Περνούν οι μέρες από την είδηση του πρόωρου θανάτου του Μάθιου Πέρι κι ακόμη ο κουρνιαχτός από τον θόρυβο που προκλήθηκε δεν λέει να καταλαγιάσει.
Χθες κυκλοφόρησε η είδηση, πλαισιωμένη και από την απαραίτητη φωτογραφία, ότι λίγες ώρες προτού πεθάνει μόνος στο τζακούζι του σπιτιού του, δείπνησε με μια άγνωστη μαυρομάλλα. Η είδηση συνοδεύτηκε από το σχόλιο ότι σε ολόκληρη τη σύντομη ζωή του ο Πέρι αποζητούσε απεγνωσμένα την οικογενειακή θαλπωρή: ποθούσε να ζήσει με μια γυναίκα και να κάνει δύο παιδιά μαζί της.
Ο διάσημος τηλεστάρ, δηλαδή, με εξασφαλισμένη οικονομική σιγουριά (μόνο τα δικαιώματα από τις απειράριθμες επαναλήψεις των «Friends» αρκούν για μια ολόκληρη ζωή), δεν ήθελε τίποτε άλλο παρά αυτό που έχουν ένα σωρό άσημοι, «κανονικοί», μέσοι άνθρωποι, κάποιοι σαν κι εμάς που γράφουμε αυτή τη στιγμή.
Οι περισσότεροι νομίζουμε ότι οι διάσημοι σταρ έχουν εξασφαλίσει την ευτυχία μέσω της επιτυχίας τους. Στην πραγματικότητα έχουμε δει το ίδιο «έργο» άπειρες φορές, από τη Μέριλιν έως την Εϊμι Ουάινχαουζ: οι εξωτερικοί παράγοντες, όσο φαντασμαγορικοί κι αν είναι με τα πλήθη που προσκυνούν σε κάθε εμφάνισή τους, παθαίνουν αφλογιστία μπροστά στο αδηφάγο στόμα της κατάθλιψης.
Ο Μάθιου Πέρι δεν ήταν καταθλιπτικός, επειδή κατάπινε χάπια μαζί με μπουκάλια βότκα. Το αντίθετο συνέβαινε: οι λογής λογής εθισμοί είναι πάντοτε το σύμπτωμα, όχι η ασθένεια.
Το βαθύ έλλειμμα μέσα του κατάπιε τα πάντα στο τέλος. Προσπάθησε απεγνωσμένα να το καλύψει με χάπια και οινόπνευμα, αλλά την τελευταία λέξη την έχει πάντα το κενό μέσα μας.
Η μεγάλη κρίση για τον Πέρι δεν ήρθε μετά το τέλος των «Friends», όπου θα μπορούσε κάποιος να πει ότι μπορεί να διαλύσει τον οποιονδήποτε όταν μετά δέκα χρόνια σβήνουν τα φώτα μιας πρωτοφανούς παγκόσμιας επιτυχίας. Οχι. Η μεγάλη κρίση για τον Πέρι ήταν καταμεσής της τεράστιας επιτυχίας των «Friends».
Η κατάθλιψη δεν «ψαρώνει» από τέτοια εξωτερικά δεκανίκια. Αυτό που όλοι εμείς νομίζουμε ότι ο τάδε ή η δείνα «δεν είχαν κανέναν λόγο να νιώθουν άσχημα», ο τάδε και η δείνα ξέρουν βαθιά μέσα τους ότι έχουν κάθε λόγο: η ματαιότητα έχει ορθωθεί μπροστά τους και ό,τι και να κάνουν θα βρίσκονται στη σκιά της, μακριά από το φως του ήλιου.
Η ζωή είναι ένα θαύμα. Και συμβαίνει μονάχα μια φορά. Δεύτερη δεν έχει. Κι ωστόσο, κάθε τόσο, για κάποιους έστω, η λύπη είναι το μόνο θαύμα που τους (και μας) συμβαίνει συνεχώς. Δεν μπορώ εδώ να μην ανατρέξω ξανά στην αποστροφή του Εμίλ Σιοράν: «Μόνο τότε έχεις πιάσει το νόημα της ζωής: όταν κλαις χωρίς να υπάρχει λόγος».
