Πριν από μερικά χρόνια παρακολουθούσαμε με παγωμάρα τις εκτελέσεις του Ισλαμικού Κράτους. Αποκεφαλισμοί, απαγχονισμοί. Τώρα είδαμε το φρικαλέο βίντεο από τη δολοφονία της άτυχης Γερμανίδας Σάνι Λουκ, που συμμετείχε στο rave party στη Νεγκέβ. Τη σορό της ριγμένη σαν άδειο σακί στην καρότσα ενός αγροτικού αυτοκινήτου, ντυμένη μόνο με τα εσώρουχα, την περιφέρουν ως τρόπαιο. Το φιλοθέαμον κοινό, ανάμεσά τους και μικρά παιδιά, τη φτύνει και την καταριέται. Σε άλλα βίντεο, παρακολουθούμε τους μαχητές της Χαμάς να αρπάζουν άνδρες και γυναίκες. Τα βίντεο δεν κυκλοφόρησαν τυχαία ούτε γυρίστηκαν από κάποιους κρυφά. Τα γύρισαν οι ίδιοι οι τρομοκράτες και τα διένειμαν οι ίδιοι για να δείξουν τι είναι ικανοί να κάνουν. Η τρομοκρατία δεν αρκείται να δολοφονεί. Πρέπει να μετατρέψει σε θέαμα το έργο της, ώστε να επιτύχει τον απώτερο σκοπό της, τη διάδοση του τρόμου. Θα έλεγα, δε, πως το σημείο αυτό σηματοδοτεί το όριο ανάμεσα στον μαχητή- στρατιώτη και στον τρομοκράτη. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες διένειμαν τη φωτογραφία του νεκρού Αλντο Μόρο. Οι Δίδυμοι Πύργοι δεν τραυμάτισαν το συλλογικό φαντασιακό του δυτικού κόσμου μόνο με τον αριθμό των νεκρών. Χωρίς τη θεαματική υπερπαραγωγή των επιβατηγών αεροπλάνων που πέφτουν επάνω στους ουρανοξύστες το έργο τους θα ήταν ανολοκλήρωτο. Πρέπει να δούμε, οι εικόνες να εγγραφούν στο υποσυνείδητό μας, για να καταλάβουμε πως είμαστε όλοι υποψήφιοι θύματα. Δεν είναι αμελητέα η ηδονή που αισθάνεται αυτός που τράβηξε τις σκηνές με τον βιασμό της σορού της νεκρής κοπέλας. Ο τρόπος με τον οποίον αντιμετώπισαν τη σορό της αποκαλύπτει και το βάθος των κινήτρων τους. Φθόνος και μίσος για την ίδια της την ύπαρξη. Δεν θέλουν να υπάρχουν πλάσματα σαν και αυτήν στον κόσμο. Οπως ακριβώς οι ναζί δεν ήθελαν να υπάρχουν Εβραίοι στον κόσμο.
Το Ισραήλ, το οποίο από τότε που ιδρύθηκε βρίσκεται σε πόλεμο με το φυσικό του περιβάλλον, είναι η μόνη δυτική κοινωνία στη Μέση Ανατολή. Η κοινωνία του απολάμβανε μια σταθερά: εντός της επικράτειάς του ο πολίτης αισθανόταν ασφαλής. Απόδειξη, το πλήθος των τουριστών που βρέθηκαν εκεί την ημέρα της επίθεσης. Οι νεότερες γενιές αντιμετώπιζαν με χαλαρότητα τον ισλαμικό κίνδυνο. Υποθέτω ότι μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ και παρά τη συντριπτική νίκη του Ισραήλ δεν θα σκεφτόταν κανείς να οργανώσει πάρτι στη Νεγκέβ. Και απ’ αυτήν την άποψη η Χαμάς πέτυχε τον στόχο της. Προκάλεσε ρήγμα στο αίσθημα ασφάλειας του κατοίκου του Ισραήλ. Οποιο και αν είναι το αποτέλεσμα του πολέμου που κήρυξε η Χαμάς, αυτό το τραύμα θα πάρει καιρό για να επουλωθεί. Και, δυστυχώς, ο φθόνος και το μίσος δεν αντιμετωπίζονται με τα όπλα που μας έδωσε ο Διαφωτισμός.
