Ο πειρασμός είναι μεγάλος, όμως, πώς να διακωμωδήσεις το κωμικό; Πώς να σαρκάσεις ή να χλευάσεις ανθρώπους οι οποίοι διασύρουν εαυτούς δημοσία χωρίς αιδώ; Προσωπικά, την παράσταση τη βρίσκω θλιβερή. Η κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ μόνο κατάθλιψη μου προκαλεί. Για να μην παρεξηγηθώ. Δεν πενθώ για τη διάλυση αυτής της ομάδας ανθρώπων που απέδειξαν πως η περιώνυμη ιδεολογία τους δεν ήταν παρά ένας μανδύας που κάλυπτε τη γύμνια του θράσους, της εχθροπάθειας, της μικροπρέπειας. Το γεγονός ότι ένας εγωπαθής περαστικός ονόματι Κασσελάκης έφτασε για να τα φέρει όλ’ αυτά στην επιφάνεια αποδεικνύει πως αυτή είναι η πραγματικότητά τους. Και αυτό που με καταθλίβει είναι ότι αυτή η πραγματικότητα κυριάρχησε στη χώρα για περίπου μια δεκαετία. Την κυβέρνησε για μια τετραετία, όμως η κυριαρχία της είχε αρχίσει πολύ πριν κυβερνήσει. Με καταθλίβει το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι διαχειρίστηκαν τις τύχες όλων μας, επειδή πολλοί συμπολίτες μας επένδυσαν σ’ αυτούς. Με καταθλίβει το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι τρομοκράτησαν τη δημοκρατία ως εισαγγελείς, ότι αναγόρευσαν την εχθροπάθεια σε πολιτική. Με καταθλίβει το γεγονός ότι τους φοβηθήκαμε, όσο κι αν παλεύαμε να εξορκίσουμε τον φόβο μας με τον σαρκασμό. Με καταθλίβει το γεγονός ότι αναγκαστήκαμε να τους πάρουμε στα σοβαρά και με καταθλίβει ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι γλιτώσαμε από τα χειρότερα χάρη στην ανικανότητά τους.
Δεν πρόκειται για διάσπαση. Πρόκειται για ενδόρρηξη. Η δύναμη που τους κρατούσε ενωμένους ήταν η εξουσία ή, έστω, η προοπτική της. Την άρπαξαν σπρωγμένοι απ’ τη φουσκονεριά της κρίσης και της αγανάκτησης που προκάλεσε. Της συμπεριφέρθηκαν σαν μεθυσμένο πειρατικό τσούρμο. Μεθυσμένοι από δύναμη ήθελαν να αφανίσουν τους αντιπάλους τους, μετέτρεψαν το παιχνίδι της δημοκρατίας σε διαγωνισμό εχθροπάθειας. Οταν την έχασαν δεν ήξεραν πώς να διαχειρισθούν ό,τι είχε απομείνει απ’ τη δύναμη που κρατούσαν στα χέρια τους όσο ήταν στην εξουσία. Και την έστρεψαν εναντίον των εαυτών τους.
Η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αντιπολίτευση. Η δυνατότητα εναλλακτικής είναι ο βασικός αρμός της. Το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη, ακόμη κι αν γίνει δεύτερο κόμμα, έχει πολλή ανηφόρα ακόμη για να αποδείξει πως μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική. Τα συντρίμμια του παλιού ΣΥΡΙΖΑ θα επανέλθουν στο σημείο εκκίνησης, στην υπεράσπιση μιας αριστερής ρητορικής, η οποία δεν πείθει ούτε τους ίδιους πια. Μένει ο κ. Κασσελάκης. Δεν ξέρεις ποτέ. Στην Ελλάδα, το λεξιλόγιο των 150 λέξεων που διαθέτει αποτελεί προσόν. Και μόνον η ιδέα κάνει την κωμωδία του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη πιο καταθλιπτική.
