Στα δημοκρατικά πολιτεύματα, η ζωή των πολιτών και η προστασία της αποτελεί το ύψιστο καθήκον του κράτους, διότι αποτελεί αξία per se. Αυτό ισχύει σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο που σέβεται και προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Που υπολογίζει σε κάθε βήμα του τη σχέση κόστους – οφέλους για τους πολίτες. Το salus populi suprema lex esto δεν ισχύει στις δημοκρατίες. Οι κανόνες και οι θεσμοθετημένες διαδικασίες είναι απολύτως σεβαστές, καθώς αποτελούν ένα από τα βασικά κύτταρα των φιλελεύθερων πολιτευμάτων. Ολα αυτά ισχύουν και στις διεθνείς σχέσεις, δηλαδή στο πώς συμπεριφέρεται ένα κράτος, κυρίως απέναντι στους γείτονές του, και αυτή η συμπεριφορά το κατατάσσει στα πολιτισμένα ή στα βάρβαρα – ολοκληρωτικά κράτη. Ενα δημοκρατικό κράτος, ακόμη και σε ακραίες καταστάσεις, σε καταστάσεις που απειλούν την ύπαρξή του, στρέφει την προσοχή του στον περιορισμό των απωλειών στους αμάχους του αντιπάλου του, όταν η ένταση των γεγονότων τις καθιστούν αναπόφευκτες.
Είδαμε, μετά τις σφαγές των τρομοκρατών της Χαμάς στα ισραηλινά κιμπούτς και στο νεανικό φεστιβάλ, σε ένα μέρος της λεγόμενης «προοδευτικής» ιντελιγκέν- τσιας μια αμηχανία.
Το Ισραήλ είναι η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή και αυτό ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Μετά την πρωτοφανή σε έκταση και βαρβαρότητα επίθεση που δέχτηκε στις 7 Οκτωβρίου, προσπαθεί να εξαλείψει οριστικά κάθε τι που απειλεί την ύπαρξή του. Πρωτίστως την τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς, που οργάνωσε και εκτέλεσε αυτές τις θηριωδίες. Παράλληλα, όμως, φροντίζει να περιορίσει στο ελάχιστο δυνατό τις απώλειες στους αμάχους της Γάζας. Γι’ αυτό και οι συνεχείς παρατάσεις των χρονικών ορίων που δίνονται για να εγκαταλείψουν οι κάτοικοι το βόρειο τμήμα της. Ενώ το Ισραήλ, ένα εχθρικό προς αυτούς κράτος, σκέφτεται την ασφάλειά τους πριν εισβάλει, η ηγεσία της Χαμάς εμποδίζει αυτή τη μετακίνηση διότι οι κάτοικοι της Γάζας αποτελούν την ασπίδα της. Πάντα οι τρομοκράτες, επειδή δεν έχουν το ήθος του πολεμιστή, βάζουν μπροστά τα γυναικόπαιδα. Αυτοί κρύβονται είτε σε λαγούμια είτε διάγουν πολυτελή βίο στο εξωτερικό. Είναι γεγονός πως ο πολιτισμένος κόσμος και η διεθνής κοινή γνώμη έχουν ευαισθησία για την τύχη των αμάχων στις εμπόλεμες περιοχές, όχι όμως απροκατάληπτα. Ετσι είδαμε –μετά τις σφαγές των τρομοκρατών της Χαμάς στα ισραηλινά κιμπούτς και στο νεανικό φεστιβάλ– σε ένα μέρος της λεγόμενης «προοδευτικής» ιντελιγκέντσιας μια αμηχανία. Δεν θέλουν να παραδεχθούν, λόγω ιδεολογικής μυωπίας, ότι ευθύς εξαρχής, από το 1948, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής υπάρχουν ο επιτιθέμενος και ο αμυνόμενος, ο θύτης και το θύμα. Οι παραμορφωτικοί φακοί που κουβαλούν τους εμποδίζουν να δουν τι πραγματικά συμβαίνει εκεί. Συντάσσονται με τις ισλαμιστικές θεοκρατίες και όχι με το δημοκρατικό Ισραήλ. Ετσι, «απεχθάνονται το Ισραήλ του οποίου οι πολίτες είναι δημιουργικοί και καινοτόμοι, καταφέρνοντας να μεταμορφώσουν σε 75 χρόνια μια λωρίδα ερήμου σε μια ακμάζουσα και ευημερούσα κοινωνία που ενσαρκώνει με παράδοξο τρόπο τον θρίαμβο του πολιτισμού και του Διαφωτισμού» (Σαμουέλ Φιτουσί, «Λε Φιγκαρό», 16/10/2023).
