Ακου τώρα τι πάνε και σκαρφίζονται μόνο και μόνο για να εμποδίσουν την πρόοδο: «Στη λεωφόρο Αμαλίας, έχει –λέει– αρχαία». Και πού τα είδατε εσείς τα αρχαία; «Είναι, λέει, μέσα στη γη ακόμη». Λες και δεν ξέρουμε πως τα αρχαία είναι στην Αγορά, εκεί που σύχναζε ο Σωκράτης και στο άλλο το μέρος, όπου έβγαλε τον Επιτάφιο ο Περικλής και τους Φιλιππικούς ο Δημοσθένης. Μπα! Η αλήθεια βρίσκεται αλλού: Θέλουν να μας πάνε πίσω, στην εποχή που ο Τρικούπης έκανε τον «καθημερινό του περίπατο» από το σπίτι του, απέναντι στη Λυρική Σκηνή, Ακαδημίας, ως τη Βασιλίσσης Σοφίας και μέχρι του Θων, στους Αμπελοκήπους και πίσω. Και οι υπόλοιποι Αθηναίοι έκαναν βόλτες στη λεωφόρο Αμαλίας και συναντιούνταν το βραδάκι στο Ζάππειο, όπως το λέει και το τραγουδάκι, «Στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα, συνάντησα μια νέα ξανθομαλλούσα». Σας ακούγεται ρομαντικό; Καθόλου! Ενα ξεποδάριασμα ήταν αυτή η «κοσμική ζωή στα όρθια» που έκαναν τότε, λιώνοντας τις σόλες των παπουτσιών τους. Και γιατί; Διότι δεν είχαν αυτοκίνητο, αυτή είναι η ωμή αλήθεια.
Το κακό άρχισε εδώ και χρόνια με τις πεζοδρομήσεις. Δεν έφτανε το πρόβλημα, καταπιάστηκαν και να το επιδεινώσουν. Κόβουν τον δρόμο και κάνουν πεζοδρόμιο εκεί που έπρεπε να κόψουν το πεζοδρόμιο και να κάνουν περισσότερο δρόμο. Και εννοώ να τα κόψουν τελείως, μπιτ! Οπως στου Ζωγράφου. Διάβασα προσφάτως ένα άρθρο σχετικά και ενθουσιάστηκα. Τι ωραία που είναι η ζωή εκεί!
Στην πραγματικότητα καθόλου δεν χρειάζεται μια σύγχρονη πόλη πεζοδρόμια. Κυρίες με κρινολίνα δεν υπάρχουν πλέον για να φοβούνται μήπως τα σύρουν στις λάσπες. Ούτε γέροι σε αναπηρικά καροτσάκια – αυτούς τους έχουμε όλους σε γηροκομεία. Οσο από μωρά, που θέλουν κι αυτά καρότσια, όπου να ’ναι τελειώνουν και αυτά.
Μένουν τα αυτοκίνητα κι αυτά χρειάζονται χώρο. Και να δεις τότε πόσο θα αυξηθεί η ταχύτητα! Πες πως παθαίνεις την καρδιά σου και βρίσκεσαι στο Παγκράτι, πόσο πολύ πιο γρήγορα θα φθάσεις στο νοσοκομείο σου εάν αυξηθεί το φάρδος του δρόμου; Πες πως γεννάς και είσαι στο Σύνταγμα, πόσο πιο γρήγορα θα φθάσεις στης Ελενας το μαιευτήριο εάν διπλασιαστεί ο δρόμος επειδή θα έχεις κόψει τα πεζοδρόμια; Και μη μου πεις πως δεν μπορείς να κόψεις τα πεζοδρόμια, διότι θα κόψεις και τα δεντράκια! Δεντράκια μπορείς να φυτέψεις παντού, και όχι μέσα στη μέση του δρόμου!
Ακούω τώρα μερικούς να λένε πως έτσι θα χάσει η Αθήνα το πράσινο· δεν υπάρχει κανένας λόγος να το χάσει. Μπορεί ωραιότατα να αναμειχθεί στο μείγμα της ασφάλτου λίγη πράσινη μπογιά… Και πολύ καλύτερα μάλιστα στις μεγάλες λεωφόρους μπορεί να στρωθούν πλαστικοί χλοοτάπητες, πράγμα το οποίο θα μειώσει απείρως και τον θόρυβο. Και όσο για αυτά τα διάφορα μικρά παρκάκια που δημιουργήθηκαν στις γειτονιές προσφάτως, αυτά να μην τα πειράξουμε καθόλου γιατί βολεύουν πολύ τους ναρκομανείς. Ανθρωποι είναι και αυτοί, και πρέπει να έχουν τα στέκια τους.
Αυτοί που έχουν μανία με τις πεζοδρομήσεις έχουν και μανία κατά των γκράφιτι. Αυτό δείχνει πως δεν καταλαβαίνουν τη δημιουργικότητα της λαϊκής ψυχής. Ισχυρίζονται πως τα γκράφιτι είναι άθλιες μουτζούρες που προκαλούν αίσθημα ξεπεσμού στον πολίτη. Μπορεί! Αλλά σε ποιον πολίτη; Μόνον σε κάτι γερόντια που ακόμη πιστεύουν πως η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. Ενώ σήμερα το σύνθημα είναι «καθαροί τοίχοι δείχνουν βρώμικα μυαλά» και όλοι το ξέρουν αυτό και ας αφήσουν κατά μέρος τις υποκρισίες.
Αυτή η πόλη έχει μόνον ένα σοβαρό πρόβλημα: τους λόφους. Ξεφυτρώνουν μέσα στη μέση και αναγκάζονται τα αυτοκίνητα να πάνε γύρω γύρω. Αλλά τώρα με την τεχνολογία μπορούμε να τους τρυπήσουμε, και μάλιστα χιαστί. Λόγου χάρη, ας τρυπήσουμε τον Λυκαβηττό, ώστε να μπορείς επιτέλους να πας κατ’ ευθείαν από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας στο Κολωνάκι μέχρι το Σύνταγμα, και ας ανοίξουμε σήραγγες στον λόφο του Στρέφη, ώστε να περνάμε αβίαστα από τη βορινή στη νότια πλευρά και από την ανατολική στη δυτική. Και μη μου πει κανείς πως το χειρότερο πρόβλημα το δημιουργεί η Ακρόπολη όπου οι κραδασμοί απειλούν να ρίξουν τον Παρθενώνα, γιατί δεν είναι δυνατόν να κρεμόμαστε διαρκώς από τα αρχαία!
Γι’ αυτό σας λέω – ξεφορτωθείτε αυτές τις αραχνιασμένες αντιλήψεις και αντισταθείτε σθεναρά στην προσπάθεια να σας κρατήσουν δέσμιους του παρελθόντος. Εχουμε μεγάλες ελπίδες να αποκτήσουμε μια Αθήνα που ακολουθεί πρώτη στον κόσμο αυτό που είπε ήδη ο Μπέρναρντ Σω εδώ και εκατό χρόνια: «Το μέλλον ανήκει στο αυτοκίνητο και στην α-ποδία».
Η κ. Αθηνά Κακούρη είναι συγγραφέας.
