Ο κ. Στέφανος Κασσελάκης, επί του προκειμένου θέματος, είχε δίκιο. Τα κείμενα που κατέθεσε η εσωκομματική αντιπολίτευση ήταν γεμάτα από τις στερεότυπες κομματικές εκφράσεις, μακροσκελή και ανιαρά. Τα χαρακτήρισε, με τον τρόπο του, τοματοπολτό. Μια υδαρή ουσία που απλώνεται με ευκολία σε κάθε επιφάνεια. Σχεδόν όλες οι εισηγήσεις των στελεχών της Αριστεράς –κυρίως της ανανεωτικής, γιατί στην «άλλη» Αριστερά κατεβαίνει μια και μοναδική εισήγηση– έχουν την εξής μορφή: για να καταλήξουν σε μια συγκεκριμένη πολιτική θέση ή σε μια δέσμη προτάσεων, πρώτα αναλύουν την παγκόσμια κατάσταση, μετά την περιφερειακή, ακολούθως αναλύουν ταξικά την ελληνική κοινωνία και στο τέλος προτείνουν πώς θα πρέπει να λειτουργεί το κόμμα τους. Πάνω από 5.000 λέξεις η εισήγηση, αν προσθέσουμε και τις από στήθους παρατηρήσεις του ομιλητή, η διάρκεια της ομιλίας του ξεπερνάει τα σαράντα λεπτά. Κάπως έτσι φτάνουν στις μαραθώνιες, ολοήμερες συνεδριάσεις. Οποιος αντέχει να διαβάσει τέτοια κείμενα, μετά βεβαιότητος, εικάζει την ηλικία του συντάκτη. 60 χρόνων plus.
Ενας τριανταπεντάχρονος που ανδρώθηκε στους ρυθμούς της Γουόλ Στριτ είναι λογικό να φρικάρει με αυτές τις παλαιοκομμουνιστικές διαδικασίες…
Αν ρωτάτε «μα δεν καταλαβαίνουν πως έτσι κουράζουν το κοινό;», η απάντηση είναι πως δεν το κουράζουν και το γνωρίζουν αυτό οι εισηγητές. Το σώμα των καθοδηγητικών οργάνων της ανανεωτικής Αριστεράς αποτελείται από στελέχη με πολυετή πείρα σε τέτοιας μορφής συνεδριάσεις. Είναι εκπαιδευμένοι να μπαίνουν το πρωί στην αίθουσα και να φεύγουν το βράδυ. Αυτά τα κείμενα-τοματοπολτός απευθύνονται στο ιερατείο των μυημένων. Ο Στρατής Τσίρκας, σε άλλες ηρωικές εποχές, τους αποκαλούσε «επαγγελματίες της Επανάστασης». Οχι πολύ παλιότερα όλες αυτές οι πολύωρες συνεδριάσεις διεξάγονταν μέσα σε μια ατμόσφαιρα αποπνικτική από τον καπνό των τσιγάρων, κατά προτίμηση άφιλτρων. Τα προβεβλημένα στελέχη κάπνιζαν πίπα, η οποία είχε καταστεί σήμα κατατεθέν του αποκαλούμενου οργανικού διανοούμενου και του στελέχους με κομματικό κύρος. Είχε μετατραπεί από ένα απλό αντικείμενο σε ένα σύμβολο εξουσίας και υπεροχής.
Συνεπώς, αυτή η μυσταγωγία δεν θα μπορούσε να συντηρηθεί αν δεν υπήρχαν αυτά τα κείμενα με τη συγκεκριμένη δομή και χρονική διάρκεια. Αν οι εισηγήσεις ήταν πεντάλεπτες ή δεκάλεπτες η μαγεία των αργόσυρτων διαδικασιών δεν θα υπήρχε. Αυτό το σκηνικό για τις παλιές καραβάνες αποτελεί μέρος της ζωής τους, τους τρέφει και το απολαμβάνουν. Ομως για ένα νέο άνθρωπο –όπως ο κ. Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος κατά γενική ομολογία ελάχιστη σχέση έχει με την Αριστερά– τα παραπάνω φαίνονται ακατανόητα. Μια, άνευ ουσίας, σπατάλη κομματικών εργατοωρών. Και τους κτύπησε ο προσήλυτος εκεί που πονάνε. Στις βαθυστόχαστες εισηγήσεις τους τις οποίες αποκάλεσε, εύστοχα, τοματοπολτό. Ενας τριανταπεντάχρονος που ανδρώθηκε στους ρυθμούς της Γουόλ Στριτ είναι λογικό να φρικάρει με αυτές τις παλαιοκομμουνιστικές διαδικασίες. Πιθανόν το επόμενο βήμα του να είναι οι διαδικτυακές συνεδριάσεις των καθοδηγητικών οργάνων. Σε αυτές, με το πάτημα ενός πλήκτρου, επιβάλλεται σιγή μικροφώνου του φλύαρου εισηγητή, χωρίς διαμαρτυρίες και εντάσεις.
