Το βαλς της Κυριακής θα το χορέψουν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπως τον παλιό καλό καιρό, η Νέα Δημοκρατία με το ΠΑΣΟΚ. Στην Αθήνα οι σχέσεις των χορευτών είναι πιο ξεκάθαρες, στη Θεσσαλονίκη λίγο μπερδεμένες, καθώς ο συνδυασμός του Στέλιου Αγγελούδη είναι πολύ ΠΑΣΟΚ –όχι όλο– με αρκετή δόση Νέας Δημοκρατίας. Εμείς οι παλιοί, που ζήσαμε την αλήστου μνήμης δεκαετία του 1980, αισθανθήκαμε μια ανακούφιση βλέποντας πως οι καλές μέρες επιστρέφουν, αλλά για να είμαι ειλικρινής το υπάρχον κλίμα ουδεμία σχέση έχει με το κλίμα εκείνων των ένδοξων ημερών, όταν η επιθετική τριπλέτα της Νέας Δημοκρατίας με Ανδριανόπουλο, Εβερτ και Κούβελα (Α.Ε.Κ.) εκπόρθησε το 1986 τα κάστρα του κραταιού ΠΑΣΟΚ. Το 1990 ο Τρίτσης νίκησε τη Μελίνα σε μια μονομαχία γιγάντων και μετά ο Αβραμόπουλος τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Στη Θεσσαλονίκη οι μονομάχοι ήταν πάντα καταξιωμένες προσωπικότητες της πόλης, καλοί άνθρωποι, προσηνείς και ευπροσήγοροι, αλλά «έπαιζαν μπάλα» σε μικρότερη κατηγορία, σε μικρότερο γήπεδο.
Η σημερινή κατάσταση, όπως αποτυπώνεται στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας, ελπίζω να προδικάζει πως στην πολιτική ζωή του τόπου επανέρχεται η κανονικότητα, δηλαδή στην κεντρική πολιτική σκηνή να πρωταγωνιστούν και πάλι τα δύο μεγάλα παραδοσιακά κόμματα, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Ούτως ή άλλως η θλιβερή παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ όλα δείχνουν πως έκλεισε, και μαζί το νοσηρό κλίμα που καλλιεργούσε ο ηγέτης του και η ομάδα του. Προχθές οι κ. Κώστας Μπακογιάννης και Χάρης Δούκας διεξήγαγαν, κατά γενική ομολογία, μια πολιτισμένη συζήτηση, χωρίς ακρότητες και εντάσεις. Οπως έγραψε ένας σχολιαστής, οι δυο τους θα μπορούσαν να είναι στην ίδια παράταξη, τουλάχιστον ως προς το ύφος και την κοσμιότητα του λόγου τους. Θα μπορούσε άραγε να διεξαχθεί μια τηλεμαχία ανάλογου επιπέδου μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα; Ουδείς εχέφρων πολίτης θα απαντούσε θετικά και υποθέτω ότι η συντριπτική πλειονότητα των αναγνωστών γνωρίζει και τον υπαίτιο.
Η σημερινή κατάσταση, όπως αποτυπώνεται στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας, ελπίζω να προδικάζει πως στην πολιτική ζωή επανέρχεται η κανονικότητα.
Μετά τη λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που προέχει είναι η ηπιότητα του πολιτικού λόγου. Οι προτάσεις έπονται. Θα μου πείτε πως τις περισσότερες φορές αυτά πάνε μαζί. Οι ακραίες και ανεδαφικές προτάσεις συνοδεύονται από ακραίο και διχαστικό λόγο. Θα συμφωνήσω, αν και προχθές η παρουσία του κ. Χ. Δούκα απέδειξε πως οι ανεδαφικές προτάσεις μπορεί να παρουσιάζονται με λόγο ευπρεπή και πολιτισμένο. Μπορεί να διαφώνησα με τις θέσεις του για τις κάμερες και τις αυτοδιαχειριζόμενες γειτονιές, όμως δεν αγανάκτησα, δεν θύμωσα, γιατί ο άνθρωπος ήταν ευγενικός και πράος. Δεν ύψωσε τη φωνή του, δεν προκάλεσε σε καμία στιγμή της τηλεμαχίας. Θυμηθείτε τον λόγο του πρώην πρωθυπουργού και θα συμφωνήσετε μαζί μου. Με τον Αλέξη Τσίπρα διαφωνούσες ακόμη και στις σπάνιες φορές που είχε δίκιο.
Για αυτό επιβάλλεται το βαλσάκι από εδώ και μπρος να το χορεύουν οι δύο παλιοί, έμπειροι χορευτές.
