Οχι πως δεν το ξέραμε. Μας το έχουν πει τα αποτελέσματα στις τρεις τελευταίες εκλογές. Μας το έδειξε πάλι η εικόνα από την πρώτη σειρά των καθισμάτων στην εκδήλωση για τον Κώστα Σημίτη. Εκεί, δίπλα στον πρώην πρωθυπουργό, είχαν πάρει θέση η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Το κάδρο δεν είχε μόνο αναμνηστική αξία. Συμβόλιζε και τα δανεικά συστατικά από τα οποία έχει πλαστεί η κυβερνώσα πλειοψηφία. Το νεομητσοτακικό αφήγημα έχει υφανθεί και με τα νήματα του εκσυγχρονισμού – όπως έχει ονομάσει πλέον και ο ίδιος ο Μητσοτάκης, στις τελευταίες του προγραμματικές δηλώσεις, την ατζέντα του φιλελεύθερου, ευρωπαϊκού Κέντρου που καθοδηγεί τη διακυβέρνησή του.
Αυτή η πολιτική και ιδεολογική κοίτη, που υπερβαίνει την κομματική γεωγραφία της Μεταπολίτευσης, ορίστηκε άλλωστε και από τις αντιδράσεις στην εκδήλωση – από την ταραχή εκείνων που αντιμετώπισαν τον Σημίτη σαν να ήταν ενεργός πολιτικός τους αντίπαλος. Ο αντίπαλός τους, βεβαίως, ήταν ο νυν πρωθυπουργός, και η επιδεικτική αχρωματοψία του για τις πλαστικές σημαίες των παλαιών κομματικών σωβινισμών. Αντίπαλός τους είναι η ευχέρεια του Μητσοτάκη όχι μόνο να συνομιλεί με τη σημιτική παρακαταθήκη, αλλά και να στρατολογεί τους επιγόνους του.
Το νόημα μιας εκδήλωσης όπως το φώτισαν και οι αντίπαλοί της.
Αντίπαλός τους είναι πρωτίστως το παρελθόν τους, στο οποίο είναι εγγεγραμμένες οι αποτυχίες που έθεσαν το ευρωπαϊκό πεπρωμένο της χώρας σε χρεοκοπική διακινδύνευση. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγήσει κανείς την ενέργεια που απελευθέρωσε η τελετουργική επανεμφάνιση ενός πρωθυπουργού που έχει αποσυρθεί, ουσιαστικά, από τη δημόσια ζωή πριν από 18 χρόνια – κι έκτοτε κυρίως γράφει, παρά μιλάει.
Η εκδήλωση πάντως δεν είχε μηνύματα μόνο για εκείνους που την αφόρισαν ήδη από την αναγγελία της. Συνέπεσε χρονικά με την πρώτη συνάντηση των δύο αρχηγών της Κεντροαριστεράς – του χώρου από τον οποίο κατάγεται ο Σημίτης. Το κοντράστ ήταν έτσι διαφωτιστικό. Την ώρα που ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ασθμαίνουν για το ποιος θα ξεπεράσει ποιον στον πήχυ του 13%· την ώρα που φαίνεται ότι αναζητούν κιόλας ad hoc συνεταιρισμούς, στη λογική των αντιπολιτευτικών μετώπων, το κόμμα που αμφότεροι ακόμη ξορκίζουν ως «Δεξιά» έχει εμπεδώσει την κυριαρχία του πέρα από τη μεθόριο της Κεντροδεξιάς – στην ενδοχώρα του Κέντρου.
Αυτή η (αν)ισορροπία δεν πρόκειται να αλλάξει όσο τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης ανταλλάσσουν μεταξύ τους «διαρροές», μέσα στην ήδη μικρή δεξαμενή τους. Το σύστημα του ενός κόμματος δεν κλονίζεται, όσο οι «μικροί» αδυνατούν να ερμηνεύσουν πολιτικά το μονοπώλιο του πρώτου· όσο επιμένουν να το αποδίδουν μόνο σε τεχνολογίες της εξουσίας, παραβλέποντας τα κοινωνικά του ερείσματα. Παραβλέποντας αυτό που τους έδειξε τόσο παραστατικά η εκδήλωση της Δευτέρας.
