Το πρώτο που μας κάνει εντύπωση είναι ο αριθμός των διαδηλώσεων στον αραβικό κόσμο. Δεν εννοούμε την Ιντιφάντα των Παλαιστινίων κατά της ισραηλινής κατοχής παλιότερα ή τις τωρινές διαδηλώσεις για το ροκάνισμα της γης τους από τους εποικισμούς. Αυτές έχουν κάποιο σκοπό: να υπενθυμίσουν τα βάσανα του παλαιστινιακού λαού. Οι μουσουλμάνοι όμως, από τη Μέση Ανατολή μέχρι το Πακιστάν, διαδηλώνουν ακατάπαυστα. Δημοσιεύει, π.χ., κάποιος ένα «βλάσφημο» σκίτσο στη Δανία και ενώ θα το έβλεπαν μερικές χιλιάδες, ξεσηκώνεται ο αραβικός κόσμος και το σκίτσο γίνεται ορατό παντού. Μια τοπική «προσβολή» παγκοσμιοποιείται.
Οι διαδηλώσεις έχουν τελετουργικό. Περιλαμβάνουν το κάψιμο της αμερικανικής ή της ισραηλινής (κατά κανόνα) σημαίας, το φτύσιμο φωτογραφιών Δυτικών ηγετών, τα χτυπήματα με σαγιονάρα… «εχθρικών ανδρείκελων», κάτι που θεωρείται μέγιστη προσβολή στον αραβικό κόσμο. Δεν ξέρουμε αν αυτά εκτονώνουν ψυχολογικώς κάποιους, ωστόσο, δεν έχουν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Μήπως αυτές οι διαδηλώσεις να είναι πεδίο στρατολόγησης άγουρων και χωρίς μέλλον παιδιών, τα οποία αργότερα θα ζωστούν βόμβες για να πεθάνουν και να σκοτώσουν; Αυτή είναι η μόνη –τρόπος του λέγειν– λογική αιτιολόγηση του διαρκούς βρασμού στον ισλαμικό κόσμο. Εκεί, όμως, σταματά και η λογική επεξεργασία. Ανατινάζονται εκατό, διακόσια, χίλια άμυαλα παιδιά. Μετά;
Το ίδιο παράλογη και χωρίς κανέναν ορατό σκοπό είναι η νέα ισλαμική τρομοκρατία. Στους ένοπλους αγώνες του παρελθόντος, ακόμη κι όταν χρησιμοποιούνταν ίδια μέσα, υπήρχε σχέδιο, διατυπώνονταν αιτήματα. Πρώτος στόχος ήταν η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για ό,τι αυτοί θεωρούσαν δίκιο τους. Δεν προέβαιναν σε σφαγές αμάχων. Αν κάποιοι ελαφρόμυαλοι ή θερμόαιμοι μαχητές –πάντα υπάρχουν αυτοί– προέβαιναν σε ωμότητες, η ηγεσία προσπαθούσε είτε να τις κρύψει είτε να τις αποδώσει σε «προβοκάτσια του εχθρού». Οι δολοφόνοι της Χαμάς, όμως, δημοσιοποίησαν τα φρικτά εγκλήματά τους, σε βαθμό που προκάλεσαν αποτροπιασμό ακόμη και στους πλέον ένθερμους υποστηρικτές του παλαιστινιακού λαού.
Να προσδοκούν σε μια γενικότερη ανάφλεξη στον αραβικό κόσμο, μετά τη σκληρή –ως είθισται– απάντηση του Ισραήλ; Αυτό έχει κάποια λογική, αλλά η δημοσιοποίηση των βίντεο υπονομεύει τον στόχο. Ισως η ανάφλεξη να ήταν ο σκοπός της κεντρικής ηγεσίας, αλλά να ακυρώθηκε από την ιδιωτική πρωτοβουλία μεμονωμένων σφαγέων, προκειμένου να επιδείξουν τα «ανδραγαθήματά» τους.
«Τι ψάχνεις να βρεις τώρα;» θα πουν πολλοί. Κάποια λογική, που θα ξεπερνά την αφήγηση της «εποχής των τεράτων», έτσι ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα τέρατα…
