Ο αντισημιτισμός δεν είναι ίδιον της Αριστεράς, όπως ισχυρίζονται πολλοί, ούτε γεννήθηκε το 1981, όπως λένε άλλοι. Εχει βαθιές ρίζες στην Ελλάδα, πρωτίστως θρησκευτικές και κατόπιν οικονομικές και πολιτικές. Αν και ο ίδιος ο Ιησούς ήταν Εβραίος, οι Εβραίοι θεωρήθηκαν συλλήβδην «Σταυρωτήδες του Χριστού».
Υπάρχουν οι διδαχές ενός εκ των τριών Ιεραρχών, του Ιωάννη Χρυσοστόμου, ο οποίος αποκαλεί τους Ιουδαίους «άθλιους», «δείλαιους», «άρπαγες», «πλεονέκτες» και έγραφε «ένθα δε πόρνη έστηκεν, πορνείον έστιν ο τόπος· μάλλον δε ουχί πορνείον και θέατρον μόνον εστίν η συναγωγή». Αυτή η σκληρή ρητορική είχε περισσότερο να κάνει με τον ανταγωνισμό των δύο θρησκειών στον προσηλυτισμό των κατοίκων της Αντιόχειας, κάτι που πιστοποιείται από τα ηπιότερα κηρύγματα του ιδίου αργότερα στην Κωνσταντινούπολη. Δυστυχώς, τα (έστω ποταπά) κίνητρα με τον καιρό αποσιωπούνται, τα λόγια μένουν, στρεβλώνονται και γίνονται άστοχος αντισημιτισμός. Ο Κοσμάς ο Αιτωλός κήρυσσε όπου βρισκόταν ότι «οι Εβραίοι, παρακινούμενοι από τον πατέρα των τον διάβολον, ευθύς οπού γεννηθή, το μαθαίνουν να βλασφημά και να αναθεματίζη τον Χριστόν μας και την Παναγίαν μας· και εξοδεύουν πενήντα, εκατόν πουγγία να εύρουν κανένα χριστιανόπουλο να το σφάξουν, να πάρουν το αίμα του, και με εκείνο να κοινωνούν. Ο διάβολος θέλει να πίνωμεν το αίμα των παιδίων, και όχι ο Θεός» («Βήμα της Ορθοδοξίας», 3.7.2013).
Το τελευταίο, σύμφωνα με την ιστορία του παγκόσμιου αντισημιτισμού, ήταν μια δοξασία που είχε γεννηθεί στη Βρετανία έναν αιώνα πριν και με άγνωστο τρόπο μεταφέρθηκε και στην Ελλάδα. Είναι δε αντίστοιχη της δοξασίας που κυκλοφορούσε μεταξύ των Ρωμαίων, τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, ότι δηλαδή οι οπαδοί του Ιησού θυσίαζαν ανθρώπους για να φάνε το σώμα τους και να πιουν το αίμα τους. Αυτή η δοξασία έγινε αφορμή για το μεγάλο πογκρόμ που ξέσπασε στην Κέρκυρα τον Απρίλιο του 1891. Οι εκεί Εβραίοι κατηγορήθηκαν ότι είχαν δολοφονήσει ένα κοριτσάκι για να χρησιμοποιήσουν το αίμα του για τελετουργικούς σκοπούς.
Ο δύσκολος αντισημιτισμός είναι ενσωματωμένος σε κηρύγματα ποιμένων της Εκκλησίας και πολύχρονες παραδόσεις.
Υπάρχουν μετά τα κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής, που μαζί με άλλα εκλαΐκευαν αυτόν τον αντισημιτισμό «Σήμερον μαύρος ουρανός, σήμερον μαύρη μέρα (…) σήμερον έβαλαν βουλή οι άνομοι Εβραίοι, οι άνομοι και τα σκυλιά και οι τρισκαταραμένοι», ενώ σε κάποιες εκδοχές αναφέρεται «Βρε γύφτε, βρε σκυλόγυφτε, φτιάξε τρία πιρόνια (σ.σ.: καρφιά). Κι αυτός ο σκυλοφαραώς βαρεί και φτιάχνει πέντε».
Η ελληνική Αριστερά δεν υπήρξε αντισημιτική. Αργότερα έγινε… «αντισιωνιστική» στη λογική ο φίλος του εχθρού μου (ΗΠΑ) είναι εχθρός μου. Εξάλλου, οι Ελληνες Εβραίοι, οι οποίοι παρά τα ειωθότα ήταν στην πλειονότητά τους μεροκαματιάρηδες εργάτες, πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του συνδικαλιστικού κινήματος. O Αβραάμ Μπεναρόγια ήταν από τους ιδρυτές του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), νυν ΚΚΕ, και της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας. Το ΕΑΜ περιμάζεψε στα βουνά πολλούς κατατρεγμένους από τη ναζιστική θηριωδία, ενώ ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποίησε το θρυλικό «Μαουτχάουζεν» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ο αντισημιτισμός που φύεται συχνά στα ερείπια της Αριστεράς είναι σαν όλα τα «αντί» του χώρου. Χωρίς έρμα και χωρίς σκοπό.
Ο δύσκολος, ο επικίνδυνος αντισημιτισμός είναι αυτός που δεν συζητάμε, αυτός που είναι ενσωματωμένος σε (δήθεν χριστιανικά) κηρύγματα ποιμένων (κάθε βαθμού) της Εκκλησίας, σε πολύχρονες παραδόσεις όπως «το κάψιμο του Ιούδα», το οποίο τα παλιά χρόνια συνοδευόταν από λιθοβολισμούς στα σπίτια Εβραίων. Αυτό το μέρος του εθίμου ατόνησε, αφού δεν έμειναν και πολλοί στην Ελλάδα.
Ο άλλος δύσκολος και επικίνδυνος ρατσισμός θα είναι να ξεπλύνουμε τον παραδοσιακό αντισημιτισμό με ισλαμοφοβία. Αλλά γι’ αυτό άλλη φορά…
