Η ανοησία δεν γνωρίζει χρώματα· φυτρώνει άνετα και κάτω από ουράνια τόξα. Το να ανήκει κάποιος σε μειονοτική ομάδα δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη των λόγων του, ούτε από το ενδεχόμενο ο λόγος του να περιέχει επικίνδυνες κουταμάρες. Οι δηλώσεις του Στέφανου Κασσελάκη για τον οικογενειακό προγραμματισμό του βρίθουν οπισθοδρομικών στερεοτύπων: η ερμηνεία της τεκνοποιίας ως διαδικασίας δημιουργίας αντιγράφων του γονέα που τον επιβεβαιώνουν ηθικά και αισθητικά, η επιλογή του φύλου των παιδιών (αρσενικού, φυσικά!) λες και πρόκειται για παραμετροποιήσιμους χαρακτήρες σε βίντεο γκέιμ, και η σεξιστική θεώρηση του γυναικείου φύλου ως είδους παράλληλου προς το κανονικό, το οποίο εμπνέει «δέος» και «ενσυναίσθηση», είναι δυσάρεστα απομεινάρια ενός ζοφερού, καταπιεστικού παρελθόντος. Είχε φανεί από νωρίς ότι ο αριστερός μανδύας που προσπαθεί να ενδυθεί ο Στέφανος Κασσελάκης, τον στενεύει· δεν είναι μόνο ότι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκθέτει αδιάκοπα, σαν να μην μπορεί να συγκρατηθεί, τις συντηρητικές του απόψεις, αλλά ότι δεν αντιλαμβάνεται καν τι λέει. Εξ ου και οι επεξηγηματικές δηλώσεις του αποδεικνύονται πιο προβληματικές από αυτό που επεξηγούν. Αν με την αποκάλυψη της σεξουαλικής του ταυτότητας ο πολιτικός θεώρησε ότι κατοχυρώνει κάποιου είδους αλάθητο ή συγχωροχάρτι διαρκείας, κάτι δεν κατάλαβε καλά.
Υπηρεσία στην κοινότητα
Οσο ο Κασσελάκης εκτοξεύει μαργαριτάρια, φανερώνοντας την ελλιπή επαφή του με τη συμβατική πολιτική, αλλά και με το ακτιβιστικό κομμάτι της, πολλοί αναρωτιούνται αν τελικά η παρουσία του κάνει κακό στην γκέι κοινότητα. Λίγο η ανταγωνιστική επίδειξη αρρενωπότητας (μια συμπεριφορά που το σύγχρονο κίνημα έχει πλέον αποδομήσει), λίγο η νοοτροπία του θείου από το χωριό που ονειρεύεται δυο γιους και δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί εκείνο το περίεργο γυναικείο φύλο (αν και δεν έχει πρόβλημα να αξιοποιήσει μια ξένη μήτρα!), ο Κασσελάκης φαίνεται να εκπροσωπεί μια κουλτούρα ανεπίγνωστου ατομισμού, σε μια συγκυρία κατά την οποία τα ανθρώπινα δικαιώματα προσεγγίζονται διαθεματικά. Είναι εξαιρετικά ανεπίκαιρος, λοιπόν, ένας ανοιχτά γκέι πολιτικός που δεν καταλαβαίνει πόσο σεξιστικό είναι ένα όραμα ευτυχίας το οποίο αποκλείει εξ υπαρχής τη γυναικεία συμμετοχή· είναι ανεπίκαιρος, όταν δικαιολογεί τον σεξισμό του με επιπλέον σεξισμό, διακρίνοντας το γυναικείο ως είδος που χρήζει ειδικής μεταχείρισης· είναι ανεπίκαιρος και παράταιρος ένας ανοιχτά γκέι πολιτικός ο οποίος βλέπει την παρένθετη μητρότητα σαν εργαλείο για την ιδιωτική του ευτυχία χωρίς να υποψιάζεται το πρακτικό άχθος που αυτή συνεπάγεται και τα ηθικά ζητήματα που εγείρει.
Εαυτός και εκπροσώπηση
Παρ’ όλα αυτά, ο Στέφανος Κασσελάκης εκπροσωπεί τον εαυτό του και το κόμμα του· όχι το γκέι κίνημα, όχι τους γκέι ανθρώπους εν γένει. Για την ακρίβεια, και μόνο η ιδέα ότι μια τυχαία, εγγενής ιδιότητα ενός ατόμου είναι αρκετή για να χαρακτηρίσει ηθικά και ιδεολογικά κάθε άλλο άτομο με την ίδια τυχαία ιδιότητα, συνορεύει επικίνδυνα με τον ρατσισμό. Αυτό που ίσως μπερδεύει εκείνους που αρέσκονται να ομαδοποιούν και να ομαδοποιούνται, είναι ότι τα ανοιχτά γκέι άτομα σε πολιτικές θέσεις εξουσίας στην Ελλάδα είναι σχεδόν ανύπαρκτα, συνεπώς ο μοναδικός ανοιχτά γκέι αρχηγός κόμματος εξουσίας στην ιστορία της χώρας δεν μπορεί παρά να προσλάβει χαρακτήρα συμβόλου. Ολοι εκείνοι που εξακολουθούν να βλέπουν τους γκέι συμπολίτες τους σαν εξωτικά πουλιά, είναι πιθανό τώρα να αρχίσουν να τους επεξεργάζονται μέσα από το κασσελάκειο πρίσμα· είναι πιθανό ο Κασσελάκης να λειτουργήσει ως διάμεσος μεταξύ δύο κόσμων, δηλαδή σαν ένα υπόδειγμα, το οποίο δεν ζήτησε ποτέ να γίνει υπόδειγμα. Αυτό, όμως, δεν είναι πρόβλημα του Κασσελάκη, αλλά εκείνων που ατενίζουν το σύμπαν μέσα από την παραμορφωτική τους ιδεοληψία. Αποκτούν κακή γνώμη οι στρέιτ για τους γκέι επειδή ένας προβεβλημένος γκέι παραφέρεται; Ας διαλέξουν πιο προσεκτικά τα σημεία αναφοράς τους και ας μη γενικεύουν αυθαίρετα.
Στημένο παιχνίδι
Οσοι έσπευσαν να ξεπλύνουν το υβριστικό, ομοφοβικό παραλήρημα του Αχιλλέα Μπέου, αποδίδοντάς το αιτιωδώς στη συμπεριφορά του Κασσελάκη, ψεύδονται και μάλιστα ψεύδονται εν γνώσει τους. Δεν προκάλεσε ο Κασσελάκης την οργή του Μπέου, αλλά ακόμη κι αν την προκάλεσε, η οργή είναι τόσο δυσανάλογη που καταντά άτοπη. Αλλωστε, ο Μπέος και ο κάθε Μπέος πριν και μετά από αυτόν δεν περιμένουν την ατυχή δήλωση ενός γκέι ατόμου για να εκφράσουν την ομοφοβία τους. Η ομοφοβία δεν είναι γνώμη που σχηματίζεται από τις περιστάσεις· είναι ατόφιο μίσος. Και το μίσος εδράζεται στην προκατάληψη· είναι μια βίαιη στάση που δεν συνιστά αντίδραση, αλλά καθεστώς που προηγείται του Κασσελάκη και υπάρχει πέρα και ανεξάρτητα από αυτόν.
Η λογική του λόγου
Εχει νόημα τα άτομα με δημόσιο λόγο και θέση συμβόλου να προσέχουν περισσότερο τα λόγια τους; Εχει, ακόμη κι αν μιλούν αποκλειστικά για τον εαυτό τους. Γιατί εκεί έξω δεν υπάρχει μόνον ο κακοποιητικός αυτοματισμός του Μπέου· υπάρχει και η αντιδραστική πονηριά του Πλεύρη, που περιμένει μια καλή αφορμή για να δικαιολογήσει θεσμικά τον συντηρητισμό τον οποίο δεν μπορεί να δικαιολογήσει αλλιώς.
