Ο πρώην υπουργός κ. Νίκος Χαρδαλιάς έσκισε στις περιφερειακές εκλογές. Βγήκε από την πρώτη Κυριακή με 46,74% των ψήφων, όταν μόλις πριν από τέσσερα χρόνια ο υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας κ. Γιώργος Πατούλης είχε πάρει 37,63% και είχε αναμετρηθεί στον δεύτερο γύρο με την κ. Ρένα Δούρου. Από την άλλη πλευρά, όμως, ο κ. Χαρδαλιάς συγκέντρωσε 583.203 ψήφους έναντι των 599.872 που είχε συγκεντρώσει ο κ. Πατούλης.
Τα παραπάνω δεν υπονοούν ότι ο τέως περιφερειάρχης θα ήταν καταλληλότερη επιλογή για τη Νέα Δημοκρατία· το πιθανότερο είναι να τα πήγαινε πολύ χειρότερα, και σε αριθμό ψήφων και σε ποσοστό. Ούτε, φυσικά, θα ήταν μια καλή επιλογή για την Αττική – πήξαμε στα μικρά παρτέρια με τις μεγαλύτερες ταμπέλες ότι είκοσι πανσέδες με δυο μέτρα γρασίδι «είναι έργο της Περιφέρειας». Επιβεβαιώνουν, όμως, αυτό που είπε κάποιος, ότι «οι στατιστικές (σ.σ.: και εξ αυτού του λόγου τα ποσοστά) είναι σαν τις μίνι φούστες: αποκαλύπτουν πολλά, αλλά κρύβουν την ουσία». Και εν προκειμένω, αυτό που κρύβεται και ουδόλως συζητείται είναι η αποχή.
Η «πολιτική» συζήτηση περιστρέφεται μόνο στα κέρδη των κομμάτων. «Πήραμε τόσες περιφέρειες», λένε οι μεν· «ναι, αλλά εμείς κερδίσαμε τόσους δήμους», λένε οι δε· «ενισχύσαμε τις δυνάμεις μας», λένε οι τρίτοι. Αν κάποιος ψελλίσει κάτι περί αποχής, όλοι θα πουν «ναι, σοβαρό πρόβλημα, ρε παιδάκι μου, αλλά πώς μπορείτε να εξηγήσετε ότι χάσατε τον δήμο της Δώθε Παναγιάς που ήταν ιστορικό προπύργιο του κόμματός σας;».
Πόθεν, λοιπόν, τόσο μεγάλη αποχή; Υπάρχει πρώτα απ’ όλα η διαρκής συρρίκνωση του αριθμού εκείνων που ψηφίζουν. Πριν από δέκα χρόνια, στις περιφερειακές εκλογές του 2014, ψήφισαν ένα εκατομμύριο περισσότεροι: 6,1 εκατ. έναντι 5,1 φέτος, Μπορεί να είναι η κόπωση του εκλογικού σώματος, όπως ισχυρίζονται κάποιοι –συν τα έξοδα μετακίνησης των ετεροδημοτών, που δεν είναι αμελητέα– αφού τους τελευταίους μήνες ήδη ψηφίσαμε δύο φορές.
Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή που δεν πρέπει να παραβλέψει η κυβέρνηση, παρά τις χαρές και τους πανηγυρισμούς της. Ισως η αποχή να είναι το μήνυμα. Δηλαδή, οι πολίτες που νιώθουν ότι δεν υπάρχει άλλη πολιτική επιλογή, πέραν της Ν.Δ., μπορεί να τιμωρούν την κυβέρνηση όχι υπερψηφίζοντας κάποιον άλλον (αφού δεν τους εμπιστεύονται) αλλά απέχοντας από τις κάλπες. Η εκδοχή αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι η αποχή είναι πολύ μεγαλύτερη στα αστικά κέντρα απ’ ό,τι στην Περιφέρεια, στην οποία πολλοί ετεροδημότες ήταν πολύ κουρασμένοι ή ξεπαραδιασμένοι για να πάνε για τρίτη φορά.
Αν ισχύει το τρίτο σενάριο του αδιεξόδου, τα πράγματα είναι δυσοίωνα και όχι μόνο για το πολιτικό σύστημα.
