Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε. Ετσι τουλάχιστον λέει ο πρόεδρός του, που δεν επιτρέπει στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίζει από την Αμερική «τη δική μας νικηφόρα στρατηγική». Ποιο ΠΑΣΟΚ όμως στέφεται νικηφόρο; Εκείνο που επέλεξε έναν τεχνοκράτη για τον μεγαλύτερο δήμο; Ή εκείνο που έδωσε το χρίσμα του σε έναν απόμαχο πολιτευτή για τη μεγαλύτερη περιφέρεια; Με ποια μέτρα θα ζυγίσουμε το σκορ του τρίτου κόμματος; Με τη Θεσσαλία, όπου πριν από τον «Daniel» όλοι (και το ΠΑΣΟΚ) προεξοφλούσαν την επανεκλογή του νυν περιφερειάρχη; Ή με τις επιδόσεις του σε όλες τις υπόλοιπες περιφέρειες, όπου στις εφτά από τις εννιά περιφέρειες όπου είχε δικό του υποψήφιο (Αν. Μακεδονίας, Κεντρικής Μακεδονίας, Ηπείρου, Ιονίων, Δυτικής Ελλάδας, Στερεάς, Πελοποννήσου), τα ποσοστά του υπολείπονταν των εθνικών εκλογών;
Ποιο ΠΑΣΟΚ πρέπει να πιστέψουμε; Εκείνο που κρατούσε αποστάσεις από τον εκλεγέντα δήμαρχο Θεσσαλονίκης· ή εκείνο που τον συγκαταμετρά τώρα στις δυνάμεις του, παρότι ο ίδιος διαμηνύει ότι «το σχήμα του δεν θέλει να χρεωθεί πουθενά»;
Η επιλογή για την Αθήνα ενός αδοκίμαστου πολιτικά καθηγητή, με λόγο προγραμματικής πειθούς και όχι κομματικού σοβινισμού, είναι επιτυχημένη εκ του αποτελέσματος. Ηταν η πρώτη ίσως αναμέτρηση που η Ν.Δ. έχασε στο επίπεδο της «κυβερνησιμότητας», γιατί ο αντίπαλός της την αντιμετώπισε προβάλλοντας διαχειριστικά εχέγγυα, και όχι σκέτο «αντιδεξιό» φρονηματισμό. Αυτή την επιτυχία ο Ανδρουλάκης την περιέγραψε σε πρώτο πρόσωπο, λέγοντας (στο OPEN) ότι «έκανα συνεργασίες στη βάση της κοινωνίας».
Ποιο απ’ όλα τα ΠΑΣΟΚ δικαιούται να πανηγυρίζει;
Οι «συνεργασίες στη βάση» χρησιμοποιούνται στη νεοπασοκική ιδιόλεκτο ως ευφημισμός για αντιδιαστολή με «τις συνεργασίες στην κορυφή». Αυτό που, σε πιο απλά ελληνικά, λέει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν τον ενδιαφέρει να μπει σε ένα παζάρι με τον μαδημένο ΣΥΡΙΖΑ. Τον ενδιαφέρει όμως να πάρει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Η στάση είναι θεμιτή και ως ρεβάνς έναντι του κόμματος της αντιμνημονιακής παραφοράς, που λεηλάτησε το ΠΑΣΟΚ, χωρίς ποτέ να δείξει ότι επιθυμεί τον στρατηγικό διάλογο μαζί του. Ακόμη και η απλή αναλογική, εφαρμόστηκε περισσότερο σαν μπούλινγκ των εμπνευστών της προς το ΠΑΣΟΚ, παρά σαν μεθοδική προσέγγιση.
Το εγχείρημα του Ανδρουλάκη να ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε εννιά μήνες –στην ευρωκάλπη– δεν θα κριθεί όμως στη μεταφυσική της δεκαετίας του ’80 περί «προοδευτικού» χώρου. Αυτή αρκεί για να συνεπάρει μόνο τον ΓΑΠ στο πεζοδρόμιο της Σταδίου. Το εγχείρημα θα κριθεί πιο πολύ από την ικανότητα του ΠΑΣΟΚ να αναδείξει και άλλους Δούκες – στελέχη που δεν έχουν ούτε τα σημάδια του σπαραγμού της χρεοκοπίας, ούτε την οσμή του ισόβιου συνδικαλισμού, που αναδίδει ο πρόεδρος του κόμματος.
Τον παραζαλισμένο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί τώρα, περισσότερο από ποτέ, να υπερκεράσει ένα ΠΑΣΟΚ που δεν θα θυμίζει πολύ ΠΑΣΟΚ.
