Ουδείς λογικός άνθρωπος θα περίμενε ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών τρεις μήνες μετά τις εθνικές εκλογές, τις οποίες κέρδισε με συντριπτική πλειοψηφία ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Ολοι οι νεοεκλεγέντες, ακόμη και επανεκλεγμένοι πρωθυπουργοί, έχουν μεγάλη περίοδο χάριτος, ό,τι κι αν τους τύχει, ό,τι κι αν κάνουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την καταστροφική διαπραγμάτευση, την ολική αντιστροφή της πολιτικής του (kolotoumpa), την αποχώρηση 25 βουλευτών του, έχασε μόνο μία μονάδα μεταξύ Ιανουαρίου (36,34%) και Σεπτεμβρίου (35,46%).
Το πρόβλημα βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Η Νέα Δημοκρατία κέρδισε χθες επτά περιφέρειες, αλλά στον δεύτερο γύρο η αντιπολίτευση έχει να διεκδικήσει μόνο μία. Ολες οι υπόλοιπες θα κριθούν μεταξύ επίσημων υποψηφίων της Νέας Δημοκρατίας και «γαλάζιων» ανταρτών. Δηλαδή έχουμε ενδοδεξιές διαμάχες. «Ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες προοδευτικές δυνάμεις» υπέστησαν ήττα, παρά κάποια επιμέρους κέρδη που περιέφεραν ως τρόπαια στα κανάλια.
Αν πιστοποίησαν κάτι αυτές οι αυτοδιοικητικές εκλογές, είναι η δεξιά κυριαρχία, όπως εμφανίστηκε στις εθνικές εκλογές του Μαΐου, οι οποίες μάλιστα έγιναν με απλή αναλογική. Τότε, για πρώτη φορά στην ιστορία της Μεταπολίτευσης, οι εκ δεξιών του Κέντρου είχαν μεγαλύτερο ποσοστό από τους εξ ευωνύμων.
Και σε αυτές τις κάλπες η προεκλογική περίοδος έγινε κομματικός αγώνας, ενώ τα πολλά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών θα συνεχίσουν να υφίστανται.
Αυτή η δεξιά κυριαρχία δύσκολα μπορεί να ανατραπεί όσο η Αριστερά και η Κεντροαριστερά μιλούν τη γλώσσα του παρελθόντος ή κάνουν απλώς αντιμητσοτακικό αγώνα. Το στοίχημα αυτών των εκλογών δεν ήταν να ηττηθεί ο κ. Μητσοτάκης –κάτι εξαιρετικά απίθανο μετά το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του Ιουνίου (Ν.Δ. 40,56%, ΣΥΡΙΖΑ 17,83%)–, αλλά πώς η χώρα θα αποκτήσει Τοπική Διοίκηση. Οχι απλώς άξιους δημάρχους και περιφερειάρχες, που είναι πολύ σημαντικό, αλλά αυτοδιοικητικούς οι οποίοι δεν είναι άμεσα –και για την παραμικρή λεπτομέρεια– εξαρτημένοι από το κεντρικό κράτος. Δυστυχώς και σε αυτές τις εκλογές έχασε η Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Η προεκλογική περίοδος έγινε κομματικός αγώνας με οπαδικά συνθήματα υπέρ ή κατά πολιτικών αρχηγών, ενώ τα πολλά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών θα συνεχίσουν να υφίστανται και οι λύσεις θα παραμένουν χαμένες, θα πηγαινοέρχονται στην αλληλογραφία μεταξύ δήμων – περιφερειών και υπουργείων.
Πρόοδος λοιπόν για τη χώρα δεν είναι να βαφτεί ο χάρτης πράσινος, ροζ ή γαλάζιος, διότι όλα τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια δεν έχουν αυτονομία αποφάσεων. Τη βαθιά εξάρτηση της Τ.Α. από την κεντρική κυβέρνηση άρχισαν να αντιλαμβάνονται και οι πολίτες, και ίσως αυτό να εξηγεί τη μεγάλη αποχή.
Πρόοδος, άρα, σήμερα είναι να αρχίσουμε έστω να μιλάμε για την πραγματική αυτοδιοίκηση, να δούμε τι κάνουν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες θέλουμε να μοιάσουμε και μετά να το κάνουμε.
