Τα ένθετα της «Καθημερινής» με φύλλα παλαιότερων ετών είναι πολύτιμα για δύο λόγους: Πρώτον, διότι προπονούν τη μνήμη μας για γεγονότα που ή τα αγνοούσαμε ή τα είχαμε ξεχάσει και, δεύτερον, διότι αποτυπώνουν το κλίμα της εποχής. Ως εκ τούτου, διαβάζω μέχρι και την τελευταία είδηση, ακόμη και τις αναγγελίες γάμων και άλλα λιγότερο ευχάριστα κοινωνικά συμβάντα.
Τις προάλλες, υπήρχε ως ένθετο το φύλλο της Παρασκευής 1ης Ιουλίου 1983, την ημέρα που η Ελλάδα αναλάμβανε την προεδρία της ΕΟΚ. Οπως διάβασα, όλα τα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, χαιρέτισαν αυτήν την ιστορική στιγμή, με το ΠΑΣΟΚ πολύ πιο συγκρατημένα. Το Κίνημα βρισκόταν στη φάση της μετάβασης από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» στα πακέτα Ντελόρ.
Κάτω κάτω, στο αριστερό μέρος του πρωτοσέλιδου, έπεσε το μάτι μου στο σχόλιο της εφημερίδας με τίτλο «Χούλιγκανς στην πολιτική;». Μου έκανε εντύπωση ο τίτλος και το διάβασα προσεκτικά για να διαπιστώσω τι ήταν αυτό που προκάλεσε το οργισμένο ερώτημα του σχολιαστή. Ο θυμός του ήταν έντονος, διότι έγραφε για «ακρότητες χυδαιότητας, ακόμη και πολιτικής αλητείας», ενώ επεσήμαινε πως «σε αυτήν την υποβαθμιστική πλειοδοσία δεν υστερεί και μερίδα του Τύπου, μεταβάλλοντας την ελευθερία του λόγου σε έντυπη ασυδοσία». Και παραθέτει το επίμαχο κομμάτι.
«Η Δεξιά αποθρασύνεται. Και υψώνει φωνή! Παράσιτα και τρωκτικά, κλέφτες από παράδοση κι άρπαγες από κούνια, που είδαν λεία ένα έθνος ημιθανές και έθεσαν κλήρο στον ιματισμό του, έρχονται τώρα με ανθρώπινη ειδή και ήθος αγγέλων να γίνουν κριτές και τιμητές. Για να δουν και πάλι στα “πράματα” τη Δεξιά τους. Και να ξανακλέψουν». Αυτό είναι το μικρό κείμενο που εξόργισε τον σχολιαστή της «Καθημερινής».
Χρήσιμες σκέψεις μέσω των ενθέτων της «Κ» με φύλλα παλαιότερων ετών και περί εκδίκησης της Ιστορίας.
Υποθέτω πως όποιος διαβάζει τις παραπάνω γραμμές σήμερα, δεν τις θεωρεί ούτε καν πταίσμα μπροστά στα όσα λέγονται και γράφονται από το 2011 μέχρι τις ημέρες μας. Είναι κάτι σαν την παιδική χαρά, αν σκεφτούμε το ύφος του πολιτικού λόγου που εκφέρεται από συγκεκριμένους χώρους εδώ και 13 χρόνια.
Η γραφή του κειμένου του 1983 είναι αναμφίβολα πολωτική, καθώς αποτυπώνει το κλίμα εκείνης της εποχής, τότε που στον Τύπο έπαιρνε σάρκα και οστά η χυδαία δημοσιογραφία.
Και για να μην παρεξηγούμαι. Η χυδαιότητα στον Τύπο, όπως και στην πολιτική, υπάρχει και ευδοκιμεί διότι υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που εκφράζεται μέσα από αυτή τη χυδαιότητα. Την επιζητεί. Αυτή η χυδαιότητα δεν επιβάλλεται από την κορυφή, αλλά αναδύεται από τη βάση της κοινωνίας. Απλώς κάποιες εφημερίδες και κάποιοι πολιτικοί έχουν αναλάβει αυτήν την άκρως επωφελή και επικερδή γι’ αυτούς δουλειά.
Παρεπιμπτόντως, η Ιστορία πάντα εκδικείται. Αυτοί που έγραφαν για τα «παράσιτα και τα τρωκτικά της Δεξιάς» είδαν να ξεπετάγονται μέσα από το κόμμα τους τα δύο μεγαλύτερα σκάνδαλα της Μεταπολίτευσης.
