Ποιος θα το περίμενε το αστέρι του Δαβίδ να φωταγωγεί τη Βουλή των Ελλήνων! Και εκφράζω την ευχάριστη έκπληξή μου –παρά την τραγική αιτία– διότι το πολιτικό σύστημα της πατρίδας μας ανέκαθεν ήταν επιφυλακτικό, για να μην πω μη φιλικά διακείμενο, προς το Κράτος του Ισραήλ.
Στη δεκαετία του 1950 επειδή, λόγω του κυπριακού προβλήματος, είχαμε την ανάγκη των ψήφων των αραβικών χωρών στον ΟΗΕ, δεν προχώρησε η αναγνώριση της κρατικής υπόστασης του Ισραήλ. Ηταν τότε που την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας την καθόριζε ένας ιεράρχης και ο άνεμος του αντιαποικιακού αγώνα που κυριαρχούσε στον Τρίτο Κόσμο.
Μετά τη Μεταπολίτευση και πάλι λόγω του κυπριακού και της εισβολής και κατοχής, ζητούσαμε τη συμπαράσταση των αραβικών κρατών για να μη νομιμοποιηθεί το παράνομο καθεστώς στη Μεγαλόνησο.
Τα περιστατικά τρομοκρατικών επιθέσεων είναι πολλά και είμαι σίγουρος πως οι νέες γενιές τα αγνοούν, όπως αγνοούν και την ιστορία των αραβοϊσραηλινών πολέμων.
Με δεδομένες τις συνέπειες των δύο αραβοϊσραηλινών πολέμων (1967, 1973) αυτή η συμπαράσταση περνούσε μέσα από το πάγωμα των σχέσεων με το Ισραήλ.
Την ίδια εποχή ο Ανδρέας Παπανδρέου –με τα τριτοκοσμικά του οράματα που ήταν επιρροές του μπααθισμού και της θεωρίας του Αιγύπτιου μαρξιστή οικονομολόγου Σαμίρ Αμίν (1931-2018) για την αντίθεση μεταξύ των πλούσιων μητροπολιτικών χωρών του βορρά και του φτωχού Τρίτου Κόσμου– ήταν ο υπέρμαχος του αγώνα των Παλαιστινίων κατά του Ισραήλ. Με τη ρητορεία του όξυνε ακόμα πιο πολύ τον αντισημιτισμό που υφείρπε επί πολλές δεκαετίες μέσα στην ελληνική κοινωνία. Του έδωσε μια απτή πολιτική υπόσταση. Τα κίνητρα του Ανδρέα Παπανδρέου εκτός από ιδεολογικά ήταν και οικονομικά, καθώς το κόμμα του ετύγχανε αφειδούς χρηματοδότησης, εν είδει αντιδώρου, από τις αραβικές χώρες. Κάπως έτσι πέρασε η δεκαετία του 1980 και φτάσαμε στον Μάιο του 1990 όταν η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη συνήψε πλήρεις διπλωματικές σχέσεις με το Κράτος του Ισραήλ.
Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα η «ευγνωμοσύνη» των Παλαιστινίων προς την Ελλάδα εκφράστηκε με δεκάδες τρομοκρατικές επιθέσεις επί ελληνικού εδάφους με πολλούς νεκρούς και δεκάδες τραυματίες που, πέραν όλων των άλλων, προκάλεσαν ζημία και στην εθνική μας οικονομία. Σε μια από αυτές, τον Νοέμβριο του 1969, σκοτώθηκε ένα παιδάκι δύο ετών, όταν τρομοκράτες έριξαν χειροβομβίδα στα γραφεία της Ελ-Αλ στην Αθήνα. Τα περιστατικά τρομοκρατικών επιθέσεων είναι πολλά και είμαι σίγουρος πως οι νέες γενιές τα αγνοούν, όπως αγνοούν και την ιστορία των αραβοϊσραηλινών πολέμων. Θα μου πείτε εδώ αγνοούν σημαντικές πτυχές της δικής μας Ιστορίας, θα γνωρίζουν τι έγινε στην Παλαιστίνη πριν από πολλές δεκαετίες; Για αυτούς τους λόγους θεωρώ πράξη ισχυρού συμβολισμού τη φωταγώγηση της Βουλής με το αστέρι του Δαβίδ, κάτι αδιανόητο πριν από μερικά χρόνια, αν αναλογιστούμε πως ένας πρωθυπουργός αγκαλιαζόταν με τον Αραφάτ κι ένας άλλος εμφανίστηκε δημόσια με την παλαιστινιακή μαντίλα.
Οι καιροί άλλαξαν ευτυχώς προς το καλύτερο.
