Ο πόλεμος στο Ισραήλ έχει οδηγήσει πολλούς σε μια κατάσταση ζάλης και απελπισίας. Ζάλη επειδή τα γεγονότα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, την ίδια στιγμή που ο ανελέητος «βομβαρδισμός» από εικόνες και βίντεο ωμοτήτων δεν έχει τελειωμό.
Απελπισία για την κτηνωδία, αλλά και για το μέλλον που έρχεται: η τρομακτική προοπτική της χερσαίας επιχείρησης, οι αιχμάλωτοι στο έλεος της Χαμάς, οι αποκλεισμένοι άμαχοι στη Γάζα, η επικίνδυνη κλιμάκωση του πολέμου.
Μέσα σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό των εικόνων, των ειδήσεων και των γεγονότων, στέκομαι πάνω σε μια συγκεκριμένη εικόνα, σε ένα συγκεκριμένο γεγονός: στην εισβολή της Χαμάς στο μουσικό φεστιβάλ· στη σφαγή, στους βιασμούς, στα πτώματα.
Γιατί; Διότι και ως γεγονός αλλά και ως εικόνα ενέχει έναν πολύ δυνατό συμβολισμό γι’ αυτό που συμβαίνει: τον συμβολισμό της σύγκρουσης δύο αντιθετικών στάσεων και τρόπων ζωής. Δεν θα τσουβαλιάσουμε όλο το Ισλάμ στο ίδιο σακί με τους σκοταδιστές της σήμερον, το Ισλάμ με την τεράστια παλαιά παράδοση της ποίησης, της περίτεχνης αφηγηματικότητας, της πνευματικότητας των Σούφι, της φιλοσοφίας και των μαθηματικών. Ομως, πέρα από τις γεωπολιτικές παραμέτρους, και ειδικά σε ό,τι αφορά τη βρώμικη δράση της Χαμάς, μιλάμε για πόλεμο μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών.
Οι εικόνες πριν από το μακελειό: νέα παιδιά, παρέες και ζευγάρια, φίλοι και εραστές, που χορεύουν και τραγουδάνε, γελάνε, πίνουν και καπνίζουν, μέσα στην τόσο φυσική ανεμελιά της νιότης, μέσα στον ξέφρενο ηδονισμό και στην τρυφηλή ζωή ενός πολιτισμού που εξελίχθηκε στον δυτικό κόσμο (και το Ισραήλ αποτελεί τμήμα αυτού του κόσμου παρά τη γεωγραφική θέση του). Για όλα αυτά έχει στοχοποιηθεί η Δύση από τους τζιχαντιστές, αλλά και από τους φανατικούς χριστιανούς όλων των δογμάτων.
Αυτό, όμως, είναι η χαρά της ζωής. Η ελευθερία, η ανεκτικότητα, ο χορός, η ερωτισμός, η εξαίσια σωματικότητα της ζωής. Με πρόσχημα την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η Χαμάς πολεμάει την ίδια τη ζωή. Τη ζωή με τις αντιφάσεις της και την ελευθερία, τη ζωή με τις απολαύσεις της.
Σκέφτομαι με τρόμο ότι όλα αυτά τα τυφλωμένα από το μίσος άτομα είδαν τα νεαρά κορίτσια να λικνίζονται και είδαν σε αυτά τον ιδανικό στόχο. Εύκολοι στόχοι γι’ αυτούς τους «μαχητές», οι οποίοι δεν τις έσφαξαν μόνον, ασέλγησαν επάνω τους. Ισως να ασελγούν επάνω τους και αυτήν τη στιγμή, σε όσες δεν σκότωσαν αλλά αιχμαλώτισαν.
Σκέφτομαι, με τον ίδιο τρόμο, τη γυναίκα, την κάθε γυναίκα, τη μητέρα που χορεύει και το κορίτσι που χορεύει, τη μοίρα της γυναίκας σε κάθε πόλεμο, σε κάθε πλευρά των συνόρων.
Πάντως, στα πενήντα τρία μου, αυτός δεν είναι ο κόσμος στον οποίο μεγάλωσα. Δεν είναι ο ίδιος πλανήτης. Ή ήμουν τόσο αφελής, είχα τόση άγνοια;
