Ο αγώνας είχε τελειώσει, η ΑΕΚ είχε κερδίσει τον ΠΑΟΚ και όλοι ήμασταν ικανοποιημένοι. Κάπου εκεί συνέβη το απροσδόκητο. Από αυτά που δύσκολα βλέπεις στα ελληνικά γήπεδα.
Ξαφνικά, και ενώ πολύς κόσμος αποχωρούσε ήσυχα, ολόκληρη η εξέδρα ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Στη Θύρα 39 («Τραπεζούντα»), στο «πέταλο» (εκεί όπου άλλοτε ήταν η «Σκεπαστή», στο παλαιό στάδιο «Νίκος Γκούμας»), όλος ο κόσμος σταμάτησε ό,τι έκανε και άρχισε να χειροκροτεί και να κοιτάζει χαμογελαστός χαμηλά, προς τα «πεδινά» της 39, εκεί όπου έχει προβλεφθεί χώρος για θεατές ΑμεΑ.
Σάστισα. Από τα «ορεινά», κοίταξα κι εγώ κάτω προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει. Είδα ένα αγόρι, περίπου εννέα-δέκα ετών, στους ώμους του πατέρα του. Το σάστισμα διαδέχθηκε η έκπληξη: ο μικρός φορούσε φανέλα του ΠΑΟΚ! Η μοναδική ασπρόμαυρη νότα μέσα σε μια κιτρινόμαυρη σούπα. Και όλοι οι Ενωσίτες να καταχειροκροτούν τον ΠΑΟΚτζή.
«Είναι ο Γιάννης!» είπε κάποιος δίπλα μου. Τότε θυμήθηκα: ήταν το αγόρι στο αναπηρικό αμαξίδιο, στον περυσινό τελικό Κυπέλλου ΑΕΚ – ΠΑΟΚ, περιτριγυρισμένο από παίκτες της ΑΕΚ. Χαμογελούσε πλατιά, παρά την ήττα της ομάδας του τότε. Το ίδιο συνέβαινε και τώρα.
Ο πατέρας του τον πήγε έως τη γωνία του «πετάλου», όπου ήρθαν δύο ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ, οι Μάνταλος και Γαλανόπουλος, του χάρισαν μια φανέλα και τον αγκάλιασαν. «Το πιο ωραίο φιλί που πήρα ποτέ μου», θα δηλώσει μετά ο Πέτρος Μάνταλος.
Προηγουμένως είχαν πλησιάσει και παίκτες του ΠΑΟΚ και τον είχαν χαιρετήσει, ειδικά ο Γιάννης Κωνσταντέλιας (ο μικρός Γιάννης φορούσε φανέλα με το όνομά του). Κι όλη αυτή την ώρα, ολόκληρο πλέον το γήπεδο της ΑΕΚ να χειροκροτεί.
Στη συνέντευξη που έδωσε μετά μαζί με τον πατέρα του και τον αδελφό του (ο οποίος είναι «γεννημένος», όπως δήλωσε, ΑΕΚτζής), ο Γιάννης συγκίνησε ακόμη μια φορά με τη συγκροτημένη σκέψη του, με το χιούμορ και την ευφράδεια του λόγου του – σπάνια για παιδί της ηλικίας του. Εστειλε χαιρετισμούς στον Ντέμη Νικολαΐδη, που βρισκόταν στο στούντιο, και του πρότεινε γελώντας «να χαρεί τώρα διότι όταν η ΑΕΚ πάει στην Τούμπα, θα πάρουμε το αίμα μας πίσω!».
Με πρωτοπήγαν στη Φιλαδέλφεια στα τέλη της δεκαετίας του ’70, μόνος άρχισα να πηγαίνω από τις αρχές εκείνης του ’80. Κι όχι μόνον στη Φιλαδέλφεια. Μπορώ να θυμηθώ άπειρες στιγμές ντροπής και ασχήμιας στα ελληνικά γήπεδα. Η προχθεσινή νύχτα θα μου μείνει αλησμόνητη για τους ακριβώς αντίθετους λόγους. Για το «πώς πρέπει να είναι το ποδόσφαιρο», όπως σχολίασε ο (εμφανώς συγκινημένος) Ντέμης Νικολαΐδης.
Ως ΑΕΚ, πανηγύρισα τη νίκη της ομάδας μου. Ομως προχθές, κατά βάθος, γίναμε όλοι και λίγο ΠΑΟΚ…
