Θρίαμβος της πολιτικής. Επάνοδος στα γνωστά. Η τηλεόραση έχει τελικά δύναμη, δεν αλώθηκε πλήρως από τα κοινωνικά δίκτυα, οι καναπέδες, οι άνετες πολυθρόνες και η κόζι αίσθηση μεσημεριανάδικων και πρωινάδικων μπορούν να δημιουργούν την εντύπωση της προσωπικής σχέσης ανάμεσα στο κοινό και στις περσόνες. Είναι το ύπουλο, γυαλιστερό πρόσωπο της εξουσίας, οικείοι και χαμογελαστοί, αθλητικοί και μ’ όλα τ’ άπλυτά τους στη φόρα, ανθρώπινοι στο κάτω κάτω, μοιάζουν στους εκλογείς τους και οι εκλογείς τούς ανταποδίδουν το καθρέφτισμα στην κάλπη. Τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια δεν χρειάζεται να είναι βαρετά, μπορούν να είναι αντικατοπτρισμοί.
Πολλές περσόνες βρέθηκαν ψηλά σε σταυρούς. Ενας τηλε-σεξολόγος, καλτ φιγούρα ψευδοεπιστημοσύνης. Τηλεκουτσομπόλες-δημοτικοί άρχοντες, ένας παίκτης ριάλιτι, τραγουδιστές, αθλητές και αθλήτριες. Η διαρκής έκθεση του κοινού στην εικόνα τους, το μοίρασμα των πιο προσωπικών τους στιγμών από το στούντιο ή απευθείας με την κάμερα του κινητού μάλλον αρκούν για κάποιες χιλιάδες πολίτες που πήγαν να ρίξουν την ψήφο τους στον γνωστό άγνωστο. Τους ξέρουν και τους εμπιστεύονται, και ποιον να ψηφίσουν τέλος πάντων; Κάποιον που θα έπρεπε να κάνεις έρευνα για να βρεις τι κάνει και ποιος είναι; Τι πολιτικό όραμα διαθέτει και πώς σκοπεύει να το υλοποιήσει; Ακούγεται πολλή δουλειά κι αφού «έτσι κι αλλιώς δεν αλλάζει κάτι», τουλάχιστον μπορεί να διασκεδάσει κανείς, ν’ ασκήσει εξουσία για μισή ώρα στο σύστημα που του ασκεί εξουσία τέσσερα χρόνια, να το περιφρονήσει με μία παιγνιώδη επιλογή, να το τρολάρει οφλαινά. Ή, χειρότερα, να νιώσει σύνδεση με τον οικείο-απόμακρο τύπο που του εξηγεί απ’ το γυαλί πώς να έχει οργασμό.
Ομως το σώμα των εκλογέων δεν σταμάτησε εκεί. Επιβράβευσε πανηγυρικά τοπικούς ηγέτες που δεν στάθηκαν στο πλευρό του στις φωτιές και τις πλημμύρες, που δεν δούλεψαν για να αποτρέψουν την τοπική καταστροφή. Και πήγε κι ένα βήμα παραπέρα. Συγκεντρωμένος γύρω από γνωστό νταή της περιοχής του, ο όχλος του Βόλου τον νομιμοποίησε. Του χάρισε τη δύναμή του. Τον άφησε να πει δημόσια πως δεν χρειάζεται να τρελαθούμε κιόλας με τα θέματα της ισότητας και του αυτοπροσδιορισμού και μετά, όταν ο τραμπούκος, όπως κάνουν πάντα αυτοί, πήρε θάρρος από την παρουσία του πλήθους και θέλησε να απλώσει χέρι και να χαϊδέψει τα πιο λασπερά ένστικτά του, το πλήθος ήταν εκεί και αφέθηκε να χαιδευτεί και να απαλλαγεί από τη σύγχυση των τελευταίων εβδομάδων, που από κάθε άποψη ήταν περίεργες.
Ο ηγέτης δεν είπε ακριβώς στο πλήθος να πάρει εκείνη εκεί την ώρα τους πυρσούς και να βγει σε κυνήγι ομοφυλοφίλων. Εκλεισε όμως το μάτι σ’ αυτό το ενδεχόμενο και, δυναμωμένος από τον λασπερό περίγυρο, εκφράστηκε ως απλός άνθρωπος, ένας απ’ αυτούς. Ο λαός γύρω του, στις χειρότερες στιγμές του, τον άφηνε ν’ ασχημονεί λεκτικά, χειροκρότησε την ελεύθερη έκφραση (δικαίωμα που δεν επιφυλάσσουν στους γκέι) και τελικά τού επέτρεψε να δηλώσει πως δεν θα περάσει έτσι αυτό το πράγμα. Τέτοια πρότυπα; Οχι, μακριά από μας, είπε στα κανάλια που του δώσανε βήμα, αμήχανα μεταξύ τερατώδους συμπεριφοράς και δυνατής δημοκρατικής νομιμοποίησης.
Την ίδια ώρα, σε κάποιο σπίτι κάποιο παιδί θα σκεφτόταν τρόπους να εγκαταλείψει τη χώρα το δευτερόλεπτο της έκδοσης του απολυτηρίου του από το 1ο Λύκειο Βόλου και σίγουρα κάπου αλλού θα υπήρχε κάποιος/κάποια εκπρόσωπος αυτής της ματαιωμένης γενιάς των Ελλήνων σαραντάρηδων που θα σιχτίριζε την ώρα και τη στιγμή που δεν έφυγε να πάει να ζήσει με το αγόρι του ή το κορίτσι της στο γκρι Λουξεμβούργο κι ακόμη παραπέρα.
Κανένας τραμπούκος δεν ενεργεί στο κενό, μόνος του. Χρειάζεται πάντα μια νοσηρή ιδέα και φυσικά το πλήθος που αλαλάζει γύρω του, στερημένο, χωρίς αγάπη, χωρίς καμία επαφή με ό,τι δεν του μοιάζει. Δημιουργείται έτσι μια δυναμική που φτύνει το διαφορετικό, σφυρηλατεί τις ιδιότητες που δήθεν περνάνε με επιτυχία τον έλεγχο και τελικά το πλήθος καταπιέζει και καταπιέζεται.
Από το σχολικό προαύλιο, μέχρι τους χώρους δουλειάς και τα οικογενειακά τραπέζια, θηλυκοί κι αρσενικοί τραμπούκοι πάντα σέρνονται σαν σούπερ σταρ πάνω στα χέρια της ομάδας που τους ανυψώνει. Οταν κανείς δεν τους βλέπει είναι αυτά τα δυστυχισμένα ερπετά που όλοι ξέρουμε. Το βλέμμα του πλήθους, η συλλογική του παρουσία στο πλάι, η ψυχική ενίσχυση του τραμπούκου μέσω αυτής ακριβώς της παρουσίας και η αίσθηση πως τώρα επειγόντως κάτι πρέπει να γίνει –οτιδήποτε– για να ξεμπερδεύουμε μ’ όλους τους διαφορετικούς, αυτά τους θρέφουν. Και φυσικά η ψήφος. Στον Βόλο τις τελευταίες μέρες όλα αυτά προσφέρονται απλόχερα και χαλαρά σαν να μην έχουν συνέπειες.
