Στην αρχή το πλάνο είναι προσεκτικά ισορροπημένο, εστιασμένο στο πρόσωπο και στον χώρο, τόσο όσο να αναδεικνύεται ένα εν δυνάμει πρωθυπουργικό προφίλ. Το γυαλισμένο γραφείο, που προσφέρει και την αντανάκλαση των χεριών, η γκάμα των χρωμάτων (κόκκινο φόντο, μαύρο σακάκι, λευκό πουκάμισο, δεξιά και αριστερά οι δυο σημαίες, η ελληνική και η ευρωπαϊκή, διακρίνονται ελαφρώς, μόλις ανοίξει λίγο το πλάνο), το εύγλωττο μοντάζ: ό,τι λέει υπάρχει καταγεγραμμένο. «Απευθύνομαι στην καθεμία και στον καθένα από εσάς που έχω γνωρίσει, ακούσει, αγκαλιάσει, από τα Σφακιά μέχρι τη Δαδιά, από τη Ρόδο μέχρι τα Γιάννενα», ακούμε και βλέπουμε στην εικόνα.
Στο διαδικτυακό διάγγελμά του, ο Στέφανος Κασσελάκης δηλώνει σταθερά και αυστηρά, σε όλους τους τόνους, ότι δεν ψηφίστηκε μόνο, με μεγάλη πλειοψηφία, ως ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ· είναι και το νέο «καθεστώς».
Μέσα από αυτό το, αιφνιδιαστικό, βίντεο σε ύφος προσωπικό –«ήρθα από μακριά, στα 35 μου, να προσφέρω ό,τι μπορούσα για μια πιο δίκαιη κοινωνία»– αλλά και αναμφίβολα εξουσίας, αυθεντίας, μας υπόσχεται όχι μόνο ότι θα τα «αλλάξει όλα καθαρά και στο φως», αλλά και ότι η Ελλάδα που οραματίζεται είναι σαν μια ιδανική Βarbie land χωρίς ίχνος «κυτταρίτιδας»: γεμάτη δικαιοσύνη, ασφάλεια, παιδεία και υγεία για όλους, υπερηφάνεια, δημιουργικές δυνάμεις.
Η άκρατη κοινοτοπία και ο βερμπαλισμός συνοδεύονται από το άτεγκτο της τιμωρίας για τους «απείθαρχους», που ευθύνονται για την «άρρωστη αξιωματική αντιπολίτευση». Oχι «διεφθαρμένη όπως η κορυφή της Ν.Δ.» αλλά «άρρωστη». Και αυτός, ως μεσσίας, μπορεί να τη θεραπεύσει. Μη μας ξεγελάει το φωτογενές, λαμπερό, προσηνές και επικοινωνιακό της εμφάνισής του, μοιάζει να μας λέει. Μπορεί να γίνει σκληρός, ώστε οι «εκατοντάδες χιλιάδες προοδευτικοί και αριστεροί πολίτες» να μην «ντρέπονται να πουν ότι είναι ΣΥΡΙΖΑ».
Εξήγγειλε, λοιπόν, ότι θα ζητήσει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος «για την αποπομπή των τεσσάρων στελεχών που προσέβαλαν βάναυσα όλους μας».
Δεν είναι τόσο η πολιτική που μετράει σε αυτό το αναρτημένο στα social media βίντεο όσο η διεθνής γλώσσα της εικόνας, με την οποία τραμπ-ουκίζει εν ονόματι του λαού και για τον λαό, ως εκλεγμένος αρχηγός. Οι σεισμικές αντιδράσεις τη θρέφουν, τα γέλια, όπως και τα κλάματα, την τροφοδοτούν. Ο ιστός της αράχνης δεν είναι πια καθόλου αδιόρατος. Είναι πυκνοϋφασμένος και συμπαγής.
