Δεν είναι εύκολο να συμπαθήσεις τον Στέφανο Κασσελάκη. Είναι εύκολο να σου κεντρίσει την προσοχή· αλλά η αγέρωχη ελαφρότητα με την οποία εκδηλώνει τις πολιτικές του επιθέσεις, ακκιζόμενος κάθε φορά που θα σταθεί απέναντί του ένας φακός, ακυρώνει κάθε δυνατότητα «αδιαμεσολάβητης» σχέσης, σαν εκείνη που λέει ότι θέλει να καλλιεργήσει. Η δημόσια εικόνα που, μάλλον αυτοσχεδιαστικά, σκηνοθετεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ για τον εαυτό του εκλαμβάνεται ως φτιαχτή παράσταση – ένα διαρκές τοξικό νάζι. Το βλέπεις. Αλλά δεν το πιστεύεις. Το καταναλώνεις. Αλλά δεν το παίρνεις στα σοβαρά.
Το θέαμα αυτό αποδεικνύει για κάποιους την ευθύνη του νέου προέδρου για τον προϊόντα κατακερματισμό του κόμματος. Φταίει, λένε, το «φαινόμενο». Ο «τραμπισμός». Ο «μπεπεγκριλισμός». Αν όμως ο Κασσελάκης έχει την πολιτική κενότητα που του καταλογίζουν, πώς γίνεται ένα τέτοιο μέγεθος να έχει καταφέρει να αλώσει το κόμμα; Μήπως φταίει το ανοσοποιητικό του κόμματος και όχι ο «εισβολέας» που προσκλήθηκε δημοκρατικότατα να το καταλάβει από 60.000 μέλη του;
Αν υπάρχει συριζαϊκό αντίθετο στην πολιτική απειρία και τη χαρίεσσα βαναυσότητα του Κασσελάκη, θα μπορούσε κανείς να το βρει στη σοφία και τη μειλιχιότητα του Γιάννη Δραγασάκη. Ο Νέστωρ της Αριστεράς ανταποκρίθηκε στο χρέος να παρέμβει υπέρ της ενότητας. Και τι συνεισέφερε; Εξι κανόνες καλής κομματικής συμπεριφοράς, ώστε το κόμμα να εκφράζεται μόνο από τα εκλεγμένα όργανά του, χωρίς αδέσποτες διαρροές· σεβασμός στο καταστατικό· σεβασμός στην αξιοπρέπεια των συντρόφων· «εποπτεία» και «αυστηρή τήρηση όποιων μέτρων συμφωνηθούν». Γενικώς, ευγένεια, νηστεία και προσευχή.
Η υποτιμημένη αξία του συριζαϊκού «αρχηγισμού».
Η εσωκομματική κρίση περιγράφεται έτσι περισσότερο ως κρίση συλλογικού χαρακτήρα, που μπορεί να θεραπευτεί με τον οργανωτισμό, παρά ως κρίση πολιτικού περιεχομένου. Αν οι αποχαλινωμένοι σύντροφοι στοιχισθούν κνιτοπρεπώς, το κόμμα –μοιάζει να πιστεύει ο Δραγασάκης– θα ξαναβρεί τον βηματισμό του.
Οι φατριαστικές συμπεριφορές όμως δεν είναι πρόβλημα ορμονικό. Προκύπτουν από την προγενέστερη του Κασσελάκη κομματική κουλτούρα. Ηδη πριν από την παραίτηση του Τσίπρα, μπορούσε κανείς να διακρίνει ότι ο Τσακαλώτος δεν ανήκει στον ίδιο κόσμο με τον Πολάκη· η Τζάκρη δεν μιλούσε ποτέ την ίδια γλώσσα με την Αχτσιόγλου.
Ποιος συγκρατούσε στην ίδια στέγη όλα αυτά τα ασύμβατα όντα; Προφανώς, ο Τσίπρας. Αυτό που αποκηρύσσει σήμερα ο Δραγασάκης ως «αρχηγισμό» και «προεδρισμό» ήταν ο τρόπος του ΣΥΡΙΖΑ να παραμένει ενιαίος, όχι γιατί ο Τσίπρας ως αρχηγός ασκούσε κάποιου είδους πατριαρχική επιβολή· αλλά γιατί ενσάρκωνε την πάντοτε καταπραϋντική προσδοκία επιστροφής στην εξουσία.
Αν θέλει κάτι το κόμμα για να ηρεμήσει –για να πάψει να εκκρίνει εσωτερικά τις τοξίνες που μέχρι χθες εξαπέλυε κατά των αντιπάλων του– είναι ένας αρχηγός. Ο αρχηγός που έχασε.
