Ο νέος δήμαρχος της Αθήνας, Χάρης Δούκας, μεταξύ των άλλων, μίλησε και για συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις σε επίπεδο γειτονιάς. Ακούγεται καλό, θυμίζει τις παλιές καλές εποχές που μιλούσαμε στα αμφιθέατρα για άμεση ή για συμμετοχική δημοκρατία, όπως τα εννοούσε αυτά η κάθε παράταξη και ο καθένας ξεχωριστά. Εκείνο που θα καταγράψω σήμερα είναι η εμπειρία μου από τη «λαϊκή συνέλευση της γειτονιάς» όπου διέμενα το ένδοξο 1982, το πρώτο έτος μετά την Αλλαγή. Τις συνελεύσεις της γειτονιάς τις προνοούσε ο νόμος του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά για την τοπική αυτοδιοίκηση.
Ο νέος δήμαρχος Αθηναίων είμαι σίγουρος πως αν τολμήσει να κάνει μια συνέλευση γειτονιάς με φυσική παρουσία των κατοίκων, θα βρεθεί αντιμέτωπος με συμπεριφορές ίδιες με αυτές που ζήσαμε το 1982…
Μαζευτήκαμε σε κεντρικό κινηματογράφο, Κυριακή πρωί, περίπου 600 άτομα. Καρφίτσα δεν έπεφτε στην πλατεία και στον εξώστη. Στο τραπέζι επί της σκηνής βρισκόταν η ηγεσία της τοπικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ, και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Αυτοί ήταν ουσιαστικά οι διοργανωτές. Αφού έβγαλε ένα λογύδριο ο γραμματέας για τη νέα εποχή που ανατέλλει, τον λόγο ζήτησε και πήρε γνωστό στην περιοχή στέλεχος του ΚΚΕ. Αφού επί ένα εικοσάλεπτο ανέλυσε τη διεθνή κατάσταση, στο τέλος, εν μέσω μιας γενικής δυσφορίας, αλλά και κάποιων αραιών χειροκροτημάτων, ζήτησε η λαϊκή συνέλευση της γειτονιάς μας να καταδικάσει την εγκατάσταση των πυραύλων Πέρσινγκ και Κρουζ στη δυτική Ευρώπη. Κατέθεσε μάλιστα στο προεδρείο και το σχετικό ψήφισμα. Πριν συνέλθουμε από το σοκ –διότι εμείς συγκεντρωθήκαμε να συζητήσουμε για τα προβλήματά μας– τον λόγο πήρε παλιός συμφοιτητής μου, συνδικαλιστής στο πανεπιστήμιο της επαναστατικής Αριστεράς. Αφού μας έκανε μαθήματα ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού και αφού κατήγγειλε τον σοσιαλ-ιμπεριαλισμό –ενώ ο προηγούμενος ομιλητής, μαινόμενος, τον αποκαλούσε συνεχώς προβοκάτορα– στο τέλος εξήρε τον ένοπλο αγώνα, ως μορφή της ταξικής πάλης. Οταν τελείωσε την αγκιτάτσια του στον κυρ Βασίλη τον οπωροπώλη, στην κυρία Μαρίκα τη νοικοκυρά, στον κυρ Σούλη τον περιπτερά της γειτονιάς, ο κινηματογράφος είχε αδειάσει, προς μεγάλη απογοήτευση των πάντων. Και των διοργανωτών που οραματίζονταν μια ζωντανή συζήτηση στο πλαίσιο των προταγμάτων της Αλλαγής και ημών, των κοινών θνητών, που θέλαμε κάποιος να ακούσει τα προβλήματα της πεζής καθημερινότητάς μας. Οπως πληροφορήθηκα, έγινε ακόμα μία προσπάθεια, που απέτυχε παταγωδώς. Δεν συγκεντρώθηκαν ούτε 50 άτομα αυτή τη φορά. Κάπως έτσι όλη αυτή η υπόθεση των λαϊκών συνελεύσεων έληξε άδοξα σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, διότι παντού παρατηρήθηκαν τέτοια φαινόμενα. Οι αγκιτάτορες όπου βλέπουν πλήθος εισβάλλουν, χωρίς να σεβαστούν το αντικείμενο της συνάθροισης και τους πολίτες.
Ο νέος δήμαρχος Αθηναίων είμαι σίγουρος πως αν τολμήσει να κάνει μια συνέλευση γειτονιάς, με φυσική παρουσία των κατοίκων, θα βρεθεί αντιμέτωπος με συμπεριφορές ίδιες με αυτές που ζήσαμε το 1982, γιατί το αίμα νερό δεν γίνεται. Ισως στην ψηφιακή εποχή θα ήταν προτιμότερο να οργανώσει διαδικτυακά τις συνελεύσεις. Στον υπολογιστή με το πάτημα ενός πλήκτρου επιβάλλεις τη σιωπή στον απροσάρμοστο.
