Υπάρχει η λεκτική υπερβολή, υπάρχει και η λεκτική βαρβαρότητα. Μερικές φορές επικαλύπτονται, άλλες φορές η λεκτική υπερβολή προσλαμβάνει τον τόνο της έμφασης, χωρίς βεβαίως να εγκαταλείπει τον γκροτέσκο χαρακτήρα της. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται και ο τίτλος του παρόντος άρθρου, το οποίο αναφέρεται στα όσα κωμικοτραγικά διαδραματίζονται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά την πανωλεθρία του 17,5% ουδείς διενοείτο πως αυτό το κόμμα θα ωδηγείτο στη διάλυση μέσα σε χρόνο-ρεκόρ. Η συνήθης πορεία των πραγμάτων θα ήταν να ανοίξει ένας διάλογος για τα αίτια της ήττας και στη συνέχεια να διεξαχθεί ένα έκτακτο συνέδριο που θα επικύρωνε τη σύνθεση των απόψεων. Στα μεγάλα και σοβαρά κόμματα διατηρούνται οι εσωκομματικές ισορροπίες, διότι μέσω των συνθέσεων και των συμβιβασμών επιτυγχάνεται η ενότητά τους. Στον ΣΥΡΙΖΑ –ένα κόμμα δοκιμασμένο στις δημοκρατικές διαδικασίες– ακολούθησαν την πορεία που τους οδήγησε στο σημείο που βρίσκονται σήμερα. Αν εξετάσουμε τι ακριβώς έγινε, θα διαπιστώσουμε πως εγκατέλειψαν την οδό της λογικής και επέλεξαν λύσεις εκκεντρικές που αποδείχθηκαν καταστροφικές. Αποκλείοντας από τη σκέψη μας τα συνωμοσιολογικά σενάρια –ότι κάποια κέντρα ήθελαν να διαλύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε στη θέση του να δημιουργηθεί κάτι άλλο–, τότε αβίαστα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως σε μια δεδομένη χρονική στιγμή πολλοί άνθρωποι έλαβαν λάθος αποφάσεις. Ενα τέτοιο γεγονός αποτελεί μια ιστορική εξαίρεση, αλλά συνέβη, και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε μπροστά μας.
Στον ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψαν την οδό της λογικής και επέλεξαν λύσεις εκκεντρικές που αποδείχθηκαν καταστροφικές.
Το να λέμε το γνωστό «τι θα γινόταν αν…» ελάχιστη σημασία έχει μπροστά σε αυτό που γίνεται. Αξίζει όμως κατ’ εξαίρεση να το διερευνήσουμε, αν και μόνον αν αυτό που τελικά δεν έγινε ήταν αυτό που λογικά έπρεπε να γίνει. Αν δηλαδή ήταν η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων. Μπορεί η Αριστερά να μας έχει συνηθίσει σε διασπάσεις ύστερα από σημαντικές ήττες, όμως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η κυβερνώσα Αριστερά. Δεν ήταν η Αριστερά της διαμαρτυρίας και των συνθημάτων. Κυβέρνησε, έμαθε πώς λειτουργούν οι μηχανισμοί της εξουσίας και τι πιο λογικό να επιδιώκει να ξανακυβερνήσει. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη αυτού του στόχου ήταν να παραμείνουν ενωμένοι. Μπορεί με το 17,5% αυτός ο στόχος να απομακρύνθηκε, όμως ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμενε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Λένε πως τα όσα συμβαίνουν αυτόν τον καιρό αφορούν παλιούς λογαριασμούς. Να το δεχτώ, όμως ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε πως με τον εσωκομματικό διάλογο μπορούσε και ξεπερνούσε αυτές τις διαφορές, που οι περισσότερες ήταν ιδεολογικού χαρακτήρα. Εξάλλου, σε ένα μεγάλο κόμμα σημαντικός είναι ο ρόλος της βάσης του, που σχεδόν πάντα θέλει να αποφύγει το τραύμα της διάσπασης. Και το 2015, μετά την αποχώρηση της αριστερής τάσης, η βάση μίλησε. Σήμερα, φαίνεται πως οι πρωταγωνιστές την αγνοούν και κάνουν τις γνωστές ντρίμπλες της κορυφής. Τελικά δικαιώνουν αυτούς που υποστηρίζουν πως έχουμε μπροστά μας ιδανικούς αυτόχειρες. Αυτοκτονούν από «μόνοι» τους.
