Τον ένα πόλεμο που συγκλόνισε την Ευρώπη και δεν έχει ακόμη λήξει, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, κύματα εκατομμυρίων προσφύγων και οδυνηρά παρελκόμενα εκτός εστίας, τον έχουμε σχεδόν ξεχάσει. Σήμερα μετράμε αποτροπιασμένοι τις σφαγές στη Μέση Ανατολή, τις ασύλληπτης ωμότητας επιθέσεις της Χαμάς, τα ισραηλινά πυραυλικά αντίποινα, τους ποταμούς αίματος, το υπεράνθρωπο φευγιό αμάχων, το τρομακτικό αδιέξοδο μετά τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου Αλ Αχλι στη Γάζα, με τα εκατοντάδες θύματα. Ξέπλυμα βαρβαροτήτων, κορύφωση της μισαλλοδοξίας, διασπορά της έντασης και των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Δύση.
Το ενδεχόμενο η ανάφλεξη να γενικευτεί στην περιοχή προκαλεί ένα είδος τρόμου, τόσο πιο καθηλωτικού όσο πιο αδιάλλακτοι δείχνουν οι πρωταγωνιστές της. Ομως δεν είναι μόνο η αστείρευτη φρίκη που γεννά –κυρίως στον δυτικό κόσμο– το μεσανατολικό σφαγείο. Είναι και ο διάχυτος φόβος ότι πολλαπλασιάζονται οι μεγάλες απειλές. Την ανησυχία για τις βαριές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης, την όξυνση των πολώσεων, τη μη υποχώρηση των εθνοτικών και θρησκευτικών συγκρούσεων, την ενίσχυση της αντιπαλότητας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, βαθαίνουν επιπλέον βαριές σκιές: νέα ενεργειακή δίψα και εκτίναξη των τιμών, νέες πληθωριστικές πιέσεις και δυσβάσταχτες εκρήξεις ακρίβειας, μαζικοί ξεριζωμοί και ασυγκράτητες μεταναστευτικές ροές· ο πολλαπλός αντίκτυπος της ακατασίγαστης βίας. Σαν να αποκτούν σάρκα οι αφηγήσεις περί εισόδου σε στάδιο ανισορροπίας και αταξίας, σε θολό ταραγμένο μέλλον, σε έναν κόσμο που υπόκειται σε διαλυτικό μετασχηματισμό. Κράτη και μορφώματα ανά την υφήλιο προβαίνουν ή μοιάζουν έτοιμα να προβούν σε ακραίες κινήσεις, αψηφώντας τις οδυνηρές συνέπειες. Πολιτικοί ηγέτες δείχνουν να διεκδικούν επιθετικά τα δικά τους συμφέροντα ή να προσβλέπουν σε κέρδη από την επέκταση των αναστατώσεων, αδιαφορώντας για τα δυσθεώρητα παγκόσμια κόστη και τα κοινά δεινά.
Αβεβαιότητα και πάλι. Και ανασφάλεια και φόβος, που κλείνουν τους ανθρώπους σε κελύφη. Τους κάνουν περισσότερο αδιάφορους για τον πόνο των άλλων, καλλιεργούν τον κυνισμό, τον απομονωτισμό, τη διαίρεση. Σε όλα τα επίπεδα. Συνθήκες που αποτρέπουν την κινητικότητα, τη σύγκλιση, την ένωση δυνάμεων, τη συνεργασία, τις οποίες απαιτεί η πλεύση του κόσμου σε πιο ήρεμα νερά. «Τα ποτάμια του κόσμου δεν έχουνε κοίτες, τρέχουνε μέσα από τον νου των ανθρώπων».
