Συνήθως όταν λες κάτι, χωρίς να το κάνεις, το λες μόνο επειδή ακούγεται ωραία. Στην περίπτωση των αλυσιδωτών εξαγγελιών της κυβέρνησης για τη μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου, τα πράγματα είναι μάλλον ανάποδα.
Από τότε που ο πρωθυπουργός είπε στο Μπλούμπεργκ ότι η νεαρή κυβέρνησή του σκοπεύει να αναγνωρίσει το δικαίωμα του γάμου και στα ομόφυλα ζευγάρια, η μεταρρύθμιση έχει εξαγγελθεί επισήμως, από τον ίδιο και από άλλα κυβερνητικά στελέχη, τουλάχιστον πέντε – έξι φορές. Τελευταίος ήρθε προχθές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, να ανακυκλώσει αορίστως την πρόθεση.
Ο λόγος όμως που η εξαγγελία μένει στο συρτάρι είναι ότι η κυβέρνηση φοβάται το πολιτικό κόστος. Φοβάται ότι, με τρία κόμματα να αλιεύουν ψήφους από το συντηρητικό ακροατήριο, μπορεί να υποστεί ζημιά. Γιατί λοιπόν λέει και ξαναλέει κάτι που της κοστίζει, χωρίς να το κάνει; Γιατί συντηρεί τον επιβλαβή θόρυβο;
Αν σου κοστίζει, γιατί το λες και το ξαναλές, χωρίς να το κάνεις;
Θα μπορούσε, διά της επαναλήψεως, να δοκιμάζει τα νερά. Βολιδοσκοπεί τις αντιδράσεις και κυρίως βολιδοσκοπεί τον εαυτό της – τις προθέσεις της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν.Δ. να στηρίξει την πρωτοβουλία του Μαξίμου. Αν στόχος ήταν να προλειανθεί το έδαφος, η κυβέρνηση θα είχε μάλλον επιλέξει να κρατήσει τη συζήτηση στο εσωτερικό της, προκειμένου να πείσει πρώτα τους βουλευτές της. Τις τελευταίες εβδομάδες συμβαίνει το αντίθετο. Εκτυλίσσεται δημοσίως μια σπερμολογία που επιτρέπει στο κάθε στέλεχος να «εκφράζεται προσωπικά». Η πρωθυπουργική πρωτοβουλία καταλήγει να φαίνεται εκτός από αόριστη (θα το φέρουμε «κάποτε») και αιρέσιμη, αφού μπορεί δημοσίως να την τορπιλίζει ακόμη και ο υπουργός Επικρατείας, Μάκης Βορίδης, προεξοφλώντας ότι ο ίδιος δεν θα την ψηφίσει.
Το οξύμωρο είναι ότι αυτοί που επιχειρούν ανοιχτά να ακυρώσουν την πρωθυπουργική πρωτοβουλία είναι οι ίδιοι που προειδοποιούν ότι δεν πρέπει να προχωρήσει για να μην τρωθεί το κύρος του πρωθυπουργού. Σαν να του λένε μην το κάνεις, για να μην πάθεις αυτό που ήδη σου προκαλώ. Δεν θα το ψηφίσουν, λένε επίσης, οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, ενώ οι ίδιοι που το λένε νομιμοποιούν με τη στάση τους τις φοβίες των βουλευτών.
Πέρα από την κακοφωνία, το ερώτημα παραμένει αν αυτές οι φοβίες είναι λογικές: Θα υποστεί πράγματι ζημιά η Ν.Δ. αν αποφασίσει από τη θεωρία του κοινωνικού φιλελευθερισμού να περάσει στην πράξη; Μήπως οι ψηφοφόροι που ψηφίζουν με την ηθική του υπογαστρίου έχουν ήδη μετακινηθεί στα μικρά κόμματα; Μήπως δεν έχει αποδειχθεί με την πρώτη αλλαγή του οικογενειακού δικαίου στις αρχές της δεκαετίας του ’80, αλλά και αργότερα, στο θέμα των ταυτοτήτων, ότι η περιλάλητη ισχύς της ιερατικής ράβδου δεν έχει τις μαγικές ιδιότητες που της αποδίδονται;
Μήπως η φοβία είναι πιο πραγματική από το εικαζόμενο κόστος;
