εγκαταλελειμμένα τα περισσότερα, μερικά υπό κατάληψη της αλητείας που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι η παρασκευή μολότοφ. Τα πρώην κτίρια της Σχολής Καλών Τεχνών είναι θεόκλειστα, όπως και η κεντρική καγκελόπορτα, σύμβολο των νεκρών κυττάρων της πρόσφατης ιστορίας μας.
Αν δεν κάνω λάθος, η Ν.Δ. το 2019 είχε συμπεριλάβει στο πρόγραμμά της την ενοποίηση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου με το Πολυτεχνείο. Η δημιουργία ενός μεγάλου αρχαιολογικού πάρκου, ό,τι πιο αποτελεσματικό για την αναβίωση του κέντρου της Αθήνας μετά τους βανδαλισμούς του 2008 και τη χαριστική βολή της οικονομικής κατάρρευσης. Γιατί εγκαταλείφθηκε το σχέδιο; Διαδικαστικά, συναρμοδιότητες, το κληροδότημα Αβέρωφ και η Αρχιτεκτονική Σχολή που δεν θέλει να μετακομίσει.
Μπορεί το σχέδιο να μην εμπίπτει στις αρμοδιότητες του δημάρχου, όμως, ο δήμαρχος μπορεί και οφείλει να σηκώσει γη και ουρανό για να το υλοποιήσει. Αν υλοποιηθεί, θα αποτελέσει το κύτταρο για την αναβίωση του νεκρού κέντρου της Αθήνας.
