50.000 γυναίκες. Μία μικρή πόλη. Διεθνείς οργανισμοί και σχετικό δημοσίευμα του Guardian υπολογίζουν πως τόσες είναι οι γυναίκες που εγκυμονούν στη Γάζα. Οι συνθήκες της εγκυμοσύνης και της γέννας είναι αβέβαιες (θα γεννήσεις σε καταφύγιο; σε προσφυγικό καταυλισμό;) λόγω της κατάρρευσης των υποδομών και του συστήματος παροχής περίθαλψης μετά τους βομβαρδισμούς.
Ελλείψεις σε νερό, φάρμακα και φαγητό. Μολυσμένες τροφές, εγχειρήσεις χωρίς αναισθητικό. Αιμορραγίες που δεν δικαιολογούν παραμονή σε μονάδα περίθαλψης, περίθαλψη σε διαδρόμους, θάλαμοι χωρίς φως και στ’ όρθιο, ελλείψεις σε τρόφιμα. Γέννες στον δρόμο κι ανάμεσα στα μπάζα.
Για να βγάλω άκρη με τις ειδήσεις, φέρνω στον νου μου την εξής εικόνα. Μια μικρή πόλη που κατοικείται αποκλειστικά από εγκύους. Νεαρές κοπέλες που περιμένουν το μωρό τους. Στην πόλη μου εξαφανίζονται τα νοσοκομεία και τα σημεία παροχής φροντίδας. Μετά καταστρέφονται κάμποσες γειτονιές και μερικές έγκυες αναγκάζονται να μείνουν σε δωμάτια με άλλες. Μετά καταρρέει η παροχή φαρμάκων και νερού.
Οι έγκυες της πόλης μου δεν μπορούν να πάνε σε γιατρό να ελέγξουν το μωρό τους (ζει; κουνιέται; πέθανε και θα σκοτώσει και την παρατρίχα μάνα;). Στην πόλη των εγκύων σταματάει η σταθερή παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Οι έγκυες έχουν άγχος και μετά ξερό, απύθμενο πόνο. Από άνθρωποι γίνονται κάτι άλλο, αυτό που γεννάει όπου βρει. Σκέτο ένστικτο. Σκέτη αγωνία να μεταδώσουν τη ζωή.
Τι ζωή θα είναι αυτή μέσα στα χαλάσματα; Τι τραύματα θα σημαδεύουν τις οικογένειες που θα μείνουν ζωντανές και θα γίνουν πρόσφυγες σε ξένο τόπο;
Η εγκυμοσύνη είναι από τα πιο επικίνδυνα πράγματα που μπορεί να κάνει μια γυναίκα. Δεν το λέμε συχνά, για διάφορους λόγους. Πρώτον, δεν αφορά τους άντρες άμεσα, οπότε γιατί να το πούμε; Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες μπορούσαν να αποφύγουν οποιαδήποτε ενημέρωση «γι’ αυτά» και έχοντας τον έλεγχο της κουλτούρας φρόντιζαν να γράφουν γι’ άλλα πράγματα που τους έκαιγαν (όπως κάνει κάθε συγγραφέας ανεξαρτήτως φύλου). Δεύτερον, χρειαζόμαστε τη διατήρηση των ταμπού γύρω απ’ τη γέννα, γιατί το γυναικείο σώμα ως μυστικό και ιερό παραμένει «άλλο», αντικείμενο θαυμασμού από απόσταση.
Τρίτον, οι πολιτικές, τα κόστη. Μια συζήτηση για τη γέννα που θα την έδειχνε ως αυτό που είναι, ένα επικίνδυνο εγχείρημα, θα μας έκανε να μιλήσουμε για παροχές, εγκαταστάσεις/επιδόματα/υπηρεσίες φροντίδας προς τις εγκύους και μετά μητέρες. Πολλά λεφτά ξοδεμένα στις γυναίκες. Χώρια που έτσι θα ξεφλουδίζαμε την άμβλωση, θα έχανε τα μυστικά της και θα φανερωνόταν ως άλλη μία επέμβαση.
Βολεύει καλύτερα να λέμε «θα τα καταφέρεις», να ρομαντικοποιούμε μία διαδικασία πόνου, αγωνίας και αίματος. Να κρύβουμε το γεγονός πως οι γυναίκες βρίσκονται σε διαρκή επαφή με το σώμα, τον θάνατο και τη ζωή κάτω από ροζ και μπλε μπαλόνια στο μαιευτήριο. Είναι πιο εύκολο να τις πιέζουμε με νόρμες και προσδοκίες να γεννούν παρά να τους παρέχουμε το δικαίωμα επιλογής και μετά χώρο και εργαλεία για να γεννήσουν και να αναθρέψουν τα παιδιά τους.
Στη Γάζα η ανάγκη έχει αντιστραφεί. Δεν είναι η μετάδοση της ζωής, αλλά η εξάλειψή της, αυτή είναι η απόλυτη κατεπείγουσα αναγκαιότητα του πολέμου, που «δικαιολογεί» τα πάντα.
Οι προβλέψεις διεθνών οργανισμών σύμφωνα με τον Guardian (Pregnant In Gaza with No Clinics) είναι φρικτές. Οι θάνατοι στη γέννα αναμένεται να αυξηθούν. Οι έγκυες και οι μητέρες δεν έχουν πρόσβαση σε φάρμακα ή καθαρό νερό. Ας το σκεφτούμε λίγο πάλι.
Φαντάσου να έχεις απλώς περίοδο χωρίς παυσίπονα ή νερό, φαντάσου να μην υπάρχουν γιατροί για τυχόν βαριές αιμορραγίες. 180 γυναίκες την ημέρα γεννούν χωρίς τα στοιχειώδη. Φαντάσου τι γίνεται στο κεφάλι τους, απ’ τις ορμόνες, τα ένστικτα, τους πόνους και τη δίψα. Φαντάσου τι κοκτέιλ ενοχής και παραίτησης θα δοκιμάσουν αν χάσουν το μωρό τους. Αν «δεν τα καταφέρουν» να γεννήσουν μες στις βόμβες. Γενικώς, φαντάσου πάλι μια μικρή πόλη μόνο με εγκύους και σ’ όλην αυτή την έκταση να χάνει η ζωή, επειδή κάποιοι άντρες παίζουν πόλεμο.
