Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μόνον πολιτικά χαρακτηριστικά. Εχει και μια ηθική διάσταση, που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Στις ομολογουμένως υπαρκτές πολιτικές διαφωνίες προστίθενται καθημερινά και σχόλια που αφορούν συμπεριφορές ηγετικών στελεχών, τα οποία στις «ένδοξες» εποχές κρατούσαν τη ρομφαία της κάθαρσης. Ολοι αυτοί που αλληλοκατηγορούνται με βαρύτατους χαρακτηρισμούς, ήταν κάποτε οι θεματοφύλακες του διαβόητου «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς. Ενα πλεονέκτημα το οποίο ουδείς, πέραν των αριστερών, είχε αντιληφθεί από πού προερχόταν και ως εκ τούτου γιατί υπήρχε. Και σήμερα, χάριν της συζητήσεως, το αναφέρω –εντός εισαγωγικών– για να δείξω πως τελικά ήταν μια πομφόλυγα. Δεν νοείται «ηθικό πλεονέκτημα» με μια εσωκομματική πάλη χωρίς αρχές, μια συνηθισμένη έκφραση που απαντάται πλειστάκις στα κείμενα της Αριστεράς, ανανεωτικής και δογματικής, μια ομολογία ηθικής κατάπτωσης. Και σήμερα, τα όσα λέγονται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, οι αποκαλύψεις και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, φωτίζουν σκοτεινές πτυχές της διακυβέρνησής τους και κυρίως τις σχέσεις της ηγετικής ομάδας με τον υπόκοσμο του Διαδικτύου. Με αυτούς που μεθοδικά και οργανωμένα, με κομματική καθοδήγηση, προχωρούσαν σε στοχοποιήσεις προσώπων και σε αυτό που αποκαλούμε «δολοφονίες χαρακτήρων».
Ολοι αυτοί που αλληλοκατηγορούνται με βαρύτατους χαρα- κτηρισμούς ήταν κάποτε οι θεματοφύλακες του διαβόητου «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς.
Λόγω αυτού του βορβορώδους κλίματος, πολλοί σχολιαστές που κατά το παρελθόν πέρασαν από τις τάξεις της Αριστεράς, αισθάνονται άσχημα όταν ο νους τους πηγαίνει σε παλιούς συντρόφους που παρέμειναν πιστοί στα νεανικά τους πιστεύω, άδολα και χωρίς την προσδοκία ανταλλάγματος. Ομως αυτοί –αν δεν χειροκροτούσαν τα όσα διέπραττε η ηγεσία τους από το 2011 έως και πριν από λίγους μήνες– σίγουρα σιωπούσαν. Και σ’ αυτές τις καταστάσεις η σιωπή είναι συνενοχή, καθώς γνώριζαν άριστα πού βρίσκονταν, γιατί βρίσκονταν εκεί και τι ψήφιζαν. Και σήμερα, συντετριμμένοι σε όλα τα επίπεδα, διότι η σχέση τους με την Αριστερά είναι βιωματική, δεν πιστεύουν σ’ αυτό που βλέπουν να ξετυλίγεται μπροστά τους.
Ομως είναι γνωστό πως η πολιτική δεν είναι τένις ούτε ιππικοί αγώνες. Είναι κάτι σαν το ράγκμπι ή την πυγμαχία. Σκληρό άθλημα. Αυτό σημαίνει πως στις στιγμές δοκιμασίας δεν υπάρχει λύπηση ή λόγος παρηγορητικός. Συνήθως ακούγεται ένα παγερό ή και χαιρέκακο «ας πρόσεχες!».
