Βαθύς ο προβληματισμός σχολιαστών και αναλυτών περί του μέλλοντος των ελληνοτουρκικών συνομιλιών, με στόχο τη σταδιακή εξομάλυνση των σχέσεων των δύο χωρών. Ειδικότερα, μάλιστα, ενόψει της εξαγγελθείσας «συναντήσεως κορυφής» του Ελληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του προέδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στη Θεσσαλονίκη, στις 7 Δεκεμβρίου.
Η τοποθέτηση του κ. Μητσοτάκη κατά τη συζήτηση που είχε με τον Φράνσις Φουκουγιάμα, στη διάρκεια του συνεδρίου του Economist στην Αθήνα, ενίσχυσε τον σκεπτικισμό που επικρατεί σε ορισμένους κύκλους των Αθηνών. «Δεν είναι εύκολο να φτιάξουμε χώρο για τη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων με όσα γίνονται στη γειτονιά μας και με τον Ερντογάν να είναι στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, όταν δεν καταδικάζει τη Χαμάς και λέει πως είναι απελευθερωτικό κίνημα», σημείωσε προ τριημέρου ο πρωθυπουργός.
Εν πρώτοις, είναι μάλλον πολιτικώς «παράδοξο» να αξιολογεί δημοσίως Ελλην πρωθυπουργός τη συμπεριφορά Τούρκου προέδρου επί περιφερειακού ζητήματος μείζονος σημασίας, ασφαλώς, όταν επίκειται συνάντησή τους, αποσκοπούσα εις τη σταδιακή ομαλοποίηση των διμερών σχέσεων. Μα εδώ επικρατούν χάος και ασυναρτησία στη διεθνή σκηνή στις μέρες μας. Με θέματα πρωτοκόλλου και «διπλωματικής ορθότητος», τώρα, θα ασχολούμεθα; – θα έλεγε κανείς και ασφαλώς θα είχε δίκαιο, από μιαν άποψη.
Είναι σαφές επίσης ότι ο κ. Μητσοτάκης, συντασσόμενος ανεπιφύλακτα με το Ισραήλ και την πολιτική του Αμερικανού προέδρου Μπάιντεν στην εφιαλτική σύγκρουση που μαστίζει την περιοχή, επιχειρεί να αξιοποιήσει την πλήρη διαφοροποίηση του κ. Ερντογάν από το ΝΑΤΟ, διότι θεωρεί πως με αυτόν τον τρόπο θα καταστήσει την Ελλάδα προμαχώνα της Δύσεως στην περιοχή.
Η ενόχληση της Ουάσιγκτον λόγω της συμπεριφοράς της Αγκυρας είναι δεδομένη, αλλά όχι σε σημείο ώστε να διακινδυνεύσει ρήξη. «Παρά τις διαφωνίες μας στο θέμα (της Χαμάς), η Τουρκία παραμένει πολύτιμος σύμμαχος του ΝΑΤΟ», δήλωσε πριν από λίγες ημέρες ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Μάθιου Μίλερ. Και ως προς τον ελληνοτουρκικό διάλογο, αυτός θα εξακολουθήσει, ανεξαρτήτως των όποιων αποτελεσμάτων, διότι απλούστατα η Τουρκία ακολουθεί απαρεγκλίτως πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Προωθώντας πάντα τα συμφέροντά της – πάντα αργά και σταθερά.
