Σε μια στάση του τρένου από τη Χάιφα στο Τελ Αβίβ, πριν από κάμποσα χρόνια, έμεινα να χαζεύω από το παράθυρο μια όμορφη Ισραηλινή στρατιωτίνα να τρώει το παγωτό της ήσυχα ήσυχα, καθισμένη σε ένα παγκάκι, στην πλατφόρμα του σταθμού.
Την κοιτούσα από ψηλά: ήταν ξανθή, ή ίσως και κοκκινομάλλα, με πράσινα ή μπλε μάτια. Σκέφτηκα, οι παππούδες της θα προέρχονταν από τη βόρεια και κεντρική, ή ίσως και ανατολική, Ευρώπη. Ισως να ήταν επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος.
Πάνω της είχε ακουμπισμένο το αυτόματο Μ16· από τους ώμους της κρέμονταν οι γεμιστήρες.
Ηταν κάτι που μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον: στρατεύσιμοι και στρατεύσιμες σε άδεια ή έξοδο από τη μονάδα τους έφεραν πάνω τους το ατομικό τους όπλο.
Με την εμπειρία του κληρωτού από το ελληνικό στράτευμα, το όπλο που χρεώνεσαι παραμένει αυστηρά κλειδωμένο στον οπλοβαστό όταν δεν έχεις σκοπιά, βολή ή άσκηση στη μονάδα ή σε διασπορά.
Στο Ισραήλ, δεν ισχύει αυτό. Οπως έμαθα, ήταν υποχρεωμένοι, αφού έφταναν στα σπίτια τους και μέχρι να επιστρέψουν στη μονάδα, να κλειδώνουν το όπλο τους τρεις φορές: μία, μέσα σε ένα κλειδωμένο κιβώτιο. Δύο, το κλειδωμένο κιβώτιο μέσα σε κλειδωμένο δωμάτιο. Τρεις, το κλειδωμένο κιβώτιο μέσα στο κλειδωμένο δωμάτιο, εντός ενός κλειδωμένου σπιτιού.
Σε ένα ωραίο βιβλιοπωλείο με ξενόγλωσσα βιβλία στην όμορφη γειτονιά Φλορεντίν του Τελ Αβίβ, η ιδιοκτήτρια, που είχε πια απολυθεί από τον στρατό, μου είπε πως το σκεπτικό είναι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί οι Αραβες να εισβάλουν. Συνεπώς, πολεμάς αμέσως από το σπίτι σου, αν χρειαστεί. Αυτό, δηλαδή, που συμβαίνει τώρα.
Αυτά τα μάθαινα το 2009, όταν το Τελ Αβίβ γιόρταζε εκατό χρόνια ζωής. Κοσμοπολίτικη πόλη, πιο «δυτική» και πιο πολιτισμένη από πολλές ευρωπαϊκές (ή αμερικανικές) πόλεις.
Είπα στη βιβλιοπώλισσα ότι θα μπορούσα να ζήσω στο Τελ Αβίβ. Αναστέναξε. «Εχουμε κουραστεί με τους τόσους ελέγχους», μου είπε.
Πράγματι, σε όποιο μεγάλο δημόσιο χώρο πήγαινες (ταχυδρομείο, σταθμό λεωφορείων, εμπορικό κέντρο κ.ά.), ήταν σαν να ετοιμαζόσουν να επιβιβαστείς σε αεροπλάνο και περνούσες από τον κλασικό έλεγχο ασφαλείας.
«Σκεφτόμαστε να παντρευτούμε με τον φίλο μου στην Αθήνα», μου είπε μετά η βιβλιοπώλισσα. Οι Ισραηλινοί αγαπούν την Ελλάδα, αυτό είναι γνωστό.
Αναρωτιέμαι σήμερα πού να βρίσκεται η όμορφη στρατιωτίνα που έτρωγε το παγωτό της αμέριμνη, αλλά και η φιλική βιβλιοπώλισσα. Αν όντως παντρεύτηκε στην Αθήνα τον φίλο της. Αν επιστρατεύτηκαν. Ελπίζω να είναι καλά.
