Δεν σκαμπάζει πολλά από πολιτική ο κ. Στέφανος Κασσελάκης· προσφάτως έμαθε τη διαφορά ψευδοκράτους – κρατιδίου. Ο λαϊκισμός του, μάλλον, είναι έμφυτος. Δεν θα αναφερθούμε μόνο στο γεγονός ότι εξελέγη αρχηγός του δεύτερου κοινοβουλευτικού κόμματος χωρίς πρόγραμμα, επειδή απλώς υποσχέθηκε ότι θα πραγματοποιήσει τον μεγαλύτερο πόθο της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή «να νικήσει τον κ. Μητσοτάκη». Υπάρχουν κάποια σπαράγματα λόγου του που χρήζουν προσοχής.
«Εγώ ήρθα κινηματικά στο κόμμα, έτσι κέρδισα, ανήκω στην κοινωνία και στα μέλη του κόμματος. Δεν έχω ανάγκη να πάρω την άδεια κανενός, από οποιοδήποτε όργανο, από τη στιγμή που ήταν εναντίον μου για να κερδίσω την ηγεσία του κόμματος και τώρα παραμένουν μερικοί απ’ αυτούς εναντίον μου. Εγώ ανήκω στα μέλη του κόμματος, στη βάση» (Cosmos FM, 24.10.2023). Ο λαϊκισμός ξεκινά όταν κάποιος θεωρεί ότι προσωποποιεί αδιαμεσολάβητα τον λαό, όταν πιστεύει ότι «ο λαός είμαι εγώ». Επιπλέον, υπάρχει και η αντίστιξη με τις ελίτ: «Δεν ανήκω σε πολιτική οικογένεια. Δεν είμαι κληρονόμος» (FB, 25.10.2023).
Στο στόχαστρο του λαϊκισμού είναι οι θεσμοί εξισορρόπησης της «εξουσίας του λαού», δηλαδή του ιδίου. Μιλώντας σε κάποιους ομογενείς, ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είπε: «Η ιδέα ότι μερικά όργανα ξέρουν καλύτερα από τη βάση είναι το πιο αλαζονικό, ελιτίστικο πράγμα που μπορεί κανείς να λέει. Τα όργανα πρέπει να υπηρετούν τη βάση…». Συνεπώς, αφού «η βάση είμαι εγώ»…
Εχουμε αρκετά κιγκλιδώματα στη δημοκρατία μας στην περίπτωση που προκύψει κάποιος «εθνικός Κασσελάκης»;
Στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Στο όνομα της διατήρησης ή επανάκτησης της εξουσίας, έκαναν το κόμμα τους αρχηγικό, χωρίς αντίβαρα. Αφαίρεσαν τα κιγκλιδώματα της εσωκομματικής δημοκρατίας τους, όπως θα έγραφαν οι Steven Levitsky και Daniel Ziblatt. Χαντάκωσαν το κεκτημένο του χώρου τους (έρχεται από τα χρόνια του ΚΚΕ εσ.) για «καλό σκοπό». Σύμφωνα με το αφήγημα που πίστεψαν οι ίδιοι, χρειαζόταν ένας ισχυρός αρχηγός για να αντιπαρατεθεί με αντιπάλους και αφανείς εχθρούς· ξέρετε τώρα: διαπλοκή, βρωμοκάναλα κ.λπ. Πίστεψαν ότι το κακό ριζικό του κόμματος ήταν η δημοκρατία, επειδή το 2015, σε μια συγκεκριμένη συγκυρία, ένας λαϊκιστής αρχηγός κατάφερε μια επιτυχία. Εκτοτε έπηξαν στις αποτυχίες, αλλά το μόνο που σκέφτηκαν να αλλάξουν είναι αρχηγό και όχι το αρχηγικό μοντέλο.
Δεν θα κλάψουμε, δεν θα λυπηθούμε, αλλά πρέπει να αναλογιστούμε: εμείς, η ελληνική κοινωνία συνολικώς, πώς στρώσαμε; Εχουμε αρκετά κιγκλιδώματα στη δημοκρατία μας στην περίπτωση που προκύψει κάποιος «εθνικός Κασσελάκης»; Οι τάσεις προϋπάρχουν. Να θυμηθούμε την αποδοχή που είχε το δημοψήφισμα του 2015 και την εξίσου μεγάλη αποδοχή που είχε η ανατροπή του αποτελέσματός του; Ας σκεφτούμε επίσης ότι οι 150.000 που ψήφισαν στις εσωκομματικές του ΣΥΡΙΖΑ είναι το μεγαλύτερο δημοσκοπικό δείγμα, της ελληνικής κοινωνίας.
Πολλοί επαναπαύονται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει στον ορίζοντα κάποιος «εθνικός Κασσελάκης». Σωστό, αλλά σάμπως υπήρχε πριν από τρεις μήνες στον ορίζοντα του ΣΥΡΙΖΑ; Ας αρχίσουμε, λοιπόν, να μετράμε τα αντίβαρα που έχουμε όταν προκύψει κάποιος που θα υποσχεθεί «ό,τι ποθεί ο λαός». Είναι το Κοινοβούλιο που αυτοευνουχίζεται, όπως έγινε όταν υπάλληλοι του κράτους αρνήθηκαν να απαντήσουν στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας; Είναι μήπως η Δικαιοσύνη, που 14 μήνες τώρα όχι μόνο δεν έριξε φως στο σκάνδαλο των υποκλοπών, αλλά διώκει κι εκείνους που προσπάθησαν; Είναι οι ανεξάρτητες αρχές που στελεχώνονται με τα περίεργα μαθηματικά του κ. Κωνσταντίνου Τασούλα και –ω του θαύματος!– αντί να ελέγχουν την εκτελεστική εξουσία, αρχίζουν να συμπλέουν μαζί της; Είναι τα ΜΜΕ, όταν οι εφημερίδες έχουν απαξιωθεί και τα κανάλια ασχολούνται με το σκυλάκι και το γυμναστήριο κάθε αρχηγού;
Εχουν πλάκα όσα γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι για γέλια. Είναι για αναστοχασμό…
