Τι να έλεγε δηλαδή ο Χάρης Δούκας στον Κώστα Ζαχαριάδη; Οτι δεν επιθυμεί τη στήριξή του; Οτι αρνείται την εκλογική ενίσχυση που του χαρίζει, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κατά το πρόσφατο παρελθόν κατασυκοφάντησε το ΠΑΣΟΚ, εξευτέλισε τα στελέχη του και διεμβόλισε την εκλογική του βάση; Στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου οι συσχετισμοί υπερβαίνουν το αμιγώς κομματικό κριτήριο για χάρη του πολιτικά επωφελέστερου προσωπικού κριτηρίου, τέτοιες εγωιστικές βεντέτες απορρίπτονται ως αυτοκτονικές. Στο κάτω κάτω, και ο Κώστας Μπακογιάννης των υπερκομματικών συναινέσεων και της εμμονικής ευγένειας το ίδιο θα έκανε. Μήπως θα έδιωχνε από την πόρτα του τις ψήφους του Ζαχαριάδη αν αυτές του προσφέρονταν; Μάλλον όχι. Στην περίπτωση του Δούκα, λοιπόν, ενδιαφέρον δεν έχει τόσο η αμφίδρομη μεγαθυμία της προεκλογικής σύγκλισης με τον ΣΥΡΙΖΑ· αυτή είναι έως ένα βαθμό εύλογη κι αναμενόμενη. Περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η σύγκλιση σε επίπεδο ιδεολογίας και πολιτικού σκοπούμενου. Υπάρχει πιθανότητα αυτοί που ψήφισαν τον Χάρη Δούκα ως υπεύθυνο και καταρτισμένο κεντροαριστερό με όρεξη για δουλειά, να καταλήξουν με μια ράθυμη δημοτική αρχή, εγκλωβισμένη σε αριστερίστικες ιδεοληψίες; Το ντιμπέιτ των υποψήφιων δημάρχων έδειξε πως υπάρχει.
Οιωνοί ιδεοληψίας
Οι γέφυρες επικοινωνίας που ο Κώστας Μπακογιάννης επιχείρησε να χτίσει κατά τη διάρκεια της συζήτησής του με τον Χάρη Δούκα είχαν απ’ όλα: πονηριά, χειριστικότητα, δημοκρατικό πνεύμα· ήταν, επίσης, εντελώς καταδικασμένες εξαρχής· ο Χάρης Δούκας βρίσκεται πολύ μακριά. Οι κάμερες στους δημόσιους χώρους δεν είναι προτεραιότητά του, οι βανδαλισμοί λογίζονται ως τέχνη και αφορμές για καλλιτεχνικά «hubs», η κοινή γλώσσα με την περιφέρεια και την κυβέρνηση δεν του είναι απαραίτητη γιατί «θα καθαρίσει φρεάτια μόνος του» αν εκλεγεί. Αραγε σε τι από τα παραπάνω θα είχε διαφορετική γνώμη ο Κώστας Ζαχαριάδης; Πώς διαφοροποιείται το ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω; Ο Χάρης Δούκας διαφωνεί, λέει, με την προσέγγιση Μπακογιάννη στις αναπλάσεις και δεν εννοεί μόνο τον Μεγάλο Περίπατο (αυτό με το οποίο διαφωνούν πάνω κάτω όλοι), αλλά το σύνολο της δουλειάς του, το οποίο όμως έδειξε να μη γνωρίζει (χαρακτηριστικά, εντόπισε πλακάκι και ζαρντινιέρα στο πάρκο Δρακοπούλου – εκεί όπου, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει τίποτα από αυτά). Αλλά και με το πράσινο έχει πρόβλημα: δεν εκτιμά το πράσινο της εργολαβίας, λέει. Ποιο είναι όμως το πράσινο των εργολάβων και ποια η διαφορά του από το καλό πράσινο; Στην πρώτη δική του ανάπλαση, από πού θα προμηθευτεί το πράσινο και ποιος θα το τοποθετήσει; Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές φυσικά, γιατί όποιος κι αν είναι ο δήμαρχος, οι εργολαβίες είναι αναπόφευκτο εργαλείο της επιχειρησιακής του φαρέτρας. Επομένως, γιατί προσποιούμαστε ότι δεν είναι; Ορθή η διάκριση του πολιτικά και τεχνικά σωστού έργου από το πολιτικά και τεχνικά εσφαλμένο, αλλά οι κουβέντες περί εργολαβικού πράσινου θυμίζουν έντονα τις αλήστου μνήμης δογματικές μωρολογίες της Ρένας Δούρου πως δεν μαζεύουν με τον ίδιο τρόπο τα σκουπίδια οι μνημονιακοί με τους αντιμνημονιακούς.
Το κόστος της εξουσίας
Ο καθηγητής μπορεί να έχει κρυφά καταστρώσει ένα έξυπνο σχέδιο: ίσως έχει βρει τον τρόπο να κάνει την πόλη πράσινη χωρίς τη σύμπραξη ιδιωτών, να επαυξήσει την αστυνόμευση και τη θωράκισή της απέναντι στις πλημμύρες χωρίς την πολιτική βούληση και τη βοήθεια του κεντρικού κράτους, να μετατρέψει την καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας σε υψηλή αστική τέχνη. Αυτό δεν εξηγεί όμως τη στάση του απέναντι στον νέο σταθμό μετρό στα Εξάρχεια. Εδώ, ο Χάρης Δούκας προκρίνει τη διαβούλευση με τον λαό: να γίνει ό,τι θέλουν οι πολίτες! Μα οι πολίτες ψηφίζουν τους αντιπροσώπους τους για να λαμβάνουν αποφάσεις. Ακόμη κι αν ζητήσει την άποψη κάθε πολίτη ξεχωριστά, ποια άποψη απ’ όλες θα υιοθετήσει; Η πλειοψηφική, πάντως, αποτυπώνεται στις εκλογές, εκείνες από τις οποίες ενδέχεται να αποκτήσει κι αυτός λαϊκή νομιμοποίηση και εξουσία. Αυτή την εξουσία πρέπει να σκεφτεί προσεκτικά πώς θα τη χρησιμοποιήσει. Παράγοντας έργο ή δρέποντας κολακείες;
