Πόσο καιρό έχει να πάει ο πρωθυπουργός στη Βουλή; Ενα; Δύο μήνες; Πόσο καιρό έχει να ακουστεί εκεί, στο βουλευτήριο, μια αντιπολιτευτική φωνή που να αξίζει, έστω, δυο-τρεις φευγαλέες αράδες ειδησεογραφικής αναφοράς;
Ε, και; Ποιος ασχολείται με τη Βουλή; Τα πράγματα άλλωστε δεν ήταν πολύ καλύτερα όταν υπήρχε στοιχειωδώς συγκροτημένη αντιπολίτευση. Ακόμη και τότε το βήμα γινόταν εκτοξευτήριο χολής και δοξασιών, που μάλλον απέβαιναν συκοφαντικές για το πολιτικό σύστημα. Τώρα, εύθρυπτος ΣΥΡΙΖΑ ευεργετεί τη δημόσια ζωή διά της κοινοβουλευτικής του αφωνίας.
Εξωκοινοβουλευτικά, το κόμμα που ξεκατινιάζεται σε ζωντανή σύνδεση κυριαρχεί στην αγορά της προσοχής. Λειτουργεί έτσι ως νεροχύτης της αρνητικής δημοσιότητας. Κανένας δεν προσέχει την όντως πολιτική, όταν σπαρταράει στην οθόνη –την τηλεοπτική και την παλαμιαία– τέτοιος παραπολιτικός θίασος. Απορροφώντας όλη την προσοχή, ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει πλέον ως διαρκής αντιπερισπασμός υπέρ της κυβέρνησης. Από πρωινής μέχρι μεταμεσονύκτιας ζώνης, διατίθεται ως όπιο του τηλεθεάμονος λαού.
Το αποτύπωμα του διαλυόμενου κόμματος, όμως, δεν τελειώνει ούτε στο κοινοβουλευτικό του κενό ούτε στο ξαφνικό μιντιακό «λίπος» του. Οσο κι αν η κυβέρνηση επιμένει στον αυτάρεσκο μύθο ότι η ίδια μπορεί να είναι και αντιπολίτευση του εαυτού της, η πολιτική σε πλουραλιστικό περιβάλλον δεν μπορεί παρά να ασκείται –και να αξιολογείται– μόνον συγκριτικά. Τους τελευταίους, μετεκλογικούς, μήνες η θεμελιώδης δυνατότητα της σύγκρισης έχει παρασαλευτεί. Απέναντι στο κόμμα που κυβερνάει έχει εκλείψει ο αντίλογος. Εχει λείψει το αντίβαρο ενός άλλου κόμματος, που αξιώνει να ελέγξει και να πείσει. Κι ακόμη χειρότερα: απέναντι στους ανθρώπους που κυβερνούν αντιπαρατίθεται, ως μέτρο πολιτικής ποιότητας, μια αγέλη εντός της οποίας η ρηχότητα των περαστικών συγκρούεται με τους πολύ περπατημένους, που τρέφουν παλιά γινάτια και έχουν να αντιγυρίσουν ο ένας στον άλλον βρώμικα μυστικά.
Δεν ήταν όμως έτσι τα τελευταία χρόνια; Ηταν άλλο το προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν πρωταγωνιστούν στο σκόρπισμα οι ίδιοι άνθρωποι που πρωταγωνιστούσαν στην αντιπολιτική και πριν από τις εκλογές;
Υπάρχει διαφορά τώρα. Και δεν είναι μόνον διαφορά κλίμακας. Εκείνοι, ας πούμε, που στην πανδημία πρότειναν ως εναλλακτική στα εμβόλια φάρμακα που χορηγούνται σε αγελάδες, δεν είναι πια στο περιθώριο. Είναι στο πιλοτήριο – και εξαπολύουν εναντίον των εσωκομματικών τους αντιπάλων τις εξετάσεις των ασθενών που χειρούργησαν. Εκείνοι που ήταν περιορισμένοι μέσα στο σχήμα ενός κόμματος εξουσίας, κυριαρχούν τώρα αποχαλινωμένοι. Οπως το είπε και ο Καμμένος, με τη γνώση του ανθρώπου που ήταν κάποτε «του σπιτιού»: Οι τρόφιμοι κατέλαβαν την κλινική.
Εναντι αυτών των ψυχοπολιτικών σκιών αρκεί στην κυβέρνηση να φανεί καλύτερη. Διαχειριστικές αδεξιότητες θεσμικές ανορθογραφίες, και τοξικοί ναρκισσισμοί, που έχουν ήδη εκδηλωθεί από κυβερνητικά στελέχη, μπορούν έτσι να αναισθητοποιούνται και να ξεχνιούνται. Να πέφτουν μέσα στην τρύπα του πολιτικού οικοσυστήματος που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.
Ζώδια
Με τέσσερα επί τέσσερα κι ένα Κριό επάνω, όλοι εκαταλάβατε ίντα δουλειά θα κάνω.
Χωρίς εικόνα
Βλέπει κανείς στις φωτογραφίες τα παιδιά της Γάζας, ματωμένα, καλυμμένα από χώμα, με ένα γυάλινο βλέμμα τρόμου στα μάτια. Οι νέες εικόνες θάβουν τις παλιές. Δεν βλέπει κανείς πια τα παιδιά των κιμπούτς. Τα παιδιά που, όπως η 10χρονη Ντάρια και ο 8χρονος Λάβι, ξύπνησαν την 7η Οκτωβρίου στο σπίτι τους στο Ρε’ιμ. Είδαν τον πατέρα τους να δολοφονείται.
Η μητέρα τους ήταν μακριά. Κλείστηκαν στο οικιακό καταφύγιο και την ειδοποίησαν με το τηλέφωνο του πατέρα. Οταν η μικρή Ντάρια είπε ότι άκουγε ακόμη κάποιον μέσα στο σπίτι, η μητέρα άρχισε να ηχογραφεί το τηλεφώνημα. Πίστεψε ότι μπορεί να ήταν τα τελευταία λόγια που άκουγε από το παιδί της. Εμεινε τέσσερις ώρες στη γραμμή, μέχρι να φτάσει στο Ρε’ιμ ο ισραηλινός στρατός. Εδωσε την ηχογραφημένη συνομιλία στη Zeit. «Μη μιλάς», έλεγε στην κόρη της. «Μη μιλάς σε παρακαλώ. Μην. Εντάξει, αγάπη μου; Είμαι εδώ. Είμαι εδώ μαζί σου. Μην ανησυχείς. Θα φύγουν όλοι από το σπίτι. Μην κινείσαι, μ’ ακούς; Ακούς τι σου λέω; Μην κινείσαι. Είναι η πόρτα κλειστή; Ντάρια; Είναι η πόρτα σας κλειστή; Εδώ είμαι. Συνέχεια. Μη μιλάς. Ανάσανε. Σςςςς. Είμαι εδώ, αγάπη μου. Η μαμά είναι εδώ».
