Τον Ζαχαριάδη μπορεί κανείς ανθρώπινα να τον νιώσει. Ηθελε κι αυτός, νέος άνθρωπος, να ζήσει μια φιέστα – κι ας ήταν ξένη. Ηθελε να πάρει λίγη από τη χαρά του Δούκα. Γι’ αυτό εμφανίστηκε, εξημμένος, στα πανηγύρια της πλατείας Κοραή, σαν σύντροφος μεταξύ παλαιών συντρόφων. Τον Παπανδρέου, όμως, πώς να τον καταλάβει κανείς; Συγκινήθηκε τόσο πολύ από τις διαχύσεις του Ζαχαριάδη, ώστε να φτάσει να δει «ένωση των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων» που «φέρνει ανατροπές»; Ή, μήπως, κινείται ενστικτωδώς στο ίδιο μήκος κύματος με τον Κασσελάκη, που αφότου προσγειώθηκε στην Αμερική μηρύκασε το ίδιο ζαχαρωτό για τις «προοδευτικές δυνάμεις»; Μήπως αυτή η σύμπτωση μας αποκαλύπτει μια πνευματική συγγένεια μεταξύ των δύο αμερικανοτραφών πολιτικών – που δεν εξαντλείται στον τρόπο με τον οποίο προφέρουν τα ελληνικά; Μήπως ο γαπισμός, ιδεολογικά και υφολογικά, μοιάζει με θείο του κασσελακισμού;
Στέντωρ
