«Ημέρα οργής, αυτή η ημέρα… Θα κάνει τον τρόμο στάχτη… Πόσος τρόμος θα έρθει…». Μια πρόχειρη μετάφραση από τα λόγια του Ρέκβιεμ των καθολικών. «Ημέρα οργής» ονόμασε η Χαμάς τη χθεσινή απευθυνόμενη στους πιστούς όπου κι αν βρίσκονται. Ο εικοσάχρονος δολοφόνος της πόλης Αράς στη Βόρεια Γαλλία προέτρεξε. Μαχαίρωσε θανάσιμα τον Ντομινίκ Μπερνάρ, ο οποίος προσπάθησε να τον εμποδίσει όταν επιτέθηκε στους μαθητές. Ηταν 57 ετών, πατέρας τριών κοριτσιών και δίδασκε σύγχρονη λογοτεχνία. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να υπενθυμίσω την άγρια δολοφονία του Σαμουέλ Πατί, επίσης καθηγητή της Μέσης Εκπαίδευσης. Ο δολοφόνος του Μπερνάρ όμως δεν είχε καν το πρόσχημα ότι «πρόσβαλε» τον Μωάμεθ δείχνοντας στην τάξη σκίτσα του Charlie Hebdo. Μια δολοφονία εν ψυχρώ, ή μάλλον εν θερμώ, αν υπολογίσουμε ότι το μίσος παράγεται από τον ψυχικό αναβρασμό. Στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης τώρα, στο Ηράκλειο της Κρήτης, η Ενωση Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης, μια από τις περιώνυμες ΕΛΜΕ, οργάνωσε εν ψυχρώ συγκέντρωση στην πόλη απαιτώντας την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ηταν, αν δεν κάνω λάθος, την ίδια ημέρα που είχαν ανακαλυφθεί τα αποκεφαλισμένα βρέφη στο Κιμπούτς. Ηταν ένα πλήθος καμιά εικοσαριά μαχητών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δικαίωμά τους να πιστεύουν ό,τι τραβάει η όρεξή τους. Δεν μπορώ όμως να μη σκεφτώ, ο αφελής, ότι αυτοί οι άνθρωποι μπαίνουν στην τάξη και μεταφέρουν τις ιδέες τους στα εφηβικά μυαλά που έχουν απέναντί τους. Και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ τι θα έκανε κάποιος απ’ αυτούς αν είχε να αντιμετωπίσει τον εξαγριωμένο δολοφόνο που μαχαίρωσε τον Ντομινίκ Μπερνάρ. Θα είχε το θάρρος να του αντισταθεί με κίνδυνο της ζωής του; Ή μήπως θα κρυβόταν για να εκθέσει μετά στις τηλεοράσεις τις απόψεις του για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων; Οπως είπε ένα στέλεχος του ΚΚΕ, «οι Παλαιστίνιοι έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν τον δικό τους τρόπο για να αντισταθούν». Η μνήμη μου είναι επιλεκτική, και ευτυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του. Σαν να ανήκουν σε άλλο πολιτισμό απ’ αυτόν που ανήκει ο Ντομινίκ Μπερνάρ.
Η έκκληση της Χαμάς στους πιστούς να συμμετάσχουν στην «ημέρα οργής» όπου κι αν βρίσκονται και να επιτεθούν σε Ισραηλινούς και Εβραίους είναι η απόδειξη. Οπως όλα δείχνουν έχει διεισδύσει στις ευρωπαϊκές κοινωνίες χρησιμοποιώντας τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι τους εκπροσωπεί, όπως και δεν εκπροσωπεί τους Παλαιστίνιους τους οποίους δεν ενδιαφέρεται να προστατεύσει. Δεν ενδιαφέρεται για τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς στις Δυτικές κοινωνίες. Οι επιθέσεις κατά των σχολείων δίνουν το στίγμα του φανατισμού. Χτυπούν τον θεσμό που υποτίθεται ότι επεξεργάζεται την ένταξη των μουσουλμανικών πληθυσμών στη Δύση.
