Σε απέραντα εργοτάξια έχουν μετατραπεί οι πόλεις. Οχι λόγω των μεγάλων παρεμβάσεων, π.χ. μετρό, όπου «η ταλαιπωρία είναι προσωρινή και τα οφέλη μόνιμα». Ούτε τα εργοτάξια είναι φαινόμενο των τελευταίων μηνών ή ετών. Πάνε πολλά χρόνια τώρα που όλοι σκάβουν παντού και ασταμάτητα.
Τη δεκαετία του 1980, οι τηλεοπτικοί «Ρεπόρτερ» (Κώστας Χαρδαβέλλας, Γιώργος Λιάνης και Γιάννης Δημαράς) είχαν μια καλή ιδέα. Υποδύθηκαν τους εργάτες της ΔΕΗ και υπό την πρόφαση πως κάτι έσκαβαν και διόρθωναν, έκλεισαν για μία ώρα την οδό Σταδίου στην Αθήνα. Οταν προβλήθηκε η εκπομπή, δημιουργήθηκε σάλος, διότι αποδείχθηκε ότι το κράτος ήταν γυμνό. Καθένας μπορούσε να κλείσει μια αρτηρία με το έτσι θέλω, να ταλαιπωρήσει χιλιάδες ανθρώπους και όταν τελειώσει, την πραγματική ή τη φανταστική δουλειά του, να φύγει σαν κύριος χωρίς καν να ελεγχθεί.
Από τότε δεν άλλαξαν πολλά. Μόνο τα ονόματα. Οπως γράφαμε παλιότερα, οι ύποπτοι εκσκαφής οδών και οδοστρωμάτων ήταν τρεις: ΔΕΗ, ΟΤΕ, Εταιρεία Υδρευσης. Σήμερα βλέπουμε διαφόρους με φωσφοριζέ γιλέκα να κλείνουν δρόμους και δεν έχουμε καν υπουργό ή δήμαρχο να βρίσουμε ή έστω να διαμαρτυρηθούμε. Σκάβει κάποια άγνωστη εργολαβική ΕΠΕ και αγνοούμε για λογαριασμό ποιανού. Είναι οι τρεις προαναφερθέντες ύποπτοι; Είναι εταιρείες τηλεφωνίας, που κάθε μία κάνει το δικό της δίκτυο και σκάβουν τον ίδιο δρόμο δυο και τρεις φορές; Είναι κάποιοι που ψάχνουν για λίρες;
Αν και στην Ελλάδα τίποτε δεν μπορούμε να θεωρούμε σίγουρο, μάλλον όλοι οι εκσκαφείς από κάπου αδειοδοτούνται. Γεννάται ένα ερώτημα: αυτοί που δίνουν τις άδειες βάζουν κάποιες παραμέτρους για την εκτέλεση των έργων, όπως π.χ. να γίνονται σε ώρες χαμηλού κυκλοφοριακού φόρτου, έτσι ώστε να μην ασφυκτιούν οι πόλεις; Μάλλον όχι. Ολοι βλέπουμε ότι οι δρόμοι σκάβονται σε ώρες αιχμής. Και δεν φτάνει μόνο πως δεν ξέρουμε αν υπάρχουν «οφέλη», όπως λέει το σλόγκαν του μετρό. Πολλάκις βλέπουμε την ταλαιπωρία να μονιμοποιείται. Τα έργα ημιτελειώνουν. Τα σκάμματα σκεπάζονται προσωρινώς με χώμα, το οποίο φεύγει με την πρώτη βροχή και μένουν μόνον τα οδοφράγματα με τις ερυθρόλευκες κορδελίτσες, μέχρι να παρασυρθούν από τον αέρα ή ύστερα από κάποιο ατύχημα.
Οι οργανωμένες πόλεις έχουν υπόγεια ορύγματα, μεγαλύτερα από τα τούνελ της Χαμάς. Από εκεί περνούν όλα τα δίκτυα και οι τεχνικοί εγκαθιστούν ή επιδιορθώνουν χωρίς να κόβουν τις αρτηρίες της πόλης. Εδώ μάλλον κυριάρχησε ο στρεβλός κεϊνσιανισμός, που θέλει την οικονομία να αναπτύσσεται σκάβοντας γούβες και ξαναβουλώνοντάς τες. Η απόδοση αυτού του κεϊνσιανισμού μετράται με τον αριθμό των μπαλωμάτων στο οδόστρωμα.
