«Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τους συγγενείς των θυμάτων. Η τηλεοπτική μου εμπειρία θα έπρεπε να με προστατέψει από δηλώσεις που μπορούν να διαστρεβλωθούν. Ποτέ δεν είπα ότι ο ελληνικός λαός δεν ενδιαφέρεται για τα Τέμπη, ούτε θα μπορούσα να πω κάτι τέτοιο. Αυτό που είπα είναι ότι οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για πολιτικούς καβγάδες και για εμπόριο πόνου. Τους ενδιαφέρει η αναζήτηση της αλήθειας, οι πρωτοβουλίες για να μην ξανασυμβεί τέτοια τραγωδία και όχι οι μικροκομματικές αντιπαραθέσεις».
Αυτή ήταν η δήλωση επανόρθωσης από τον Αδωνι Γεωργιάδη αναφορικά με όσα είχε δηλώσει νωρίτερα σε ραδιοφωνική συνέντευξη. Αυτό που «βγήκε» προς τα έξω ήταν ότι δεν ενδιαφέρουν κανέναν τα Τέμπη και, όπως ήταν φυσικό, η δήλωση προκάλεσε αντιδράσεις.
Υπάρχουν δύο ζητήματα εδώ. Το πρώτο έχει να κάνει με τον τρόπο που ερμηνεύεται η αρχική δήλωση. Εάν κάποιος διαβάσει προσεκτικά όλο το πλαίσιο της αρχικής δήλωσης, θα δει ότι ο κ. Γεωργιάδης αναφερόταν στο πολιτικό παρασκήνιο και στους μικροπολιτικούς καβγάδες και όχι στο δυστύχημα καθαυτό. Η αρχική δήλωση παρερμηνεύτηκε και εργαλειοποιήθηκε πολιτικά, όπως γίνεται συνέχεια. Για να συμβεί αυτό όμως έπαιξε, άθελά του, τον δικό του ρόλο και ο ίδιος ο Αδωνις Γεωργιάδης.
Και εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο ζήτημα της όλης συζήτησης: μολονότι ο υπουργός δεν ήθελε να δηλώσει ότι κανένας δεν ενδιαφέρεται για τα Τέμπη, εντούτοις έκανε μια πολύ άστοχη δήλωση και ορθώς επανήλθε για να ζητήσει συγγνώμη.
Πράγματι τον μέσο πολίτη μπορεί να μην τον ενδιαφέρουν οι πολιτικοί καβγάδες γύρω από μια ακόμη διένεξη κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, όμως εδώ υπάρχουν νεκροί. Εδώ υπάρχουν συγγενείς αυτών των πολλών και αδικοχαμένων ανθρώπων των Τεμπών.
Οι συγγενείς των νεκρών ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως ενδιαφέρονται για την έκβαση των ερευνών και τις διαδικασίες που ακολουθούν η πολιτεία και η Δικαιοσύνη, ακόμη και ο όποιος (παρα)πολιτικός θόρυβος τους αφορά. Από τη στιγμή που υπάρχουν νεκροί, και μάλιστα ύστερα από ένα τόσο αιματηρό δυστύχημα που φανέρωσε τεράστιες παθογένειες στην κρατική μηχανή, δεν επιτρέπεται ένα τέτοιο ολίσθημα.
Από τη στιγμή που υπάρχουν νεκροί οφείλουμε όλοι να σεβόμαστε και τη μνήμη τους και τον πόνο των ανθρώπων τους που έχουν μείνει πίσω. Μπορεί οι πολιτικοί καβγάδες να είναι όντως το τελευταίο που τους ενδιαφέρει, τους καίει όμως η δικαίωση των ανθρώπων που χάθηκαν, των δικών τους ανθρώπων.
Μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση να εκμεταλλεύεται όλη αυτή τη φασαρία για τους δικούς της λόγους, όμως ο πόνος και ο θυμός των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία στους λεκτικούς χειρισμούς, σε οτιδήποτε λέγεται από το πολιτικό προσωπικό ένθεν και ένθεν.
