Η ανάδειξη του θέματος της πεζοδρόμησης της Βασιλίσσης Ολγας σε βασικό ζήτημα της μετεκλογικής ατζέντας στον Δήμο Αθηναίων είναι ο καλύτερος καθρέφτης της απελπισίας μας. Ξαφνικά το μέλλον μιας δευτερεύουσας οδικής αρτηρίας έχει αναδειχθεί σε μείζον διακύβευμα από το οποίο (υποτίθεται ότι) εξαρτάται η κυκλοφοριακή ευημερία μιας πρωτεύουσας τεσσάρων εκατομμυρίων. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: το (πειραματικό) κλείσιμο της οδού που συνδέει τη λεωφόρο Αμαλίας με το Παναθηναϊκό Στάδιο το 2020, εν μέσω πανδημίας, δεν ήταν μια ιδέα του Κώστα Μπακογιάννη. Την ενέταξε, βεβαίως, στο μεγαλόσχημο και επικοινωνιακά ατυχές σχέδιο του Μεγάλου Περιπάτου αλλά την πεζοδρόμηση της Βασιλίσσης Ολγας ο απερχόμενος δήμαρχος την βρήκε έτοιμη στα συρτάρια ως ολυμπιακή εκκρεμότητα ή, αν προτιμάτε, ως το τελευταίο κομμάτι του παζλ της ενοποίησης αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας που όλοι συμφωνούν ότι ήταν η σημαντικότερη (και η σοβαρότερη) αστική ανάπλαση που είδε το κέντρο της πόλης τα τελευταία 25 χρόνια. Η πεζοδρόμηση της Βασιλίσσης Ολγας αναβλήθηκε γιατί η Οργανωτική Επιτροπή «Αθήνα 2004» ζήτησε ο συγκεκριμένος άξονας να παραμείνει σε λειτουργία κατά τη διάρκεια των Αγώνων για λόγους ασφαλείας.
Το θέμα είναι να ανοίξουμε τη Βασιλίσσης Ολγας ή να κάνουμε τη δύσκολη δουλειά;
Οταν τελείωσαν οι Ολυμπιακοί το πρότζεκτ ξεχάστηκε, όπως ξεχνιούνται όλα τα πρότζεκτ στην Ελλάδα όταν δεν υπάρχουν λεφτά και όταν βάλλεται το αγαπημένο μέσο μεταφοράς μας, το αυτοκίνητο. Η οικονομική κρίση επέτεινε την αμνησία με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο 2020 για να βγουν τα σχέδια από το συρτάρι. Ο Κώστας Μπακογιάννης, έχοντας προφανώς μια πολύ εξιδανικευμένη εικόνα για τους ψηφοφόρους του, νόμιζε ότι μια πολιτική περιορισμού χρήσης των Ι.Χ. θα γινόταν δεκτή με ενθουσιασμό και πιθανότατα θα διεύρυνε την εκλογική του επιρροή. Οπως μας έδειξαν τα πρόσφατα παραδείγματα με τις παρεμβάσεις στην Πανεπιστημίου, στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος (άλλη ολυμπιακή εκκρεμότητα) και στη Βασιλίσσης Ολγας η σύγκρουση με την πραγματικότητα ήταν μετωπική. Οχι ότι δεν έγιναν λάθη εκ μέρους του. Για παράδειγμα, ενώ ήταν εξαρχής εμφανές ότι η επιβάρυνση της Βασιλέως Κωνσταντίνου και της Αρδηττού από το κλείσιμο της Βασιλίσσης Ολγας ήταν πολύ σημαντική (ίσως δυσανάλογα σημαντική του κυκλοφοριακού φόρτου που παρουσίαζε τις περισσότερες ώρες της ημέρας ο συγκεκριμένος άξονας πριν κλείσει) ο δήμαρχος μας καθησύχαζε ότι τα νούμερα που του δίνουν οι συγκοινωνιολόγοι του δεν δείχνουν κάτι τέτοιο. Αυτή η ιδιάζουσα άρνηση της πραγματικότητας φούντωσε το κύμα της αγανάκτησης των οδηγών που βιώνουν σε καθημερινή βάση το μποτιλιάρισμα από το ύψος της Πινακοθήκης μέχρι την οδό Καλλιρρόης. Αλλά το ένα λάθος δεν λύνεται συνήθως με άλλο λάθος. Η δέσμευση του νέου δημάρχου στο περίφημο ντιμπέιτ ότι «θα ανοίξει τη Βασιλίσσης Ολγας» μπορεί να χάιδεψε τα αυτιά μερικών αγανακτισμένων οδηγών αλλά εκ των υστέρων μπορεί να κριθεί πρόχειρη. Το θέμα είναι να ανοίξουμε τη Βασιλίσσης Ολγας ή να κάνουμε τη δύσκολη δουλειά που είναι να εξασφαλίσουμε περισσότερα μέσα μαζικής μεταφοράς που θα διασχίζουν τη Βασιλέως Κωνσταντίνου με μεγαλύτερη ταχύτητα επειδή οι λεωφορειολωρίδες θα αστυνομεύονται επαρκώς; Αυτό είναι το «πράσινο» ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσει ο νέος δήμαρχος.
