Ηταν οπωσδήποτε ευχάριστη η παρακολούθηση του ντιμπέιτ ανάμεσα στον Κώστα Μπακογιάννη και στον Χάρη Δούκα· ιδιαίτερα αν λίγες ώρες νωρίτερα είχες πέσει κατά λάθος πάνω σε βιντεοσκοπημένες συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου του Βόλου. Χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ αυτές τις μικρές νησίδες πολιτικού πολιτισμού όταν μας κυκλώνει από παντού ο κακοποιητικός λόγος αιρετών και δημοσιολογούντων που νομίζουν ότι μιλάνε στον καφενέ του χωριού τους, δίχως την παραμικρή συναίσθηση του θεσμικού τους ρόλου, του χώρου και της εμβέλειας των όσων λένε.
Το ντιμπέιτ πρόσφερε μια ανάσα πολιτικού πολιτισμού, αλλά θύμισε θεσμικά ελλείμματα που είχαμε ξεχάσει.
Στο διά ταύτα, συνειδητοποιήσαμε την Τετάρτη το βράδυ πόσο κακό κάνει στην Αθήνα (και εν γένει στις πόλεις μας) το γεγονός ότι έχουμε σταματήσει να μιλάμε για θέματα που αγγίζουν τόσο πολύ, τόσο πολλούς. Η ακατάσχετη πολιτικολογία, συνήθως εκ του προχείρου, αβαθής και ιδιαζόντως μεροληπτική, εξαντλείται στη λιμνάζουσα επιφάνεια της «επικαιρότητας», αφήνοντας παγερά αδιάφορη την πλειονότητα της κοινωνίας. Τα αποτελέσματα της εκτόξευσης της ασημαντολογίας που παρατηρείται στον ελληνικό δημόσιο διάλογο από τα χρόνια της κρίσης και μετά, εμφανίστηκαν και στο ντιμπέιτ· κανέναν μας δεν έχει αφήσει αλώβητο η επέλαση του ασήμαντου και η οπαδική προσέγγιση των πραγμάτων, κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση του τρόπου που διεξάγεται η συζήτηση επί παντός επιστητού στο ανθυγιεινό περιβάλλον των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Από αυτή την άποψη, ο Μεγάλος Περίπατος δεν ήταν μόνο μια ατυχής παρέμβαση, αλλά έβλαψε την Αθήνα και με έναν άλλο, περισσότερο ύπουλο, τρόπο: μονοπωλώντας την προεκλογική ατζέντα, επικάλυψε σειρά θεμάτων απείρως πιο σημαντικών από την ανάπλαση της οδού Πανεπιστημίου. Την ώρα που περιμένουμε είκοσι λεπτά και μισή ώρα για να έρθει το λεωφορείο ή το τρόλεϊ, πιστεύουμε ότι έχουμε την πολυτέλεια να αναπαράγουμε μια εξαντλημένη, από καιρό, υπόθεση.
Διασχίζοντας την απόσταση που μας χωρίζει από τα ασήμαντα στα πραγματικά σημαντικά, στη διάρκεια του ντιμπέιτ συνειδητοποιήσαμε για άλλη μια φορά ότι ο Δήμος Αθηναίων δεν έχει καμία αρμοδιότητα πάνω σε όσα ταλανίζουν την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων. Το κυκλοφοριακό και η ποιότητα του συγκοινωνιακού έργου είναι δουλειά άλλων: μιας απρόσωπης γραφειοκρατίας στο υπουργείο Μεταφορών, που πέραν του σίριαλ της αθηναϊκής ακινησίας είναι επιφορτισμένη με εκατοντάδες άλλες εκκρεμότητες σε δεκάδες άλλες πόλεις της χώρας. Υποτίθεται πως αυτό το χάσμα, το έλλειμμα, την ανακολουθία, θα έλυνε μια ενισχυμένη περιφερειακή διοίκηση. Αλλά στην περίπτωση της Αθήνας ούτε η περιφερειακή διοίκηση έχει λόγο στα πιο «σοβαρά». Κι ενώ οι μητροπολιτικές διοικήσεις σε άλλες πρωτεύουσες του ανεπτυγμένου κόσμου είναι πραγματικότητα από τη δεκαετία του ’90, εδώ ακόμη ρωτάμε στα αυτοδιοικητικά ντιμπέιτ τους υποψηφίους αν θεωρούν σωστή ή λανθασμένη την απόφαση της πεζοδρόμησης της Βασιλίσσης Ολγας. Γιατί αυτή είναι εν έτει 2023 η συμβολή του δημάρχου Αθηναίων στο κυκλοφοριακό θέμα της πόλης: ένας μέχρι πρότινος δευτερεύων άξονας του κέντρου της πόλης. «Δεσμεύομαι ότι θα ανοίξει η Βασιλίσσης Ολγας», υπογράμμισε ο κ. Δούκας. Κανείς δεν κατάλαβε την ειρωνεία. Ισως ούτε κι ο ίδιος.
