Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που πολιτικοί σχηματισμοί περνούν βαθιές κρίσεις, υφίστανται πολιτικές απαξιώσεις από το κοινωνικό σώμα και βρίσκονται στη δίνη εσωτερικών κραδασμών και ενίοτε διαλυτικών τάσεων.
Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης κόμματα και συνασπισμοί κομμάτων δοκιμάστηκαν, ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ, που κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή για τριάντα περίπου χρόνια, που είδε την εκλογική του δύναμη να συρρικνώνεται και τους πολίτες να του γυρίζουν την πλάτη, ειδικά στα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
Αλλά και το κυβερνών κόμμα σήμερα, η Νέα Δημοκρατία, είχε κι αυτή τις περιπέτειές της στο διάβα των χρόνων της μεταπολιτευτικής περιόδου με την αλλαγή αρχηγών, τις εσωτερικές κόντρες και τις αμφισβητήσεις. Το ίδιο και ο χώρος της Αριστεράς, που δοκιμάστηκε σκληρά μετά την κατάρρευση του άλλοτε ισχυρού σοβιετικού μοντέλου και βρέθηκε να κινείται σε ένα ρευστό έδαφος.
Ωστόσο, σε όλες τις περιπτώσεις οι πολιτικοί κλυδωνισμοί των κομμάτων, μικρών ή μεγάλων, αν και ισχυροί πολλές φορές και με σκληρές αντιπαραθέσεις, δεν πέρασαν ποτέ το μέτρο μιας πολιτικής ευπρέπειας που είναι ανάγκη να υπάρχει στο πολιτικό μας σύστημα. Δεν πέρασαν δηλαδή το μέτρο ενός πολιτικού πολιτισμού.
Στην περίπτωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που αυτή την εποχή περνά κρίση ταυτότητας και αντιμετωπίζει ισχυρές εσωτερικές αναταράξεις, ως αποτέλεσμα της εκλογικής του συρρίκνωσης, φαίνεται πως τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά.
Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ υψηλόβαθμων στελεχών του, ορισμένοι από τους οποίους είχαν σημαντικές κυβερνητικές θέσεις τα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, εκπλήσσουν, όχι μόνον για τη σκληρότητα, αλλά κυρίως για τον απαξιωτικό λόγο που χρησιμοποιείται, λόγο που ταιριάζει σε άλλες κοινωνικές αντιπαλότητες, όχι όμως σε έναν πολιτικό φορέα.
Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί προφανώς είναι δηλωτικοί του χάσματος που υπάρχει ανάμεσα σε στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αντιπροσωπευτικοί της έλλειψης πολιτικού προσανατολισμού και των διαφορετικών προσεγγίσεων που επικρατούν για το μέλλον του συγκεκριμένου πολιτικού σχηματισμού.
Ομως, η πολιτική δεν είναι μόνον προγράμματα και στοχεύσεις εξουσίας. Αποτελεί πρωτίστως υπαρκτό παράδειγμα πολιτικής ηθικής και συμπεριφοράς για το σύνολο των πολιτών και όχι μόνον γι’ αυτούς που ψηφίζουν ένα κόμμα. Ως εκ τούτου η εικόνα των σκληρών, προσβλητικών, ανοίκειων λεκτικών επιθέσεων που εισπράττει η κοινωνία από τη δημόσια αντιπαράθεση στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι μόνον κάτι που αφορά τους ίδιους. Αφορά το πολιτικό μας σύστημα και τη δημοκρατία. Δηλώνει εκπτώσεις που προσφέρονται μόνον για ανησυχία και προβληματισμό…
