Τα ακραία γεγονότα που προκλήθηκαν στον σταθμό του Μοναστηρακίου μάς δείχνουν πόσο ανυπεράσπιστη είναι η πόλη. Οι αδιανόητες εικόνες στον σταθμό και στον συρμό γεμάτο επιβάτες –απειλούμενοι από παραβατικά στοιχεία που με πλήρη ασυδοσία τρομοκρατούσαν αθώους ανθρώπους– θέτουν ένα ερώτημα: Εχει κάποιος «αρμόδιος» εικόνα για το πώς λειτουργεί ο σταθμός στο Μοναστηράκι; Εχει κανείς υψηλά ιστάμενος εικόνα της καθημερινότητας των πολιτών που αναγκάζονται να υφίστανται την εμπειρία της γραμμής 1, τον παλιό ηλεκτρικό; Γιατί αν έχει και η κατάσταση είναι αυτή που είναι, τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.
Το Μοναστηράκι είναι ένας από τους παλαιότατους σταθμούς του ηλεκτρικού, συνδεδεμένος βέβαια με το μετρό πλέον, και με δύο εισόδους – εξόδους: στην πλατεία και στην οδό Αθηνάς. Αν έρθει κάποιος από οποιαδήποτε χώρα και βρεθεί στο Μοναστηράκι ουρανοκατέβατος, αντιλαμβάνεται πως αυτή η πόλη δεν είναι ιδιαίτερα πολιτισμένη. Και δεν αναφέρομαι στη βρωμιά, στην ακαταστασία και στην έλλειψη αισθητικής στην πλατεία. Δεν αναφέρομαι στη λίγδα και στην ασχήμια. Αναφέρομαι κυρίως στον σταθμό εξυπηρέτησης των επιβατών, όπου χωρίς κανέναν έλεγχο μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει.
Το να περνάει κανείς τις μπάρες χωρίς να επικυρώνει το εισιτήριο δεν το σχολιάζουμε, αφού η ίδια η πολιτεία ενθαρρύνει αυτήν την αντικοινωνική συμπεριφορά. Δεν υπάρχει φορά που να έχω περάσει επικυρώνοντας το εισιτήριό μου χωρίς να έχω συνοδεία κάποιον που σπρώχνει για να περάσει χωρίς να πληρώσει. Αλλά αυτό, θα μου πείτε, είναι η κανονικότητα στην Ελλάδα.
Να, όμως, που αυτό το ανοικτό μέρος που λέγεται σταθμός Μοναστηρακίου μπορεί να είναι ελεύθερο πεδίο για οποιοδήποτε κακοποιό στοιχείο. Αναρωτιέμαι ποια θα ήταν η εξέλιξη αν είχε υπάρξει θύμα ή τραυματισμός. Πολύ περισσότερο όμως έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα προστατεύονται οι πολίτες σε αυτό το ξέφραγο αμπέλι που είναι οι σταθμοί. Κανένας έλεγχος, καμία αίσθηση ότι υπάρχει εποπτεύουσα αρχή. Τα ίδια και στους άλλους σταθμούς, όπως και στον σταθμό του Φιξ, που έχει πλήρως εγκαταλειφθεί, με ακραία επίδειξη ακαθαρσίας στους διαδρόμους και στις σκάλες.
Οι πολίτες όμως βλέπουν και κρίνουν. Ακόμη και το μετρό, πόσο μάλλον ο ηλεκτρικός, παρουσιάζει σημάδια που δείχνουν έλλειψη φροντίδας (για να μην πει κανείς για τον περιβάλλοντα χώρο των σταθμών). Ο πολίτης θέλει να νιώθει το βάρος ενός συμβολισμού, την ευθύνη της προστασίας, να νιώθει ελεύθερος και ασφαλής.
