Και να μην ήθελε να προδώσει τον κομβικό του ρόλο στην εμφάνιση και στην ανάδειξη του Στέφανου Κασσελάκη, ο Αλέξης Τσίπρας τον πρόδωσε διά της καραμανλικής σιωπής του· τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν οι γύρω από αυτόν. Πλέον, γνωρίζουμε ότι ο Στέφανος Κασσελάκης είναι πολιτικό τέκνο του τέως προέδρου και ο μόνος που διστάζει να το δηλώσει ευθέως είναι ο ίδιος ο τέως πρόεδρος. Πολλές εικασίες διατυπώθηκαν γι’ αυτή τη σχέση μεντορισμού: ειπώθηκε, για παράδειγμα, ότι ο Αλέξης Τσίπρας, με τη γνωστή διορατικότητά του σε ό,τι αφορά τα πολιτικά «assets», είδε στο πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη έναν άξιο αντίπαλο του Μητσοτάκη. Κάποιοι άλλοι θεώρησαν ότι ο Κασσελάκης είναι μια επινόηση, ένα είδος μαριονέτας που θα επέτρεπε στον Τσίπρα να κρατήσει τον έλεγχο του κόμματος από το παρασκήνιο. Οι πιο πονηροί υπονόησαν μια πιο καταχθόνια εκδοχή των πραγμάτων: ότι ο Αλέξης Τσίπρας προέβλεψε το φιάσκο (άραγε το ήδη τετελεσμένο ή το επερχόμενο;) και ότι ποντάρει σε αυτό· όταν πια το κόμμα θα διατρέχει κίνδυνο επιβίωσης, θα επανέλθει αυτός για να το σώσει και θα δοξαστεί ως ήρωας. Καθένα από αυτά τα σενάρια ενέχει δόσεις αλήθειας, αλλά όλα έχουν ένα βασικό ψεγάδι: υπερεκτιμούν τις ικανότητες του Αλέξη Τσίπρα· αναπαράγουν το στερεότυπο της κρυφής του ευφυΐας, μιας ευφυΐας που δεν είδαμε να αποδίδει και πολλά αποτελέσματα.
Ενστικτο αυτογελοιοποίησης
Ως γνωστόν, ο Αλέξης Τσίπρας λειτουργεί ενστικτωδώς και μεγαλοϊδεατικά. Το πιθανότερο είναι ότι, όπως πολλές ιδέες στο παρελθόν (το αντιμνημόνιο, ο αντιευρωπαϊσμός, το δημοψήφισμα, η σύγκρουση για τη σύγκρουση), έτσι και το πρότζεκτ «Κασσελάκης» τον ενέπνευσε να υποδυθεί τον ιστορικό καταλύτη. Μάλλον φαντάστηκε ότι όλοι θα μαγευτούμε από τον φέρελπι νέο, ότι η απολίτικη αριστεροφάνειά του θα διαπεράσει κάθε ιδεολογία και γούστο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκτιναχθεί επικοινωνιακά (είναι και όμορφος ο Κασσελάκης!) κι ότι, σιγά σιγά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανέλθει στο μονοπάτι της εξουσίας. Στην πορεία, ίσως ο Τσίπρας κατάφερνε παρεμπιπτόντως να ξεφορτωθεί και τους μαθουσάλες εσωκομματικούς αμφισβητίες, εκείνους που, κατά τη θητεία του, ήταν υποχρεωμένος να αντιμετωπίζει με ένα σεβασμό τον οποίο δεν εννοούσε ιδιαίτερα. Τα μεγάλα σχέδια μερικές φορές δείχνουν να ευδοκιμούν, καθώς το σοκ που προκαλούν εύκολα περνιέται για επιτυχία. Μέχρι που το σοκ υποχωρεί και ό,τι έμοιαζε με έξυπνο πείραμα θυμίζει ανατιναγμένο δωμάτιο. Το κακό με τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι ποτέ δεν δίνει σημασία στις λεπτομέρειες: οι αγορές θα χόρευαν στους ρυθμούς του, το μνημόνιο θα καταργούνταν με έναν νόμο κι ένα άρθρο, ο Κασσελάκης θα συσπείρωνε και θα γιγάντωνε την Αριστερά. Φανταστικά πλάνα που βασίζονται στο τι, αλλά αδιαφορούν για το πώς.
Εχθροί δίχως λόγο
Πιο εντυπωσιακή από την ταχεία αναρρίχηση του Κασσελάκη στην κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ευκολία με την οποία δημιούργησε εχθρούς. Υπήρχε λόγος να το κάνει; Ηταν αναπόφευκτο; Η Ιστορία έχει δείξει ότι τα ιδεολογικά του δόγματα ο ΣΥΡΙΖΑ τα οπλοποιεί μόνο εναντίον των εξωκομματικών του αντιπάλων· κατά τ’ άλλα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να αναδιπλωθεί, να παίξει θέατρο και να βαφτίσει το ψάρι κρέας, αν αυτό εξυπηρετεί το κομματικό συμφέρον. Επομένως, πόσο δύσκολο ήταν να τα πάει καλά ο Κασσελάκης με στελέχη σαν τον Φίλη και τον Σκουρλέτη, παρά τις διαφορές τους; Γιατί δεν τους είπε απλώς αυτό που ήθελαν να ακούσουν, ώστε να κάνει ο καθένας τη δουλειά του επ’ αγαθώ του κόμματος; Ούτε ο πρώτος θα ήταν ούτε ο τελευταίος πλούσιος επιχειρηματίας που αποφάσισε να πολεμήσει το κεφάλαιο από τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στερείται οράματος και πολιτικής συγκρότησης ήταν εμφανές από την αρχή. Οι τελευταίες ημέρες, όμως, φανερώνουν ότι του λείπει και η στρατηγική σκέψη: μία διαγραφή μπορεί να είναι ένδειξη ισχύος του διαγράφοντος· όταν οι διαγραφές πληθαίνουν, η ισχύς μετατοπίζεται στους διαγραφέντες.
