Είναι πρόβλημα ο τρόπος που η τηλεόραση παρουσιάζει την πολιτική; Μεγάλο, αλλά όχι αυτό που φαντάζεται, ή προπαγανδίζει, ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε ένα μέσο που κυριαρχεί η εικόνα, ο βασικός φορέας της πολιτικής, δηλαδή ο λόγος, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Η εικόνα θέλει νεοεμφανιζόμενους, ευπαρουσίαστους ανθρώπους –ασχέτως αν δεν έχουν κάτι να πουν–, αποζητά όσους προκαλούν ένταση. Η επιτυχία των ριάλιτι παγκοσμίως το πιστοποιεί. Εκατομμύρια άνθρωποι παρακολουθούν κάποιους να συζητούν σε κλειστά δωμάτια ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα τσακωθούν.
Ο κ. Στέφανος Κασσελάκης είναι το απόλυτο τηλεοπτικό προϊόν. Μέχρι στιγμής δεν έχει πει κάτι, αλλά κατάφερε να προκαλέσει μεγάλη ένταση στο κόμμα που έγινε αρχηγός. Συνεπώς στην κοινωνία του θεάματος, «παίρνουμε ποπ κορν και καθόμαστε», καταπώς λένε στα κοινωνικά δίκτυα.
Είναι ένδειξη προβληματικής δημοκρατίας το γεγονός ότι ο κ. Κασσελάκης εμφανίστηκε ξαφνικά και μέσα σε λίγους μήνες έγινε αρχηγός του δεύτερου κόμματος; Φυσικά, ασχέτως της όποιας πολιτικής ποιότητας έχει τελικώς ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως τα ζητήματα της αποκαλούμενης μεταδημοκρατίας δεν υπάρχουν για χάρη του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε φτιάχτηκαν για να πλήξουν τους αγώνες και τους αγωνιστές της Αριστεράς. Είναι βαθιά προβλήματα του πολιτικού συστήματος και εμφανίζονται παντού και σε ποικίλους πολιτικούς χώρους· ανάλογα φαινόμενα με του κ. Κασσελάκη βλέπουμε σε αρκετές χώρες και σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος.
Η –κατά κάποιο τρόπο– εγωκεντρική θεώρηση της Αριστεράς, η αντίληψη ότι όλα γίνονται για να την πλήξουν, παράγει δυσλειτουργίες. Η ίδια γίνεται δέσμια αμυντικής ψυχολογίας και αντί να ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα σκάβει διαρκώς τούνελ για να αντεπιτεθεί.
Τα τρολ, που εσχάτως ανακάλυψε κοτζάμ πρώην γραμματέας του κόμματος, είναι σαν τις στοές της Χαμάς, απ’ όπου μασκοφορεμένοι εξαπολύουν πυραύλους χωρίς να δημιουργούν πολιτικό πλεονέκτημα. Γεννήθηκαν όμως σαν απάντηση στη θεωρία των «συστημικών ΜΜΕ». Τώρα ανατινάζονται παίρνοντας στον λαιμό τους και αυτούς που τα εμπνεύσθηκαν και αυτούς που τα ανέχθηκαν. Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως αποπροσανατολίζεται η συζήτηση και αντί να ασχολούμαστε με τα βαθύτερα και ουσιαστικά προβλήματα του πολιτικού συστήματος, κουβεντιάζουμε θεωρίες συνωμοσίας εις βάρος της Αριστεράς.
Είπαμε: υπάρχουν πολλά που πρέπει να αναλυθούν, αλλά τα ψυχολογικά συμπλέγματα της «ριζοσπαστικής» (τρομάρα μας!) Αριστεράς είναι στον πάτο της σχετικής λίστας.
