Κι αυτός; Για φαντάσου. Οταν ο Στέφανος Τζουμάκας έβαλε υποψηφιότητα για να διαδεχθεί τον Τσίπρα, πολλοί κάγχασαν. Είχαν ξεχάσει ότι ο βετεράνος του ΠΑΣΟΚ πολιτευόταν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι είχαν ερμηνεύσει την ενεργοποίησή του ως σημάδι ευτελισμού της διαδικασίας, αν όχι και παρακμής του κόμματος.
Περισσότερο και από το καταδικασμένο του διάβημα για την αρχηγία, τον Τζουμάκα επανέφερε από τη Βαλχάλλα των πασοκικών ηρώων η διαγραφή του. Ξαφνικά, ο πρώην υπουργός είδε να τον υπερασπίζονται όλες οι τάσεις του κόμματος έναντι του προέδρου, που επέλεξε εκείνον για να κάνει επίδειξη της αρχηγικής πυγμής του. Δεν είναι λάθος τόσο η πυγμή, όσο ο στόχος. Αν ο Κασσελάκης έψαχνε να αντλήσει λίγο κύρος, θα έπρεπε να επιλέξει έναν γνήσιο εσωκομματικό αντίπαλο – και όχι κάποιον που θα ήταν σε όλους εύκολο να υπερασπιστούν σαν θύμα.
Το πρόβλημα βέβαια για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η διαγραφή ενός εξωκοινοβουλευτικού στελέχους χωρίς επιρροή ούτε μέσα στο ίδιο το κόμμα. Το πρόβλημα είναι ότι η προσπάθεια μετάβασής του στη μετα-Τσίπρα εποχή καταρρέει προτού καν εκδηλωθεί. Ο σκοπός ήταν να δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η εκλογική του συρρίκνωση –και η επακόλουθη αποστρατεία της προσωπικότητας που τον συνείχε– δεν ισοδυναμούσε με διάλυση.
Στους τέσσερις μήνες που έχουν μεσολαβήσει από την παραίτηση Τσίπρα, αποδείχθηκε ότι το κόμμα ήταν αρχηγικό: με τον Τσίπρα δεν μπορούσε να επικρατήσει· χωρίς τον Τσίπρα δεν μπορεί να υπάρξει.
Οταν μικραίνουν τα κόμματα, φαντάζουν μεγάλα τα αναστήματα.
Το «ατύχημα» Κασσελάκη απλώς επισπεύδει αυτή τη νομοτέλεια. Αρχίζει πλέον να διαγράφεται το ενδεχόμενο να εμφανιστεί στον στίβο των ευρωεκλογών ένα νέο κόμμα που θα έχει προκύψει από διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμη κι αν αυτό δεν συμβεί, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης χάνει ήδη προς τα αριστερά – εξ ου και το ΚΚΕ εμφανίζεται ενισχυμένο. Εχοντας προ πολλού χάσει την εμπιστοσύνη των κεντρώων ψηφοφόρων, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να χάσει και τους αριστερούς που του είχαν απομείνει.
Το ερώτημα είναι, ποιον ευνοεί αυτή η γενικευμένη τήξη των σχημάτων στην Κεντροαριστερά; Η εύκολη απάντηση είναι: το ΠΑΣΟΚ. H προσπάθεια όμως να επικρατήσει καθαρά σε συνθήκες κατακερματισμού της αντιπολίτευσης δεν θα είναι εύκολη. Αυτό το χάος που προκαλεί η ρευστοποίηση των γραμμών –και η αποκαθήλωση των προσώπων που λειτουργούσαν ως πόλοι συσπείρωσης– γεννάει το «σύνδρομο Τζουμάκα». Γεννάει δηλαδή σε πολλούς την όρεξη να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, πιστεύοντας ότι έχουν την ευκαιρία να ξεχωρίσουν μέσα στην αναμπουμπούλα.
Η χαλαρότητα των ευρωεκλογών ευνοεί τέτοια βολονταριστικά εγχειρήματα. Οταν τα κομματικά μεγέθη μικραίνουν, φαίνονται ξαφνικά μεγάλα τα αναστήματα. Γι’ αυτό και μπορεί να μην είναι μόνο ένα το νέο κόμμα τον Ιούνιο.
