«Oσο πιο πολύ αλλάζουν τα πράγματα τόσο και πιο πολύ μένουν τα ίδια», έγραφε τον Ιανουάριο του 1849 εις την εφημερίδα του, «Η Σφήγκα», ο Ζαν Μπατίστ Αλφόνσο Καρ. Γάλλος κριτικός, δημοσιογράφος και μυθιστοριογράφος, άγνωστος πλέον εν πολλοίς και όχι μόνον παρ’ ημίν, διατηρεί κάποια επαφή με την πραγματικότητα χάρη στον προαναφερθέντα αφορισμό του.
Τελείως συμπτωματικώς, αλλά όχι παραδόξως, η ανάδειξη του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της Ν.Δ. αρχικώς και στην πρωθυπουργία για δεύτερη τετραετία οδήγησε σταδιακώς σε μια πλήρη εναρμόνιση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής με τις στρατηγικές επιλογές των ΗΠΑ στην περιοχή.
Από μιαν άποψη ο κ. Μητσοτάκης πάσχει από το «σύνδρομο» του Ελευθερίου Βενιζέλου, που πίστευε ακραδάντως πως τα συμφέροντα και οι εθνικές επιδιώξεις της Ελλάδος μπορούν να επιτευχθούν διά της ταυτίσεως με τα συμφέροντα μιας Μεγάλης Δυνάμεως στην περιοχή. Την εποχή εκείνη της Μεγάλης Βρετανίας.
Ως ο αυθεντικός συνεχιστής της «βενιζελικής πολιτικής», που δεν ολοκληρώθηκε εξαιτίας του θρόνου και των πολιτικών του αντιπάλων, ο κ. Μητσοτάκης συνέπλευσε απολύτως με τη στρατηγική της Ουάσιγκτον στην περιοχή τόσο στο θέμα του ρωσο-ουκρανικού πολέμου όσο και στην αποτρόπαια αιματηρή αντιπαράθεση της Χαμάς με το Ισραήλ.
Οι πολιτικοί αντίπαλοι του πρωθυπουργού τον εγκαλούν για αναθεώρηση της «πολυδιάστατης» ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που εγκαινίασε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής την πρώτη οκταετία όταν το 1963 υποδεχόταν τον «ταραξία» της ενότητος του ΝΑΤΟ, πρόεδρο της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκωλ, που προωθούσε την ιδέα μιας Ευρώπης από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια.
Και αργότερα στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, όταν μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου προχωρούσε στην εντυπωσιακή αναβάθμιση των σχέσεων της Ελλάδος με την κομμουνιστική Βουλγαρία του Τοντόρ Ζίβκοφ, αφού προηγουμένως είχε αποσύρει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Αυτή την «πολυδιάστατη πολιτική» ακολούθησε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν, αν και διαπρύσιος επικριτής των ΗΠΑ, ανανέωσε την παραμονή των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα. Και ας μη λησμονεί κανείς ότι ήταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που αποφάσισε και προώθησε τη συμφωνία για τη δημιουργία της αμερικανικής βάσεως στην Αλεξανδρούπολη.
Η θεωρητική αφετηρία των επιλογών του κ. Μητσοτάκη ήταν η διασφάλιση των συμφερόντων της χώρας διά της αναγωγής της Ελλάδος σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ στην περιοχή.
Καλός ο επί χάρτου σχεδιασμός. Μόνον που η Τουρκία δεν είναι διατεθειμένη να επιτρέψει μια τέτοια αναβάθμιση της χώρας έστω και εις το πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Δεν είναι τυχαίο ότι η Aγκυρα άρχισε να εγείρει θέμα αφοπλισμού των ανατολικών νήσων του Αιγαίου όταν η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Ελλάδα άρχισε να αυξάνεται δραστικά.
Ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί ότι ταυτιζόμενος με την πολιτική των ΗΠΑ στον πόλεμο της Ουκρανίας και υποστηρίζοντας ανεπιφύλακτα το Ισραήλ στην αποτρόπαια κρίση των ημερών μας τοποθετείται στη «σωστή πλευρά της Iστορίας». Μόνον που είναι αδύνατον να προβλέψει κανείς πώς θα διαμορφωθεί η Iστορία.
