Είναι ο τίτλος ελληνικής ταινίας του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου (Γιάννης Δαλιανίδης – Γιάννης Μαρής, Αλεξανδράκης – Λάσκαρη, 1963). Θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος μιας σύγχρονης δραματικής ταινίας σε σκηνοθεσία Αλέξη Τσίπρα και σενάριο Στέφανου Κασσελάκη, με πρωταγωνιστές Πολάκη – Αυγέρη.
Ο τίτλος προκύπτει από τα ευρήματα της προχθεσινής δημοσκόπησης της GPO, όταν στο ερώτημα για τον ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό του νέου ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, το 47% των ερωτηθέντων τον τοποθετεί στον χώρο του Κέντρου και της Δεξιάς και μόλις ένα 6% –ναι, 6%– πιστεύει πως ανήκει στην Αριστερά. Ισως κάποιος υποστηρίξει πως είναι νωρίς ακόμα για να τον κρίνουμε και σε αυτό θα συμφωνούσα. Δεν υπάρχει όμως καμιά πίστωση χρόνου για να διαπιστώσουμε σε ποιον χώρο ανήκει πολιτικά. Είναι ο αρχηγός του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς και αυτός ο χώρος έχει πολύ συγκεκριμένες ιδεολογικές συντεταγμένες, μη διαπραγματεύσιμες. Δεν νοείται ηγέτη τέτοιου κόμματος οι πολίτες, σε ποσοστό που προσεγγίζει το 50%, να τον θεωρούν κεντρώο ή δεξιό. Κάτι δεν πάει καλά και σε αυτό δεν φταίνε οι πολίτες. Ερμηνεύουν αυτό που βλέπουν και αυτά που ακούν.
Ο βιασμός της ιστορικής μνήμης είναι σε τελική ανάλυση ιδεολογική εκτροπή, τιμωρείται, και δεν θεραπεύεται με επισκέψεις στη Μακρόνησο.
Ενας νεοεκλεγείς αρχηγός κόμματος μπορεί να δώσει το στίγμα του σε επιμέρους πολιτικές, μπορεί να ανανεώσει το στελεχικό δυναμικό της παράταξής του, μπορεί να επιβάλει το δικό του ύφος στην εκφορά του λόγου. Δεν μπορεί όμως να αναθεωρήσει ή να νοθεύσει ή πολύ περισσότερο να ακυρώσει την ιδεολογία του πολιτικού χώρου που ηγείται.
Τέτοιες ανατροπές είναι αυτοκτονικές γιατί διαρρηγνύουν τη συνοχή του κόμματος και είναι μοιραίο να οδηγούν σε αποχωρήσεις στελεχών ή ακόμα και στη διάσπαση. Επιπροσθέτως, μια παράταξη με θολή την ιδεολογική της φυσιογνωμία έχει πρόβλημα στις σχέσεις με τους ψηφοφόρους της, οι οποίοι ζητούν ανανέωση και όχι ιδεολογικές μετατοπίσεις. Τέλος, θεωρώ αυτονόητο ότι έναν πολιτικό χώρο τον ορίζουν και οι ιστορικές του ρίζες, που αποτελούν ένα από τα βασικά υλικά με τα οποία πλάθονται οι συνειδήσεις των μελών και των στελεχών του. Ο βιασμός της ιστορικής μνήμης είναι σε τελική ανάλυση ιδεολογική εκτροπή, τιμωρείται, και δεν θεραπεύεται με επισκέψεις στη Μακρόνησο.
Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ επί Τσίπρα ακολουθούσε με συνέπεια μια ιδεολογική γραμμή με τα χαρακτηριστικά που ορίζουν ένα αριστερό κόμμα; Για τη συνέπεια, υπάρχουν αμφιβολίες. Πάντως, ο γενικός προσανατολισμός του κόμματος ήταν αριστερός, καθώς υπήρχαν στις τάξεις του προσωπικότητες με μαρξιστική παιδεία, μαρξιστικό λόγο και άσκησε πολιτικές με ταξικό πρόσημο όταν κυβερνούσε. Κινήθηκε πάνω στις ράγες του κρατισμού, παλεύοντας ενάντια στις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αλλωστε και οι ίδιοι διακήρυσσαν urbi et orbi ότι ουδεμία σχέση θέλουν να έχουν με τη σοσιαλδημοκρατία. Δεν θυμάμαι ποτέ ο Αλέξης Τσίπρας στις ομιλίες του προς τους βιομήχανους να πρόβαλε παραπλήσιες θέσεις με αυτές του Στέφανου Κασσελάκη. Χωρίς ταυτότητα λοιπόν και με δυσοίωνο το μέλλον.
