Στη Λυών, γυναίκα εβραϊκής καταγωγής δέχτηκε, έξω από το σπίτι της, επίθεση με μαχαίρι από άγνωστο. Ο Γάλλος υπουργός Εσωτερικών Ζεράλντ Νταρμανέν δήλωσε ότι καταγράφηκαν συνολικά μέσα σε ένα μήνα, τον Οκτώβριο, 857 αντισημιτικές ενέργειες, όσες έγιναν όλη την προηγούμενη χρονιά. Στη Βρετανία, μέσα σε 15 ημέρες σημειώθηκαν 805 παρόμοιες ενέργειες, ενώ σε Γερμανία και Αυστρία βεβηλώθηκαν εβραϊκά νεκροταφεία. Μήπως η Ευρώπη θυμάται το σκοτεινό παρελθόν της; Μήπως τελικά η μνήμη του Ολοκαυτώματος για κάποια κόμματα και συλλογικότητες ήταν προσχηματική και οι ευαισθησίες τους υποκριτικές; Ετσι φαίνεται. Διότι, όταν σε ένα κείμενο 300 λέξεων η Χαμάς και τα όσα διέπραξε την 7η Οκτωβρίου δεν αναφέρονται καθόλου ή αναφέρονται το πολύ με δέκα λέξεις και όλο το υπόλοιπο κείμενο είναι μια καταδίκη του Ισραήλ, σε αυτή την περίπτωση –και είναι πολλές– ο αντισημιτισμός των συντακτών του κειμένου είναι εμφανής. Παρόμοιες ανακοινώσεις κομμάτων της Αριστεράς και των αυτοαποκαλούμενων «ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών» ξεφεύγουν από το γνωστό στερεότυπο της εξίσωσης του θύματος με τον θύτη. Κάνουν ένα βήμα παραπάνω. Συντάσσονται με τον θύτη και καταδικάζουν το θύμα. Αν διαβάσει κάποιος αυτές τις ανακοινώσεις, θα νομίζει πως οι Ισραηλινοί ξύπνησαν ένα πρωί και αποφάσισαν να βομβαρδίζουν Παλαιστινίους. Ενα κλασικό σύμπτωμα των «συντρόφων» με διαχρονική ισχύ είναι η φραγή μνήμης ή η επιλεκτική μνήμη. Θυμούνται όσα τους βολεύουν. Μην ξύνουμε τώρα παλιές, δικές μας πληγές.
Oλοι οφείλουμε να τοποθετηθούμε σε ένα ερώτημα: Ηταν τρομοκρατικό το χτύπημα της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου; Είχε καμία σχέση με στρατιωτική επιχείρηση; Αν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, αβίαστα θα πάμε και παρακάτω.
Ισχυρίζονται ότι η κριτική σε πολιτικές του Ισραήλ δεν συνιστά αντισημιτισμό. Οταν, όμως, αυτές οι κριτικές ουσιαστικά δεν αναγνωρίζουν στο Ισραήλ το δικαίωμα στην αυτοάμυνα απέναντι σε δεδομένη, ιστορική υπαρξιακή απειλή, τότε φτάνουμε στα όρια του αντισημιτισμού. Ως εκ τούτου, όλοι οφείλουμε να τοποθετηθούμε σε ένα ερώτημα: Ηταν τρομοκρατικό το χτύπημα της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου; Είχε καμία σχέση με στρατιωτική επιχείρηση; Αν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, αβίαστα θα πάμε και παρακάτω. Πρέπει να εξοντωθούν οι τρομοκράτες; Αυτοί που δολοφόνησαν μέσα σε λίγες ώρες 1.400 πολίτες; Και αν ναι, πώς θα γίνει αυτό; Οσοι όμως πιστεύουν πως αυτό δεν είναι το μείζον, διότι η 7η Οκτωβρίου αποτελεί ένα ακόμη επεισόδιο στη Μέση Ανατολή, τότε όλοι αυτοί κινούνται σε άλλον αξιακό χώρο. Και δεν είναι σύμπτωση πως οι ίδιοι σιώπησαν όταν τα ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Ουκρανία, όπως σιώπησαν όταν ισοπεδωνόταν η Μαριούπολη. Δεν υπερασπίστηκαν τους αμυνομένους, αλλά «τον άνθρωπο». Εχουν μια αδυναμία να κρίνουν κάθε φορά ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται, διότι τότε κατεδαφίζονται ιστορικά στερεότυπα. Αυτό το λέμε «διατεταγμένη ευαισθησία», που ελάχιστα απέχει από την ηθική κατάπτωση.
Σε κρίσιμες καταστάσεις και η 7η Οκτωβρίου, όπως και η 11η Σεπτεμβρίου, είναι μια οριακή κατάσταση, δεν συγχωρούνται αμφιταλαντεύσεις και ισορροπίες. Είναι στιγμές που η πραγματικότητα επιδέχεται μόνο μία ανάγνωση· τη σωστή.
