Ξεκινάς να γράφεις για τον Μπέο και μέχρι να τελειώσεις το σχόλιο έχει ήδη κάνει κάτι χειρότερο απ’ αυτό που σχολίαζες· σε έχει ξεπεράσει. Βρίζει στον δρόμο. Βρίζει και μπουγελώνει στον δρόμο. Βρίζει και δέρνει. Και στο τέλος εκμεταλλεύεται τη δημοσιότητα που του εξασφαλίζει αυτό το φρενήρες σόου της ωμότητας για να δηλητηριάσει το πανελλαδικό ακροατήριο σε ζωντανή σύνδεση.
Το σοκ για το (αναμενόμενο) εκλογικό αποτέλεσμα στον Βόλο δείχνει όμως ότι αναλώνουμε πολλή ενέργεια για να καταγγείλουμε τον Μπέο, αλλά πολύ λίγη για να τον καταλάβουμε. Η ενασχόληση μαζί του εξαντλείται συνήθως στον αποτροπιασμό όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για την πλειοψηφία της πόλης που εξακολουθεί να τον ψηφίζει.
Γιατί; Πώς εξηγείται για τους υπόλοιπους, που παρακολουθούν από την τηλεόραση το φαινόμενο, η επαναλαμβανόμενη εκλογική του επιτυχία; Ο Μπέος ήταν στην αρχή, το 2015, εκφραστής της αντισυστημικής παραφοράς. Καρπώθηκε την κόπωση και την τυφλή οργή έναντι του παλαιού πολιτικού συστήματος – παρότι ο ίδιος δεν ήταν άσχετος με τις πιο σκοτεινές διακλαδώσεις του.
Ο ίδιος εκπλήρωσε την επαγγελία ότι δεν είναι πολιτικός. Εφάρμοζε παντού την αντιπολιτική – όπως θα μπορούσε να αποκαλέσει κανείς κομψά τη γηπεδική κουλτούρα. Το δόγμα «κερκίδα όλα» επιβλήθηκε διαλυτικά σε κάθε θεσμική διαδικασία, όπως για παράδειγμα το δημοτικό συμβούλιο· επιβλήθηκε στον τρόπο που επιχειρούνταν και εκτελούνταν οι αστικές παρεμβάσεις. Καβάλα σε μπουλντόζα ή σε γκρέιντερ, κρατώντας τη μάνικα, μετατρέποντας την κατασκευή κυκλικών κόμβων σε «ματσάκι» και εγκαθιστώντας την αισθητική του μπουζουκιού και του παρτεριού, ο Μπέος κατάφερε να κυριαρχήσει στη ζωή της πόλης. Να γίνει ο πανταχού παρών άρχοντας, που τα φτιάχνει όλα χειροποίητα – «χειρουργώντας» και χειροδικώντας.
Τον καταγγέλλουμε. Αλλά δεν έχουμε προσπαθήσει να τον εξηγήσουμε.
Η κυβέρνηση λέει τώρα ότι δεν τον στήριξε. Δεν χρειάζεται να εντρυφήσει κανείς στη μικροπολιτική της τοπικής Ν.Δ. για να ελέγξει αυτόν τον ισχυρισμό. Υπάρχουν οι κοινές πόζες του δημάρχου με τον πρωθυπουργό και τα δημόσια χαριεντίσματά του με επιφανείς υπουργούς. Αυτά δικαιολογούνται ως ανάγκη θεσμικής συνεργασίας με έναν αιρετό τοπικό άρχοντα. «Δεν τον νομιμοποιούμε εμείς», απαντούν. «Τον νομιμοποιεί ο λαός του Βόλου».
Θα μπορούσε κανείς να υποκύψει στη συγκατάβαση αυτής της υπεκφυγής, αν δεν την ξεμπρόστιαζε ο ίδιος ο Μπέος. Αν ο ίδιος δεν έδειχνε, με το ρατσιστικό του ντελίριο σε απευθείας μετάδοση, ότι είναι κάποιος με τον οποίο κανείς δεν «νομιμοποιείται» να συνθηκολογεί.
Η ψήφος του έδινε τοπική εξουσία. Η συγκατάβαση όμως του συστήματος του δίνει πλέον πανελλαδική εμβέλεια. Η τοπική κοινωνία τον κρατάει στα πράγματα. Η συστημική αποδοχή όμως τον καθιερώνει.
Η κυβέρνηση που του δανείζει κύρος γίνεται χορηγός ενός χρυσαυγιτισμού χωρίς αρβύλες.
