Η αφήγηση είναι σχολαστική. Πώς έφτασε στις εγκαταστάσεις των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στο Τελ Αβίβ· πώς πέρασε από τον έλεγχο στην είσοδο· πώς βρέθηκε ανάμεσα σε δεκάδες ενστόλους που εργάζονταν για την επικοινωνία του στρατού. Ο διευθυντής του New Yorker, Ντέιβιντ Ρέμνικ, περιγράφει με εξαντλητική λεπτομέρεια την επίσκεψή του σε μια σκοτεινή αίθουσα χωρίς παράθυρα, όπου είχε ετοιμαστεί για εκείνον μια ιδιωτική προβολή. Επρόκειτο να δει ένα βίντεο 43 λεπτών με εικόνες από την εισβολή της 7ης Οκτωβρίου. Τον προειδοποιούν ότι θα παρακολουθήσει εκτεταμένα στιγμιότυπα «πυροβολισμών, απαγωγών, πυρπόλησης σπιτιών, απανθρακωμένων πτωμάτων, τρομοκρατημένων παιδιών, νεκρών παιδιών, νεκρών βρεφών, ακρωτηριασμών».
Τα φώτα σβήνουν. Ο αξιωματικός πατάει το κουμπί στο λάπτοπ του. Το βίντεο αρχίζει να παίζει. Κι εκεί η αφήγηση σταματάει. Ο δημοσιογράφος επιλέγει να αποσιωπήσει όσα είδε. Σπατάλησε τόσες λέξεις για να φτάσει έως την προβολή, αλλά ούτε συλλαβή για το περιεχόμενό της. Γιατί;
Μήπως δεν μας χρειάζεται να έχουμε δει τις λεπτομέρειες αυτού που συνέβη; Μήπως μας αρκούν για να καταλάβουμε τις ιστορικές διαστάσεις του γεγονότος οι αόριστες περιγραφές; Μήπως ο ανθρωπισμός μας είναι τόσο ευαίσθητος ώστε μπορεί να λειτουργήσει και χωρίς το συντριπτικό ερέθισμα της αιματηρής πραγματικότητας;
Μπορεί ο ανθρωπισμός μας να λειτουργήσει χωρίς την εικόνα;
Η μεσολάβηση των media δημιουργεί ενίοτε μια παγερή απόσταση μεταξύ του δέκτη και της αποκαλυπτόμενης φρίκης. Η επαναλαμβανόμενη εικόνα, αντί να σοκάρει, εξοικειώνει τον θεατή με το αποτρόπαιο, αν δεν του δημιουργεί κιόλας την ανάγκη ολοένα και μεγαλύτερης δόσης φρίκης. Η εικόνα του πτώματος της Σάνι Λουκ να μεταφέρεται ως ανθρώπινο λάφυρο στην καρότσα των δολοφόνων της, αναισθητοποιεί διά της επαναλήψεως τα «ανθρωπιστικά» αντανακλαστικά της συμπόνιας. Η πληροφορία χάνει τη σχέση της με τον σκοπό της ενημέρωσης και χάνεται στις «σοκαριστικές» λεπτομέρειες – στα κουμπιά της άγριας συγκίνησης: πήραν, λέει, DNA από το κροταφικό της οστό για να την αναγνωρίσουν. Ηταν άραγε ήδη νεκρή στο βίντεο της σκύλευσης; Ή συνέχισαν να τη βασανίζουν; Διαβάστε όλα τα σενάρια. Ναι, τα «σενάρια» βασανισμού – σαν να μην αρκούσαν αυτά των οποίων γίναμε μάρτυρες· σαν να βοηθούσε τη σχέση μας με την πραγματικότητα η σαδιστική φαντασία.
Η αποστροφή του βλέμματος από τις εικόνες του πολέμου είναι συνήθως η εκδήλωση μιας ανεπίγνωστης προκατάληψης: «Δεν θέλω να βλέπω» τα θύματα που δεν συμφωνούν με την πεποίθησή μου για το ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης. Θέλω να βλέπω –και κυρίως να δείχνω– τα «σωστά» θύματα. Η επίδειξη των «λάθος» θυμάτων καταγγέλλεται ως συναισθηματικός εκβιασμός και προπαγάνδα.
Δεν ενδίδεις στην προπαγάνδα όταν βλέπεις τις εικόνες του πολέμου. Το βλέμμα όμως δεν αρκεί για να τον καταλάβεις. Δεν θα αναμετρηθούμε με αυτό που σκότωσε τη Σάνι, περιφέροντας το πτώμα της στις οθόνες μας.
